Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου σαν μαθήτρια, με ρωτούσαν συνεχώς τί θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Από το δημοτικό μέχρι και το γυμνάσιο απαντούσα "οδοντίατρος." Πόσο λογικό μπορεί να είναι ένα κοριτσάκι να θέλει να γίνει οδοντίατρος, δε ξέρω. Πιθανότατα επειδή στην πρώτη δημοτικού είχα ήδη κάνει το πρώτο σφράγισμα (ναι ναι ειναι αληθεια) και μετα ακολούθησαν και άλλα πολλά, είχα εξοικιωθεί με το επαγγελμα αυτό και πιθανώς μου άρεσε (ίσως σκεφτηκα πως εγώ η ίδια θα ήμουν η καλύτερή μου πελάτισα και θα γλίτωνα πολύ χρήμα, ποιός ξέρει...)!

Στη συνέχεια στο λύκειο αυτή η σκέψη ήδη μου είχε φύγει (μόνο στον καημένο τον παππού μου υπάρχει ακόμα) χωρίς όμως να κατασταλάξω σε κάτι άλλο. Δεν ήμουν ποτέ από εκείνα τα παιδιά που λέγαν απο μικρά "εγω θα γίνω ηθοποιός", "εγω θα γίνω δασκάλα", "εγώ θα γίνω δικηγόρος" και στο τέλος κατέληγαν να ακολουθήσουν αυτό που είχαν πει από μικρά. Απλά είχα μια συμπαθεια στις θετικές επιστήμες και στα μαθηματικά και μια αντιπάθεια στα αρχαία και στην ιστορία. Αυτά ουσιαστικά ήταν τα μόνα μου κριτήρια. Ήμουν πάντα απο τους καλούς μαθητές με στην τάξη αλλά ποτέ πρωτη γιατί εδινα σημασία μονο στα μαθηματα που θεωρούσα εγώ σημαντικά, με αποτέλεσμα όλα τα υπόλοιπα π.χ θρησκευτικά, κοινωνιολογια, ιστορία, λογοτεχνία να έχω μέτριους βαθμούς οπότε να μην έχω πολύ υψηλό γενικό μέσο όρο. (εξού και το απολυτηριο λυκείου μου είναι άστα να πάνε. Όταν ήρθε λοιπόν η ώρα να βάλω κάποιο στόχο για τις πανελλήνιες, το μυαλό μου οδηγήθηκε στην επιλογή των οικονομικών σχολών. Ήταν σχολή που είχε να κάνει με μαθηματικα και οικονομία που ήμουν καλή και μου άρεσαν και επίσης είναι μια σχολή με πολλές διεξόδους και επαγγελματική αποκατάσταση. Οπότε κι εγώ χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία κατάφερα και πέρασα στην 1η μου επιλογή. Και θα 'πρεπε να είμαι χαρούμενη γι αυτο το κατόρθωμά μου. Έλα όμως που δεν είμαι. Εδώ και δυο χρόνια έχω πεισθεί οτι τη χρονιά που έπαιρνα την απόφαση για το μέλλον μου, εγώ δεν ήμουν έτοιμη να αποφασίσω. Ουτε το συστημα τον πανελλαδικών με βοήθησε βέβαια γιατί ανάλογα με την κατεύθυνση που επιλέγεις έχεις συγκεκριμένα μαθήματα που εξετάζεσαι και συγκεκριμένες σχολές να επιλέξεις μετά. Δε νομίζω πως όλα τα παιδιά 17 ετών είναι σε θέση να γνωρίζουν με τί θέλουν να ασχοληθούν στο μέλλον. Και είναι κρίμα να χάνεις τον καιρό σου σε μια σχολή μόνο και μόνο γιατί αυτή επέλεξες ή σε επέλεξε κάποτε. Πρέπει να υπάρχει τρόπος διαφυγής από μια σχολή και τρόπος ένταξης σε μια άλλη σχολή, χωρίς να περνούν τζάμπα τα χρόνια και χωρίς να φτάνεις στο σημείο να παρατας το πανεπηστημιο επειδη δεν σου αρέσει η σχολή. Μα αυτά είναι πολυυυυυ μακρινά όνειρα για τουτο εδώ τον τόπο. Κατι πήρε το αυτί μου για αλλαγές στην παιδεία στον τομέα αυτό, αλλά πολύ αμφιβάλω αν θα εφαρμοστεί κάτι σωστό και κάτι που συμφέρει τους φοιτητές και τους μαθητές.

Μπαίνω λοιπόν φέτος στον 4ο έτος (του πτυχίου) και αυτό που θέλω να κάνω είναι να τελειώνω γρήγορα γρήγορα τη σχολή για να ακολουθήσω το ονειρό μου. Να γίνω δημοσιογράφος. Πώς θα το κάνω δεν ξέρω ακόμα. Ίσως με κάποιο μεταπτυχιακό πάνω σε αυτόν το αντικείμενο και παράλληλα σε κάποιο εργαστήρι δημοσιογραφίας, δε ξέρω. Πάντως το σίγουρο είναι οτι ένα παιδί χρειάζεται χρόνο και επαγγελματικό προσανατολισμό για να βρει το δρόμο του. Και δυστυχώς η παιδεία αυτής της χώρας δε βοηθάει.