Κουράστηκα να νοσταλγώ. Μια ζωή ζούσα με αναμνήσεις. Σίγουρα κρατούσα μόνο τις θετικές για ένα χρονικό διάστημα και αυτό με οδήγησε στο να παραμυθιάζομαι μόνη μου και μόνιμα.

Σίγουρα από ανάγκη, όχι από επιλογή ζούσα το παραμύθι. Άλλωστε ξέρω πολύ καλά πως ακόμα και τα παραμύθια δεν έχουν πάντα αίσιο τέλος. Τουλάχιστον όχι για όλους. Κι αν λεν πως στο τέλος το δίκαιο νικά και γι αυτό ο κακός λύκος μας άφησε χρόνους. Μόνο οι κουτοί πιστεύουν ότι η ζωή είναι δίκαιη. Μα και οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι δικογραφίες σε δικαστήρια, ούτε οι άνθρωποι ορίστηκαν για να δικάσουν ή να δικαστούν.

Το δύσκολο όταν ζεις στο παραμύθι σου, είναι η ώρα που ξυπνάς. Γιατί σίγουρα δε συνοδεύεται με το φιλί του πρίγκιπα –που μη σου πω ότι μπορεί να ήταν και βάτραχος νωρίτερα– αλλά από τις στριγγλιές της κακιάς μάγισσας.

Πόσο θα ήθελα να γυρνούσα το χρόνο πίσω και να κάνω ορισμένες αλλαγές. Τόσοι και τόσοι το ευχήθηκαν αυτό, άλλη μία ποιόν θα βλάψει; Αλλά όχι σε αυτά που έζησα, μα σε εκείνα  που δεν έζησα. Όχι τόσο σε αυτά που δεν τόλμησα, γιατί πάντα τολμούσα, αλλά πιο πολύ σε εκείνα που τόλμησα, ζήτησα και δε μου δόθηκαν. Άραγε μιλάω για δικά μου λάθη; Ούτε εγώ δεν ξέρω.

Γράφοντας όλα αυτά το μυαλό τρέχει χιλιόμετρα πίσω στο χρόνο μα και μερικές δεκάδες μέρες πριν. Τελικά και τα χρόνια και τα λάθη είναι πολλά. Τα δικά μου, των άλλων… και η ατυχία μεγαλύτερη.

Κι αν είπα πως όλα θα πάνε καλά, δεν πήγαν.

Κι αν είπα πως δε θα ξαναπέσω, δεν ξανασηκώθηκα….