Πριν από 3 χρόνια είχα πάει με την κόρη μου (τότε ήταν στα 10) στον Καναδά.
Το ταξίδι με προορισμό το Τορόντο και διάρκειας σχεδόν 12 ωρών με μια μεγάλη στάση στο Μόντρεαλ , ήταν στην αρχή συναρπαστικό, στην συνέχεια βαρετό και στο τέλος κουραστικό! Για μένα τουλάχιστον, που εκτός από έναν αεροσυνοδό της Ολυμπιακής δεν είχα βρει κάποιον άλλον ενδιαφέροντα τύπο για να μιλήσουμε, είχα δει και τις τρεις ταινίες που είχα στην διάθεση μου και είχα ακούσει όλα τα τραγούδια που είχε το I-pod μου από 2 φορές. Επίσης είχα παίξει με την Άλκηστις όλα τα πιθανά παιχνίδια που μπορούσαμε να παίξουμε καθισμένες στην στενή και άβολη θέση ενός αεροπλάνου της παλιάς Ολυμπιακής.
Κάποια στιγμή απορροφήθηκα λιγάκι από το βιβλίο που κρατούσα( νομίζω πως διάβαζα το βιβλίο της Ρέας Γαλανάκη «Αμίλητα βαθιά νερά» παρεμπιπτόντως θαυμάσιο βιβλίο) και όταν γύρισα το βλέμμα μου η Άλκηστις δεν ήταν δίπλα μου. Κοίταξα λίγο πιο πέρα και την είδα δυο καθίσματα μπροστά να μιλάει με ένα κοριτσάκι στην ηλικία της.
Αναρωτήθηκα πως μιλάνε! Εννοώ σε τι γλώσσα… Αν δεν κάνω λάθος το κοριτσάκι το είχα ακούσει πριν από λίγο να μιλάει Γαλλικά στους γονείς του. Και η κόρη μου, γαλλικά είχε μόλις αρχίσει να μαθαίνει.
Παρατήρησα καλύτερα! Αυτές περνούσαν ωραία! Λέγανε αστεία, και γελούσαν με απίστευτη οικειότητα και ευχέρεια!
Και τότε συνειδητοποίησα πως η γλώσσα του σώματος , τα χαμόγελα, οι γκριμάτσες, οι χειρονομίες …αλλά πιο πολύ η απλή επιθυμία να επικοινωνήσουν είχαν μηδενίσει τις τυχόν δυσκολίες που παρουσιάστηκαν αρχικά στο να παίξουν ή να συνεννοηθούν!
Αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που κάνει τόσο απλή την συναναστροφή των παιδιών και άρα την ζωή τους πιο εύκολη και πιο ευχάριστη! Είναι μάλλον ο τρόπος που σκέφτονται. Δεν αναρωτιούνται μόλις τους πλησιάσει κάποιος γιατί το κάνει, ούτε και ανησυχούν αν ο στόχος τους εμπεριέχει δόλο…
Κι εμείς κάποτε ήμασταν παιδιά… Κι εμείς κάποτε σκεφτόμασταν έτσι…
Τότε γιατί αλλάξαμε; Τι μας έκανε τόσο επιφυλακτικούς με όλα; Γιατί επιτρέψαμε να γίνει η ζωή μας τόσο πολύπλοκη….
6 σχόλια - Στείλε Σχόλιο