Γράφω στίχους από το Γυμνάσιο, ίσως και λίγο πιο νωρίς. Δεν κουραζόμουν ιδιαίτερα στο να τους γράψω, όσο το να τους φανταστώ σε μορφή τραγουδιού.

Προχθές, μετά τη συναυλία του Γιάννη Σπανού στο Καλλιμάρμαρο, κοιμήθηκα σαν πουλάκι (είχε πάει και τρεις!). Είδα ένα πολύ...ψωνισμένο όργανο. Ήμουν διάσημη στιχουργός, του κύρους Παπαδόπουλου, και παρακολουθούσα μια συναυλία με τον Αντώνη Ρέμο. Συνειδητοποιώ πως είμαι στη συναυλία που ήμουν πριν από κάτι ώρες. Αλλά δεν ακούω κάποιο τραγούδι του Σπανού. Αυτό που τραγούδαγε με πάθος ο Ρέμος ήταν ένα λαϊκό άσμα, που είχε ξεσηκώσει το κοινό! Στίχοι ανεπανάληπτοι, που φυσικά δε θα μπορούσα ποτέ να συλλάβω. 

Το κοινό ξεσπά σε χειροκροτήματα!  Ο Καραντίνης σηκώνεται κι υποκλίνεται (υπερπαραγωγή). Ακόμα τραγουδάω το ρεφραίν του τραγουδιού...είμαι ενθουσιασμένη, σχεδόν εκστασιασμένη! Σηκώνομαι να γράψω σε χαρτί τραγούδι που έκανε πάταγο και σίγουρα θα έμενε στην Ιστορία και...ΤΕΛΟΣ! Το απόλυτο κενό. Δεν υπήρχε τίποτα να γράψω μόλις ξύπνησα. Έκλαψα με παράπονο και έπεσα να ξανακοιμηθώ. 

Σας έχει συμβεί κι εσάς;

:(