Μη μου φοράς ταμπέλες… Σε κανέναν μη το κάνεις αυτό.
  Αν γουστάρεις, κάνε το στον εαυτό σου, δεν ξέρω, δικό σου θέμα… Αλλά εμένα μη μου το κάνεις.

  Ειδικά την ταμπελίτσα της εξιδανίκευσης δεν την μπορώ με τίποτα. Δεν είναι μόνο ότι δεν το ζήτησα ποτέ κάτι τέτοιο, είναι κι άλλα πολλά…

  Είναι – ας πούμε,- ότι σε βλέπω να ψάχνεις πρότυπα, αποδίδοντας σε κάποιον άλλον κάτι που δεν έχει.   Εγώ π.χ., είμαι τσακωμένος με την τελειότητα από το μαιευτήριο κι όλας.  Πώς θα μου προσάψεις κάτι τέτοιο; Γιατί να το κάνεις  σε κάποιον αυτό; Αφού στη πρώτη «μικρή» στιγμή που θα νοιώθεις ότι σε αφορά, θα τον απομυθοποιήσεις τον άλλον με βία περισσή, με πέτρινο νυστέρι και μηδέν αναισθητικό.  Επειδή θα νοιώθεις ότι σε πρόδωσε, ότι τσαλαπάτησε εκείνα που εσύ του είχες επισυνάψει.  Μοιάζει λίγο με φασισμό, σωστά;
  Βέβαια, υπάρχουν και εκείνοι που από μόνοι τους επιζητούν να τους εξιδανικεύσουν οι άλλοι. Το γουστάρουν. Ναρκισσεύονται. Συλλέγουν οπαδούς. Αλλά και μου είναι αδιάφοροι.
  Κάνε ότι θες. Αλλά μην μου φοράς ταμπέλες. Είμαι αυτός που είμαι.. Ούτε λιγότερος, ούτε περισσότερος. Δεν φταίω εγώ αν δεν κουβαλάω μέσα μου αυτό που σου έπεσε στον δρόμο.