...Ενα παράξενο δέντρο...

05 Μαρτίου 2007, 04:33
...Ενα παράξενο δέντρο...

Ονειρεύτηκα ένα παράξενο δέντρο. Πάνω στα κλαδάκια του είχαν ανθίσει δεκάδες μικρά φιλιά. Ήταν το χρώμα τους κόκκινο, ήταν χρώμα από χείλη. Χείλη που μίλησαν, που υποσχέθηκαν, που φίλησαν. Χείλη που είπαν ψέματα, χείλη που αποχαιρέτησαν. Χείλη που παρέμειναν πεισματικά κλειστά, Χείλη που πρόδωσαν. Χείλη που παρέμειναν χείλη… Τα φιλιά είχαν όλες τις διαβαθμίσεις του κόκκινου. Από το υποθρώσκον ροδαλό ενός θαμπού πρωινού, που φυλάγεται για να φανερωθεί αργότερα, σαν το παιδάκι που παίζει κρυφτό, μέχρι τα βαμμένα χείλη λίγο πριν την βραδινή έξοδο… Μόνο που ωρίμαζαν, και έπεφταν ένα-ένα στο χώμα, ένα χώμα στείρο κι ορφανό, και γίνονταν ένα με την λάσπη… Μια λάσπη παράξενα θλιμμένη, σαν φωτογραφία που ξεθώριασε πριν από χρόνια, και δεν θες να θυμηθείς ποια παράσταση φυλάκισε μέσα της. Σηκώθηκα από το κρεβάτι δύσθυμος. Με τρομάζουν τα όνειρά μου κάποιες φορές. Νομίζω , πως την ώρα που κοιμάμαι, ένας άλλος μικρός εγώ, κάθεται στο γραφείο του μυαλού μου, και μου σκαρώνει φάρσες με όνειρα τέτοιου είδους. Και καταλήγω να μην ξέρω αν τελικά κοιμόμουν, ή επέπλεα εντός μου, και ποιος τελικά καθορίζει το παιχνίδι και τους όρους του. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ παράταιρου και απώτερου… Πριν λίγο καιρό , είχα πάρει ένα μήνυμα που μιλούσε για κάποια κείμενα που πετούν νύχια. Μου άρεσε, όταν το διάβασα, μέχρι που σκέφτηκα ότι αυτά τα νύχια , τα γραπτά τα δοκιμάζουν πρώτα πάνω σε εκείνον που τα έγραψε. Και μετά, αρνούνται κι όλας να του πούνε δύο λόγια, να τον αφήσουν λίγο να ξεκουραστεί στην σκιά τους. Γι’ αυτό τα απεμπολώ και τα ξανασπρώχνω πάλι πίσω, μέσα μου, αρκετές φορές. Προτιμώ να αυτοσαρκάζομαι, και να τα αφήνω να εναποθέτουν μέσα μου τα αυγά τους, για μπουν στην διαδικασία να κάνουν τα δικά τους παιδιά, να πρέπει να εφεύρουν παραμύθια για να τους τα πουν, και να δουν την γλύκα, και το ζόρι που τραβούσα. Γι’ αυτό έχω συρτάρια γεμάτα χαρτιά, που πιθανότατα δεν θα τα διαβάσει ποτέ κανείς, Ούτε εγώ, καν… Τα φυλάω ίσως για τις «περίφημες» «εξαιρετικές μου στιγμές», όπως έγραφε ένας αγαπημένος μου συγγραφέας, ο Μάριος Χάκκας. Πέραν τούτου, ουδέν. Γινόμαστε όλο και πιο μοναχικοί, και δεν μπαίνει πια θέμα ποιος φταίει, ποιος δεν μπόρεσε, ή δεν ένοιωθε, και άλλες τέτοιες μαλακίες, άστα, τα ξέρω καλά, και ας αλλάξουμε κουβέντα. Αμα τον φέρεις τον άλλον στο όριό του, δεν σε σώζει αγοράκι μου τίποτα. Ασε, που το έχει και ανάγκη, να είναι ο αδικημένος… Φοβήθηκες, έ;;;Εντάξει, δεν τρέχει τίποτα, κι εγώ φοβόμουν στην αρχή.Φυσιολογικό είναι. Και υπήρχαν πολλές αρχές. Θυμάσαι Θάνο; Και μετά έφυγαν οι αρχές, και έμεινε το τέλος. «Πρόσεχε» μου είπες. Δεν μου είπες ότι εννοούσες να προσέχω εσένα. Κι εγώ θυμάμαι ακόμα και αναπολώ ένα μικρό, ευγενικό γιασεμί, που μου χάρισε την πιο γλυκιά του μυρωδιά, ξέφτι κρυμμένο από μια προίκα νύχτας ,μέσα από το μικρό του τεράστιο τίποτα Το γιασεμί δεν έφταιγε. Απ’ την ζωή του ερχότανε, και στην ζωή του πήγαινε…Μόνο πρόλαβε και ψυθίρισε «ταξίδεψέ με», και με άφησε να θυμάμαι την αγαπημένη του οσμή….. Ονειρεύτηκα ένα παράξενο δέντρο.Δεν ξέρω πια, τι χρώμα θα έπρεπε να έχουν τα φύλλα του….Δεν ξέρω πια, τι όνομα έχει η σιωπή του….

