Άσχετος ο τίτλος.
  Ένα γαμημένο τραγούδι των Revival ακούω. Και ούτε είχα καμιά πρόθεση να γράψω. Απλά διαπίστωσα οτι θα έσκαγα αν δεν έλεγα δυό κουβέντες, έστω και σε σε αυτό το πράγμα που λένε internet.. 
   Η κούρασή μου είναι απίστευτη, κι όμως δεν μπορώ να κοιμηθώ απο την υπερένταση. Και κάθομαι και ακούω τις αγαπημένες μου παλιομοδίτικες  ροκιές, και αυτομηρυκάζομαι, γαμω την ορθογραφία μου,
   Βήξε και πέθανε, μαλάκα.  Ρέκβιεμ με πιστωτική, σε άτοκες δόσεις, εξαιρετκά συμφέρουσα  προσφορά, και τρεχάτε να προλάβετε,κόσμε...Δύο χρόνια τώρα, και δεν χαμογελάς με τίποτα , κολητέ. Εγώ, καταλαβαίνω.
    I  me mine...For no one...   Και τι να κάνουμε, αγοράκι μου, που έτυχε να γαμηθεί το μικρό μας θέλω μες το τεράστιο έπρεπε; Να γράφουμε στιχάκια;  εντάξει, γράψαμε... Όσο τα αγαπώ αυτά τα τραγούδια, άλλο τόσο με στέλνουνε, και αντί να απορίπτω, μαζοχίζομαι σαν έτοιμος απο καιρό. Δεκαπέντε χιλίαδες  μπινελίκια δεν θα ήταν αρκετά. Και γράφω μαλακίες στις 5.30 ξημερώματα, και είμαι τέζα απο κούραση μα δεν μπορώ να κοιμηθώ, και χαμογελάω σε έναν αόρατο καθρέφτη που τον λένε "ξέχασέ με", και δεν έχει ούτε να κρυφτώ όύτε να πουλήσω τσαμπουκά και να δραπετεύσω στο μπόϊ μου.   Δεν ξέρω ποιός θα σταματήσει την βροχή.
  Μαλακίες γράφω. Χαμογελάω παράξενα  και οι φωτογραφίες σαπίζουν στην τσέπη μου Χαμογελάω  όμως, και με αυτό το στραβό χαμόγελο,  περνάω απέναντι.