Αυτοί που λένε οτι το μυαλό μας γυναίκας είναι μουλτιτάσκινγκ ή αλλιώς πολυπράγμων δεν πέφτουν πολύ έξω. Ο σεναριογράφος  της ταινίας "Γυναίκες δηλητήριο" έλεγε με το στόμα της ηρωίδας πως "είναι φυσιολογικό να σε ελκύουν ταυτόχρονα ο Αλέξανδρος ο Κώστας ο Γιώργος ο Δημήηητρης". Το πρόβλημα το έχουν όσοι δουλέυουν στο DOS και αναβοσβήνει ο κέρσορας σε μια μαύρη οθόνη για να τρέξουν την μία και μοναδική εφαρμογή. Αυτοί βλέπουν τον κόσμο στα 16μπίτ. Αλαμπουρνέζικα δηλαδή. Απλά ας πούμε οτι ζούνε μισή ζωή. Παρόλο δηλαδή που έχουν αφιερώσει την ιδέα τους σε μία και μοναδική γυναίκα αυτή δεν υπάρχει έτσι όπως την έχουν σεναριαστεί. Δέν λέω φανταστεί. Γιατί μπορείς να την φανταστείς όπως θές. Αλλα μόνο με συγκεκριμένο σενάριο μπορείς να την σκεφτείς να ζεί μισή ζωή για εσένα και μόνο. Και μισή ζωή είναι να ζεί ταγμένη να απολαύσει εσένα και μόνο. Πράγμα εξορισμού παράλογο. Και εξορισμού. Και παρά το άλογο που χλιμιντρίζει κιόλας. Γιατί μια ζωή εξορίας δεν την ζεί καμία γυναίκα σε σχέση με μια ζωή, που να θέλει να ζήσει να απολαύσει να δοκιμάσει. Και να δοκιμάσει δεν σημαίνει οτι έχω ένα μπουφέ με όλα τα καλά του κόσμου και πέρνω μόνο ένα τυροπιτάκι και είμαι ευχαριστημένη.

Στην εποχή που ζούμε το μυαλό της γυναίκας περνάει τις αντίστοιχες αλλαγές. Όπως οι γυναίκες δεν είναι τελείως θυληκές και θηράματα έτσι και οι άντρες δεν είναι τελείως αρσενικοί και κυνηγοί. Θα υπάρχουν και τα άκρα σίγουρα, αλλα θα δυσκολευτούν να βρούν το ένα το άλλο. Έτσι άν κάποιος είναι των άκρων σήμερα ήταν των μέσων χτές. Δηλαδή κάποιος παλαιών αρχών θα νόμιζε φυσιολογικό η γυναίκα να είναι το θήραμα, να είναι αυστηρά μονογαμική, να είναι χαμηλών τόνων, να να νανα τουρου ρου ρουρου (παραμ παραμ). Σήμερα η γυναίκα ζεί στο σέξ ιν δε σίτι στύλ, είναι κυνηγός, βγαίνει με τις φίλες της, κοιτάζουν γκόμενους, λένε για τις επιδόσεις τους, και άλλα τινά. Διαλέγουν γκόμενους που να είναι σφιχτοί γεροδεμένοι και άψογων αναλογιών και όποια έχει τον καλύτερο τον έχει προφίλ στο facebook ή φάτσα μόστρα wallpaper στο κινητό για τρόπαιο. Αμέ αφού είναι κυνηγοί έχουν και τα τρόπαιά τους.

Το μυαλό της γυναίκας υπέστη αλλοιώσεις ύστερα απο όλα τα μονοσύλλαβα περιοδικά που άνθισαν την δεκαετία των 90'ς και θέριεψαν με τον ερχομό του photoshop. H εικόνα κυριεύει ολοένα και πιο πολύ το μυαλό της. Φυτεύεται μαζί με την φιλαρέσκειά της σαν ζιζάνιο και ο πλαστικατζής της barbie που έβαλε ελάχιστο πλαστικό στα κουκλάκια όταν ήταν παιδί, την έκανε δυστυχισμένη αν έχει διαφορετικές αναλογίες απο αυτές των περιοδικών, και με χαμηλή αυτοπεποίθηση αφού η εικόνα της την προδίδει. Δεν θα αρχίσω τις αναλύσεις για τις ψυχολογικές μεταπτώσεις κλπ. Αλλα ευτυχισμένες αυτές με το λιγότερο κρέας παντού και με ανθρώπους που τείνουν να είναι σαν τα εξώφυλλα περιοδικών.

Το μυαλό της γυναίκας ξεκινάει να ξεχνά τις παραδοσιακές συνταγές της ευτυχίας και φτιάχνει νέες τροποποιημένες στα σημερινά δεδομένα. Η μακριά μεγάλη σχέση βλέπει οτι δεν αποδίδει. Δέν αποδίδουν οι σχέσεις και οικονομικά και επικοινωνιακά και λόγω μπουφέ. Η ευτυχία κρατάει λίγο άρα είναι στιγμές. Και οι στιγμές φροντίζει πλέον να είναι καλές και όχι μεγάλες και αιώνιες. Κοιτάει δηλαδή την ένταση και όχι την διάρκεια. Ψάχνει να βρεί την περιπέτεια, την απόδραση απο την ρουτίνα και την καθημερινότητα. Ψάχνει το διαφορετικό. Και ότι διαφορετικό απο το καθημερινό και ρουτινιάρικο έχει μια εξωτική γεύση σαν το τελευταίο σπάνιο κομμάτι πάνω στον μπουφέ. Και αυτό μπορεί να είναι είτε εξτρήμ σπόρ τύπου μπάντζι τζάμπινγκ είτε μπέντ τζάμπινγκ στα 23 εκατοστά. Ανάλογα το σπόρ. Έτσι και αλλιώς η άθληση είναι καλό για το σώμα αφού μειώνει θερμίδες και φτιάχνει κοιλιακούς (σύμφωνα πάντα με τους διαιτολόγους στα περιοδικά).

Οπότε μπορεί να κάνει πολλά ταυτόχρονα: να μιλάει στο τηλέφωνο, να στέλνει πονηρά sms, να ετοιμάζει την τελευταία σελίδα των καταστάσεων στην δουλειά της, να έχει ανοιχτό το ημερολόγιο κοιτώντας πού και πότε να πάει για διακοπές, και παράλληλα να βάφει τα νύχια της καπνίζοντας ένα τσιγάρο, ενώ στο πίσω παράθυρο είναι η πασιέντζα, το φιδάκι και ο ναρκαλιευτής. Αυτό που δεν μπορεί να κάνει είναι να πιστέψει εύκολα στον εαυτό της, να βρεί εύκολα μια μεγάλη μακροχρόνια σχέση και να ξαναμπεί στην ρουτίνα που είδε οτι δεν δούλεψε για την μάνα της. Να είναι η Μαίρη Παναγιωταρά μια εργαζόμενη γυναίκα μια καλή νοικοκυρά. Οπότε το μπάντζι τζάμπινκ για διάλλειμα είναι μια λύση  αφού δεν το έκανε η μητέρα της...