Έχεις φύγει ποτέ από μία συναυλία και να πεις: "Τώρα είμαι πλήρης!"; Σίγουρα κάποια στιγμή θα το 'χεις πει. Μπορεί να ήταν η τέταρτη ή πέμπτη φορά στη δεκαοχτάχρονη ζωή μου που το λέω με κάθε ειλικρίνεια. Κι ίσως να είναι η πρώτη (και, ναι, αυτό μου έχει συμβεί και σε καλλιτέχνες που θα έκανα τα πάντα για να τους δω live) που δε βαρέθηκα καθόλου. Μα καθόλου!

Ακόμα νιώθω ανατριχίλα θυμούμενη τη προχθεσινοβραδινή ενέργεια του Γυάλινου. Η Μπουμπού, η Ηρώ Σαΐα κι η Ευαγγελία Μουμούρη μας κατέπληξαν! Μας χάρισαν πολύ όμορφες στιγμές, που ακόμα είμαι σε σύγχυση και δεν μπορώ να περιγράψω (αλλά θέλω να πιστεύω πως σύντομα θα κάνω ένα live review). 

Ζούσα κάθε τραγούδι-κι εδώ θέλω να πω ένα μεγάλο μπράβο στον εαυτό μου, που μπόρεσε να αφεθεί ελεύθερος και να ζήσει τη στιγμή. 

Άκουσα το "Μαύρο Βελούδο" κι ένιωσα σαν πρωταγωνίστρια στην Τσινετσιτά. Δάκρυσα στο "Ήσυχα βράδια" και γέλασα-χόρεψα με την ψυχή μου στο πραγματικά ιταλικό μέρος με το "Meglio stasera", "Nessuno mi puo giudicare" etc. Βρήκα για άλλη μια φορά τη Μουμούρη πολύ ταλαντούχα και τη Σαΐα αξιόλογη τελικά. Μα για την Αφροδίτη Μάνου, την Μπουμπού, αυτήν την ιέρεια..ένας χαρακτηρισμός ταιριάζει: άφθαρτη! Αναλοίωτη, αλύγιστη κι ό,τι αυτά συνεπάγονται. Και φρέσκια! Ω, ναι, φρεσκότατη!

Κρατάω το τελευταίο κομμάτι της παράστασης κι επιφυλάσσομαι με ολοκληρωμένο άρθρο:

"Η νύχτα ντύνεται γυναίκα και ξεκινάει κατά τις δέκα..τους άλλους βάζει να τα σπάνε και τα πληρώνει όσα και να 'ναι."