Καλησπέρα και χρόνια πολλά σε όλους! Αν και κατα τη γνώμη μου η σωστή ευχή είναι ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ! Γιατί τί να τα κάνεις τα πολλά χρόνια αν δεν τα ζεις με χαρά! Επάνω σε αυτό θα βασιστεί το σημερινό μου ποστάκι στο οποίο θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό από τη νύχτα της Ανάστασης. (Όσο γραφω ακούω ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια του Παυλίδη και γι αυτό σας το βάζω εδώ να το ακούτε κι εσείς παράλληλα.)

Λοιπόν, κάθε Πάσχα το περνάω στο χωριό μου. Είναι πιο όμορφα εκεί. Στην Ανάσταση λοιπόν πάμε όλοι μαζί στην εκκλησία οπου ο παπας μας δίνει το Αγιο φως και στη συνέχεια κατευθυνόμαστε προς την πλατεία του χωριού που είναι και το μερος που ψαλλεται το "Χριστός Ανέστη". Αφου τελείωσαν λοιπόν όλα αυτά, οι γονείς μου προχώρησαν πιο μπροστά για να φύγουν, το ίδιο και τα ξαδέρφια μου και οι υπόλοιποι. Εγώ έμεινα πιο πίσω και κατέβαινα κάτι σκαλάκια που έχει η πλατεία. Δίπλα μου ήταν ένας παππούς, αρκετά μεγάλος σε ηλικία ο οποίος ήταν έτοιμος να κατέβει κι αυτός τα σκαλιά. Εκείνη τη στιγμή σκέφτομαι να του πω να με πιάσει από το χέρι για να τα κατέβουμε μαζι γιατί υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να έπεφτε κάτω. Πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου, ο παππούς είχε σωριαστεί κάτω και ένας κύριος μαζί με τη γυναίκα του που ήταν πίσω μας προσπαθούσαν να τον σηκώσουν. Τον ρωτησα που μένει για να τον πάμε με το αυτοκίνητο μα απαντούσε με μουτρωμένο ύφος "κάπου εδώ". Κάποια στιγμή τον ρώτησε η κυρία από πίσω μου αν έχει κάποιον δικό του εδώ για να έρθει να τον πάει σπίτι. Εκείνος απάντησε "δεν έχω κανέναν. Είμαι μόνος." Τελικά περπάτησε και χάθηκε μέσα στο πλήθος του κόσμου. Αυτή του η φράση με έκανε να στεναχωρηθώ απίστευτα. Δεν μπορούσα να σκέφτομαι οτι ενας άνθρωπος σε αυτή την ηλικία περνάει τις γιορτές μόνος του και δεν ήξερα καν αν εχει ενα πιατο ζεστο φαϊ για την ημέρα του Πάσχα. Όχι οτι δεν ήξερα οτι υπάρχει πολύς κόσμος σε αυτή την κατάσταση. Ισα ίσα που ξέρω καλά πόση μοναξιά υπάρχει έξω, όμως είναι αλλιώς να το βλέπεις μπροστά σου.Εκείνη τη στιγμή λοιπόν σκέφτηκα: "Πόση μοναξιά υπάρχει όντως στον κόσμο. Όχι όμως μόνο η έλλειψη συντρόφου αλλά η ολοκληρωτική μοναξιά. Αυτή που δεν έχεις οικογένεια, φίλους, σύντροφο". Δεν ξέρω αν είμαι υπερευαίσθητη που συγκινήθηκα τόσο, μα σίγουρα θεωρώ πως αυτό είναι η μεγαλύτερη δυσκολία και δυστυχία της ζωής που ξεπερνά ακόμα και το θάνατο.