Ώρες κοιτώ ένα αξέγνιαστο κορίτσι

στου δειλινού την άτρεμη γαλήνη

 άγρια λουλούδια στον αγρό να κόβει.

Στην ανοιχτή ποδιά του μ’ ένα γέλιο

πασίχαρο, σαν πρώτο αυγούλας φέγγος,

τα ρίχνει και δε βλέπει που βραδιάζει.

Γύρνα, λέω να του πω -ζυγώνει η νύχτα!

Όμως σωπαίνω, για να μην ταράξω

την τέλειαν αρμονία που συνταιριάζει.

με τ’ άυλα ρόδα που αχνοσβούν στο δείλι

 και τα βουνά τα γύρω που έχουν χάσει

 γραμμή και σχήμα κι έχουν γίνει πνέμα.

Δεν του φωνάζω να γυρίσει’ ας μείνει!

Σα μαγικό μαγνάδι είναι η ποδιά του,

που όλα χωρούν της πλάσης τ’ άνθια μέσα.

Βραδιάζει και ζεστή σε λίγο η νύχτα

 στον κάμπο τ’ ουρανού κι άλλα λουλούδια

 αμέτρητα θα φέρει κι όλο φέγγος.

που σα φωτοβολίδες θ’ αρχινήσουν

να πέφτουν στα γαλάζιαμέσα χάη.

Και λέω σα μαγικό μαγνάδι πάλι

την πλουμιστή ποδιά του πως θ’ ανοίξει,

 καθώς θα πέφτουν σα χρυσό χαλάζι,

και τ’ ουρανού τ’ αστέρια για να μάσει.

ΛΕΩΝ ΚΟΥΚΟΥΛΑΣ

…

Καλή εβδομάδα