4 σχόλια - Στείλε Σχόλιο

Giorgos_arazei (05.03.2007)
Τιποτα πια δεν με σοκαρει, ειπες κι ανοιξαν οι ουρανοι και γω βουβος, ο διαολος να με παρει, σαν δεντρο που κοιταει ενα παιδι...Ενα παιδι που πνιγεται στο βαθος, σε κατι βρωμικα νερα,θολα κι ορμητικα κι απ'ολους τους Σωτηρες εγω ειμ'ο πιο λαθος, που ειμαι πευκο στην ακρογιαλια... Γεια σου ρε Θοδωρη...

thank (05.03.2007)
Εσυ τελειώνεις με το γιασεμί κι εγω δεν ξέρω τι να κανω με τον χείμαρο των σκέψεων και των συναισθημάτων σου. Δεν ξέρω τι στο διάολο πρέπει να κάνουμε με τα όνειρα του παρελθόντος και του μέλλοντός μας, βρε Θοδωρή. Και δεν ξερω τελικά αν αυτά τα όνειρα, είναι η φυγή μας, είναι η χαμένη αρμονία μας, είναι η αλλη πλευρά μας, είναι ο εαυτός μας, ... Τι είναι .. Αλλά ξέρω, έχω μάθει, έχω αποφασίσει, ίσως και λιγο αυθαίρετα .. πως το ονειρο δεν γουστάρει πολύ τη γνώση. Δεν ξέρω αν σηκώνει χρώματα στα φύλλα του ή ονομάτισμα της σιωπής του. Ισως και νάναι ασύμβατα βρε θοδωρή. Αλλά από την άλλη, δεν μπορεί το ένα δίχως το άλλο ... Δεν φταίει κανένα γιασεμί ... και κανένα αγκάθι. Δεν υπάρχει φταίξιμο. Ουτε έπαινος. Πορείες ειναι καλέ μου φίλε. Και, γαμώ το κέρατό μου, δεν μπορεί, ειναι αδικία, είναι ανωμαλία, όμορφοι άνθρωποι να μη πλάθουν όμορφες πορείες. Τα χρώματα και τα όνόματα .. βρίσκονται. Αλλά, στο κάτω, κάτω ρε φίλε, με τόση ομορφιά που κουβαλας, δεν έχεις δικαίωμα να τη χαλάς. Δεν είναι απόλυτα δική σου. Τι θα την κάνεις .. θα τη βρεις ...

pavel (06.03.2007)
Πρόσεξε όμως κάτι... Αναφέροντας την διακριτική παρουσία μιάς τόσο ευγενικής νυχτερινής αίσθησης όπως το άρωμα του γιασεμιού, εννοώ κάθε τρυφερό και όμορφο, που μπορεί να κρατήσαμε κάποτε στα χέρια μας, όχι όμως αναγκαστικά προσωποποιημένο... Θα μπορούσε να είναι η εφηβεία σου... Θα μπορούσε να είναι η αθωότητα που κάποτε μας επέτρεπε να νοιώθουμε μαγικά. Η οσμή του χώματος μετά την βροχή... Το κάθε τι μικρό κι αγαπημένο, που μπορεί να περίμενε απο εσένα-εμένα-εμάς, να το προφυλάξουμε, και όχι να το απεμπολήσουμε διακριτικά, επειδή οι καιροί μας θέλουν ορθολογιστές, και τα συναισθήματα μετατραπούν σε λογιστικές πράξεις...

pavel (06.03.2007)
...Το συντακτικό μου στην τελευταία πρόταση του σχολίου, βγήκε στραπατσαρισμένο... Ηδη , μού ανοίγω σαμπάνιες....

Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.

Επιστροφή στο blog

Συγγραφέας
pavel
ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΥΛΑΚΟΣ
ΜΟΥΣΙΚΟΣ
από ΝΙΚΑΙΑ

Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/pavel

ΜΟΥΣΙΚΗ,ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ,ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ.

Tags

Επίσημοι αναγνώστες (29)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blog

Γίνε επίσημος αναγνώστης!

Πρόσφατα...

Δημοφιλέστερα...

Αρχείο...

Φιλικά Blogs

Links