Η ζωή είναι ένας ασταμάτητος αγώνας. Μια ασταμάτητη πάλη ανάμεσα στο τι θέλεις να κάνεις και στο τι τελικά κάνεις. Γιατί δεν μπορείς;  Γιατί δεν θέλεις καταβάθος να το κάνεις;

Πολλές φορές μου δίνεται η εντύπωση πως αρκετοί άνθρωποι ζουν σαν το τραντάφυλλο της παρακάτω ιστορίας. Δεν θέλουν στην ουσία να πραγματοποιήσουν ότι ονειρεύονται, από το φόβο του να μην χάσουν την δυνατότητα τους να ονειρεύονται. Ίσως ξέρουν, πως αν το πάθουν αυτό κινδυνεύουν να εξασθενίσουν, όπως το τριαντάφυλλο που ζούσε και κάλυπτε την μοναξιά του μόνο μεσα από τα όνειρα του.

Το τριαντάφυλλο που ζούσε για να ονειρεύεται…

Ένα τριαντάφυλλο ζούσε  πολύ καιρό για την συντροφιά των μελισσών, όμως καμιά  δεν το πλησίαζε…

Ακόμη κι έτσι,   το λουλούδι  ήταν ικανό να ονειρεύεται.

Όταν ένιωθε μόνο του ονειρευόταν πως βρίσκεται σ έναν  τεράστιο κήπο με μέλισσες που ερχόταν να το φιλήσουν.

Κι έτσι κατάφερνε να αντέχει μέχρι την επόμενη μέρα, που και πάλι άνοιγε τα πέταλά του ξανά.

«Δεν κουράστηκες;» Ρώτησε ένα άλλο τριαντάφυλλο.

«Όχι. Πρέπει να παλεύω.»

«Γιατί;»

«Επείδή αν δεν το κάνω… θα  εξασθενίσω... θα μαραζώσω.»

A rose longed for the company of the bees, but none would come to her.
Even so, the flower was still capable of dreaming. When she felt all alone, she would imagi­ne a garden filled with bees that came to kiss her. And so she managed to resist until the next day, when she opened her petals again.

“Aren’t you tired?” another rose asked her.
“No. I have to go on fighting.”
“Why?”

“Because if  I don’t open up, I wither.”

Paulo Coelho's Blog

Translated by Maria