Μην προσπαθήσετε ποτέ να μου αλλάξετε γνώμη για τη Χαλκιδική, καθότι η καταγωγή μου είναι από εκεί κατά το ήμισυ. Πρόκειται για μια μεγάλη περιοχή στην Ελλάδα που αποτελείται κυρίως από πανέμορφες διαδρομές και τοπία, ατέλειωτες καθαρές παραλίες, όμορφο βουνό με μοναδικό δάσος και ανθρώπους όλων των ειδών.

"Ε μωρέ λύσσα με τη Χαλκιδική..."

Το μόνο που έχω να προτείνω στους δύσπιστους είναι να κάνετε το γύρο της. Να πάτε σε κρυφές παραλίες, να φάτε σε ωραίες ταβέρνες σε χωριά (και εκτός Αγίου Προδρόμου), να την αράξετε στο δάσος σε ένα ξέφωτο και να δείτε όσα μπορείτε - εγώ ακόμη δεν το έχω καταφέρει και φυσικά οι μνήμες των παιδικών χρόνων έχουν αρχίσει να ξεφτίζουν.

Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει. Γιατί αν δεν σου αρέσει η παραλία που σταμάτησες, έχει άλλη σε μερικά μέτρα. Πάμε δίπλα λοιπόν. Που έχει μπαράκι, ή έχει ξαπλώστρες, ή έχει γυμνισμό, ή είμαι εγώ και η θάλασσα. Γιατί ίσως είναι το μοναδικό χερσαίο μέρος στην Ελλάδα που μπορεί να ικανοποιήσει όλα τα γούστα για το που θα κάνετε το μπάνιο σας. Και σημαντικό, οι παραλίες είναι καθαρές. Όλες.

Και δεν έχει χαλάσει (ακόμη?) από την παράλογη οικιστική ανάπτυξη των τελευταίων 15 ετών και από την νοοτροπία αρπαχτής που κατατρέχει τον Έλληνα. Γιατί και οι θεοί στον Όλυμπο ήθελαν να έχουν και γαμώ τη θέα. Και ναι, τις περισσότερες φορές το μπάνιο στις παραλίες της Χαλκιδικής αντισταθμίζει την κίνηση της επιστροφής.

Υπέροχη, ζεστή, ατελείωτη Χαλκιδική. 

Αν με ρωτήσετε, είμαι προκατειλλημένη με τη Σιθωνία, το λεγόμενο δεύτερο πόδι. Αγαπημένη παραλία δεν έχω.

Στη φωτό, η θέα πριν την κάθοδο στο χωριό Πυργαδίκια. Στο βάθος η Σιθωνία με ευδιάκριτα τα νησάκια της Βουρβουρού.