Οι δρόμοι, ακόμη και στις ονομαστές γειτονιές που υποτίθεται πως παραμένουν ανέγγιχτες από την οικονομική στενότητα, έχουν χάσει τελευταία τους ανθρώπους τους. Και οι λίγοι που επιμένουν να κυκλοφορούν βλέπουν τα πρόσωπά τους να καθρεφτίζονται στις βιτρίνες και τρομάζουν κι οι ίδιοι από την κατήφεια και την ένταση που βγάζουν τα μέχρι πρότινος αμέριμνα βλέμματα. Πρόσωπα με σκοτούρες που «μιλούν» συναντάς πια στις αποβάθρες του μετρό, ακόμα κι οι ανέμελοι φοιτητές χάνονται σιωπηλοί στα βάθη των σκέψεών τους, αρνούνται να ακούσουν καν τι συμβαίνει γύρω τους με τα αυτιά μόνιμα «σφραγισμένα» απ΄ τα ακουστικά του iPod.

Η γενιά του Μνημονίου σταμάτησε πια να αναρωτιέται και να επιζητεί πειστικές εξηγήσεις για το πώς φτάσαμε έως εδώ. Ανησυχεί, τρομάζει για το τι πρόκειται να βγει από εδώ που έχουμε φτάσει. Βομβαρδισμένη καθημερινά από εσχατολογικές Κασσάνδρες, ζαρώνει και μαζεύεται στο μοναχικό της κέλυφος, αδυνατώντας να διακρίνει έστω μία ελάχιστη χαραμάδα φωτός.

Η αισιοδοξία φαντάζει γραφικότητα κι όσοι αναζητώντας ελπίδα ανατρέχουν σε ιδέες, σκέψεις και μελετήματα που ξεφεύγουν από τις οικονομικές αναλύσεις και τα λογιστικά δεδομένα, συγκροτούν μια ελάχιστη μειοψηφία που την παρασέρνει ο χείμαρρος και την οδηγεί στην ασφυξία.