Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια πρωτόγνωρη και σπάνια εμπειρία (αμιγώς μουσικού χαρακτήρα) εντός της περιπετειώδους φύσης που εμπεριέχεται ενδιαμέσως. Το ραντεβού είχε κανονιστεί νοητικώς με το βουνό των θεών. Η ζέστη του δεκαπεντάυγουστου τσουρούφλαγε για μια ακόμα φορά την Αθήνα στις κλασικές σαραντάρες. Είχα αποφασίσει οτι αυτόν τον δεκαπεντάυγουστο θα τον περάσω δροσερά. Ακόμα και μόνος θα ανέβαινα στην κορυφή του ότι και αν ήταν. Η πρώτη φορά ανεπιτυχής λόγω ομάδας. Έτσι για ομάδα αυτή την φορά, είχα το ομαδικό πνεύμα του εαυτού μου. Την θέληση, την αποφασιστικότητα, το θάρρος και όλα τα λοιπά εχέγγυα που λέγονται σε ταινίες δια στόματος κάποιου "Ράμπο" που τα λέει αργά και αποφασιστικά όταν η μουσική πέρνει ολοένα και αυξανόμενη ένταση σε στρατιωτικό εμβατηριακό τέμπο, καθώς αυτός με στραβωμένο στόμα, πετάει ολοένα και περισσότερο σάλιο απο την άκρη του στόματος μη σκεφτόμενος το ίματζ του, αλλα εκφράζοντας το πάθος του.

...(το καθόλου τυχαίου τίτλου στρατιωτικό εμβατηριακό χαλί soundtrack παίζει ακόμα - https://www.youtube.com/watch?v=14tXCrOe1CY&feature=related )...

Έτσι λοιπόν μια μπότα κατεβαίνει αργά απο το τρένο στο Λιτόχωρο. Ανεβαίνοντας η κάμερα δείχνει την αγέρωχη μορφή μου, σαν σε σκιά, απο τα κάτω αποφασισμένη να φτάσει στο βουνό με τον ήλιο μόλις να ξεπροβάλει απο την θάλασσα απο πίσω μου...Πλάνο στο βουνό...Δένω κορδόνια. Κανονίζω ιμάντες. Βγάζω νερό. Τινάζω τα μπατζάκια. Βάζω το σακίδιο...και ξεκινώ για τα πριόνια. Φτάνοντας ξεκινάει η 5ωρη -κοντά- ανάβαση για την πρώτη στάση. Τον Σπήλιο Αγαπητό. Το καταφύγιο. Έπειτα απο μία υπέροχη διαδρομή...
μουσικές του Τσαϊκόφσκυ ηχούν πλέον στους κοχλίες των αυτιών μου νοητικά αφήνοντας το soundtrack του  στραβοστόμη μακριά πίσω μου.

Υψόμετρο 2108 μέτρα. Το βράδι έπεσε και η επιστροφή απο την κορυφή (Μύτικας 2918 μέτρα) στο καταφύγιο είναι εξουθενωτική μετά απο άλλες 8,5 ώρες ανάβασης και επιστροφής με το που ήρθε η νύχτα. Ο ιδρώτας κυλάει ποτάμι. Η θερμοκρασία βρίσκεται όμως γύρω στους 10-15 βαθμούς, φυσάει ένα απαλό αεράκι και υπάρχουν ακόμα 90 λεπτά πρίν κλείσουν τα φώτα του καταφυγίου. Οι παρέες που βρίσκονταν στα δυο τζάκια για να στεγνώσουν τα ρούχα απο τον ιδρώτα και απο το πλύσιμο ή απλά απο το κρύο έχουν μαζευτεί στην σάλα 1 οπου δυο κιθάρες παίζουν διάφορα κομμάτια απο Clapton, Stones, και εμβόλιμα απο εμένα και μερικά κλασικά blues (δεν άντεξα)...   ΌΤΑΝ...

Ένας παράξενος μελωδικός ήχος απ'έξω απο τις σάλες που ακουγόταν σαν βιμπράφονο έκανε και τις κιθάρες και τα τραγούδια μας να σταματήσουν. Ο Clapton, η Layla, ο John Lee Hooker μαζί με το μπέρμπον, το ουίσκι αλλα και την μπύρα του, μαζί με τον Mick Jagger αγκαλιά με την Angie, βγήκαν με τον υπόλοιπο ξυπόλητο κόσμο που είχε αφήσει τις μπότες του στην ρεσεψιόν, φορώντας κάποιες απροσάρμοστες καφετί στρατιωτικές παντόφλες και σκουφιά αλπινιστών και tshirt στο κεφάλι προς απορρόφηση του ιδρώτα και αποφυγή ψύξεων. Ένας ήχος που έβγαινε απο έναν παράξενο σιωπηλό οργανοπαίχτη που κράταγε κάτι που ...

ήταν ακριβώς ενας δίσκος UFO...και το χτύπαγε σε συγκεκριμένα σημεία και έβγαζε σαν μελωδικές συμφωνίες αλλα σε συγκεκριμένο τόνο. Καθόμασταν αποσβολωμένοι μη έχοντας ξανακούσει κάτι παρόμοιο, νέοι, γέροι, παιδιά...Καθόμασταν ώρες. Τα φώτα στο καταφύγιο σβήσαν. Για πρώτη φορά απόσο λένε στο καταφύγιο, παρέμειναν όλοι έξω μέσα στο σκοτάδι γύρω απο το παράξενο ούφο που έπαιζε ο σιωπηλός νεαρός για ακόμα δυο τουλάχιστον ώρες. Ήταν κάτι που θα μας έμενε αξέχαστο. Η ηρεμία που απέπνεε αυτή η μελωδία του περίεργου ουφοειδούς μεταλλικού κρουστόφωνου, με τον χαλαρωτικό ήχο σαν new age cd, έδιωξε τελείως την όποια ένταση της ανάβασης ή κατάβασης, του προγράμματος...και μπήκαμε σε έναν άλλο κόσμο απο τον ήδη χαλαρωτικό του βουνού. Ίσως να μπήκαμε στον πραγματικό κόσμο αυτού του βουνού. Να νοιώσαμε απλά την απόλυτη γαλήνη που ήθελε να νοιώσουμε.

Το μεταλλικό κρουστό ονομάζεται hang και είναι πολύ σπάνιο είδος. Έχει αριθμημένα αντίτυπα παγκοσμίως και φτιάχνεται απο συγκεκριμένη εταιρεία χειροποίητα και περιορισμένα. Κάποιοι μπορεί να περιμένουν χρόνια μήπως και αποκτήσουν ένα με κάποια χιλιάδες δολλάρια. Μακάρι κάποιοι να αποκτήσετε. Μακάρι κάποιοι να χαλαρώσετε με αυτό. Μακάρι κάποιοι να μάθετε να παίζετε με αυτό. Όταν το κάνετε, ανεβείτε κάποια φορά στον Όλυμπο. Μήν πάτε στην Ερμού. Το κοινό σας δεν θα είναι καταναλωτικό. Θα είναι Θεϊκό...