Και να 'μαι πάλι εδώ, δύο χρόνια μετά...

Πόσα άλλαξαν από τότε, εμπειρίες, συναισθήματα, καλά, άσχημα.

Αποφάσισα να σας γράψω, ενώ ιδρώτας κυλούσε από το λαιμό μου και η σκέψη μου πήγαινε στην κοντινότερη θάλασσα. Σήμερα κάνει ζέστη.  Τυλιγομαι με τα βρεγμένα ρούχα της μπουγάδας. Καμία αλλαγή. Αλλά σήμερα δεν θα μελαγχολήσω... Γιατί υπάρχεις εσύ.Σε γνώρισα ένα ζεστό πρωινό του Ιουλίου, ένα πρωινό που δεν είχε καμία προοπτική να γίνει καλύτερο.

Παπαριές ξέρουμε εμείς οι άνθρωποι. Η ζωή ψοφάει στα γέλια με μας...

Και βέβαια έγινε καλύτερο, γιατί σε γνώρισα, σε είδα και σε άκουσα. Εσένα.

Για ένα λόγο μου τη σπάει ο ρομαντισμός. Είναι αυθόρμητος, αλλά και επιπόλαιος. Δεν θα μιλήσω λοιπόν με τις γνωστές φράσεις που χρησιμοποιούν άνθρωποι όταν ερωτεύονται...

''Δεν περιμενα ποτέ ότι θα ξαναένιωθα έτσι''

''Είσαι η ζωή μου, η αναπνοή μου''

Όχι. Η ζωή μου είναι δικιά μου και περίμενα, για την ακρίβεια ήλπιζα να ξαναερωτευτώ. Τόσο πολύ και τόσο δυνατά. 

Όπως τώρα. 

Ελπίζω να χαμογελάς τώρα, αν το διαβάζεις. Το καλό είναι ότι ποτέ δεν θα καταλάβεις ότι είναι για σένα.

Καλώς σας βρήκα.