Το παρακάτω κείμενο το έγραψα χθες.Διαβάζοντάς το θα καταλάβετε ότι δεν ήμουν και ιδιαίτερα χαρούμενη.Μάλλον απογοητευμένη θα έλεγα.Σήμερα όμως είμαι το άλλο άκρο.Βλαμένη εφηβεία!!Εγώ πάντως θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την πιο Dark Side Of Me ;)

Γιατί την ξαναπάτησα έτσι?Γιατί συνεχίζω να ελπίζω?

Ελπίδα..."Ποια ελπίδα σ' οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη?"Πόσο μισώ αυτή τη φράση που με χαρακτηρίζει τόσο πολύ!

Πάντα η ελπίδα!Πόσο μισώ την ελπίδα!Δεν είναι τίποτα παραπάνω παρά μια απογοήτευση που συνεχώς προσπαθούμε να αναβάλλουμε,όμως ποτέ δε θα μπορέσουμε να αποφύγουμε.

Λένε ότι η ελπίδα μάς βοηθάει να επιβιώουμε στην καθημερινότητα,να ξεφύγουμε απ' την πραγματικότητα ή να νιώσουμε έστω και στιγμιαία ευτυχισμένοι.Είναι όμως τόσο ψεύτικο.Ξέρεις ότι κάποια πράγματα δε θα γίνουν ποτέ.Γιατί συνεχίζεις να ελπίζεις?Γιατί δε βρίσκεις το θάρρος να τα αντιμετωπίσεις και να προχωρήσεις μετά?

"Γιατί δεν προσπαθείς να αλλάξεις την κατάσταση?Στο χέρι σου είναι!"

"Προσπάθησα!Και τι κατάφερα?Πάλι απογοήτευση και μελαγχολία.Σκατά!Τίποτα δεν είναι στο χέρι μου!"

Κι ακόμα συνεχίζω να ελπίζω...Για ποιο λόγο?Μπορεί κάποιος να μου πει γιατί βασανίζομαι έτσι?Για μια ελπίδα βασανίζομαι?

Και γαμώτο!Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...!