Η ''μεγάλη'' επιστροφή του ''ασώτου'' υιού της φερόμενης ως ελεύθερης διαδικτυακής διακίνησης ιδεών και απόψεων!!Μετά,από ένα χρόνο απραξίας και αέναης αποχής από τα καλώς(?)κείμενα της διαδικτυακής ''διαφάνειας'' (αν χρησιμοποιήσω και τον δόκιμο όρο του συρμού,της εποχής μας),αποφάσισα να σπάσω τη σιωπή μου,ως άλλος παροπλισμένος βετεράνος παλιάτσος ενός τσίρκου που διακατεχόταν από ανυποψίαστους και δύσπιστους θεατές της ακροβατικής μας ματαιοδοξίας.Και ναι,ένα χρόνο μετά το τελευταίο μου άρθρο για την ημέρα μνήμης του Πολυτεχνείου.

Αρνούμαι να υιοθετήσω την έκφραση ''επέτειος του Πολυτεχνείου'',καθότι ο όρος αυτός,νοηματικά και συνειρμικά εκφραζόμενος την ημέρα τούτη,είναι εντελώς άκυρος και άχρηστος.Επέτειος,είναι για μένα μια μέρα χαράς και ανείπωτων γεγονότων ευθυμίας και ευφορίας,την οποία επιδιώκω να φέρνω στο νου,γιατί με γαληνεύει,με συγκινεί,με εξυψώνει.Η μέρα εκείνη όμως,η 17η του Νοέμβρη του 1973,μόνο λευκή και εύφορη σε συναισθήματα δεν είναι.Κάθε άλλο.Ένα μαύρο πέπλο θρήνου,ένα όνειδος δυστυχίας,οργής και λυγμού,απλώθηκε και σκέπασε τις ψυχές.Μια σκιά της οργής,σπάραξε ένα αφοπλισμένο όπλο,και το μετέτρεψε σε όλεθρο θανάτου.Ένας ποταμός αίματος τροφοδότησε τα σπαρτά του μίσους,στο χωράφι του Χάροντα.

Πόσες νεανικές ψυχές υπέστησαν τον βαρύ πέλεκυ του διεφθαρμένου μίσους μιας ομάδας ανηλεών φερεφώνων της σαπίλας,με αντάλλαγμα τη ζωή που ανέτελλε στον ουρανό τους?Πόσα στόματα πρόφεραν τη λέξη ''Λευτεριά'' μέσα σε μια κραυγή ικεσίας και απόγνωσης,όταν αντίκρυζαν τους μαύρους θύτες μιας μοίρας που δεν όρισαν,να τους σημαδεύουν?Πόσο ασήκωτο είναι το τίμημα μιας ελευθερίας,που σπαράχθηκε βίαια από ένα τσούρμο στρατιώτες ενός πύρινου κάστρου λάσπης και σαπίλας,που σκότωναν όποια ανθρώπινη ψυχή τολμούσε να φωνάξει ''Έλεος''?

Έλεος,που τραγουδούσε και ο Νίκος Ξυλούρης στην ωδή-μαρτυρία ''Ζαβαρακατρανέμια''.Ναι,αυτά τα μαύρα λάβαρα που ανέμισαν οι διωκόμενοι αγωνιστές της Δημοκρατίας,σήμερα,30 και πλέον χρόνια μετά,ξεφτίζουν από την άλλη μορφή της διεφθαρμένης εικονικής Δημοκρατίας,που επέβαλλαν οι Δυνατοί,πιόνια ενός κόσμου που κατατρώει την αξιοπρέπεια,που προπηλακίζει τη κοινωνική προσφορά,που ενστερνίζεται τη ταπείνωση υπό το πρίσμα ''Δεν φταίμε εμείς,αυτά παραλάβαμε απ'τους άλλους'',και βαδίζει τυφλή,με μια μονόφθαλμη υποστήριξη κάποιου ξένου Δερβέναγα που κάνει κουμάντο στο σκορποχώρι της υπερηφάνιας του.

Αυτή είναι η ελευθερία,την οποία ανέμισαν με μαύρα λάβαρα οι καταπιεσμένοι πριν κάποια χρόνια,για να ζήσουν στην αξιοπρέπεια και την τιμή.Αυτά είναι τα μαύρα λάβαρα που ανεμίζουν σήμερα οι ταπεινωμένοι,για να κρύψουν την κατάντια της ύπαρξής τους.