ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ και άλλα
Προσφορά με μεράκι από Ερασιτέχνη μή Συγγραφέα λάτρη της μουσικής
Προσφορά με μεράκι από Ερασιτέχνη μή Συγγραφέα λάτρη της μουσικής
12 Ιανουαρίου 2017, 15:55
Γιατρέ είναι σωστό 100% το συμπέρασμα;
sven (12.01.2017)
Στέφανε,
αυτό είναι το αναγκαίο αντίτιμο για τις ανεπανάληπτες στιγμές που έχει το μοναδικό προνόμιο να ζει ο κάθε γενναιόδωρος άνθρωπος...
Νομίζω πως εσύ μπορείς να το επιβεβαιώσεις...Orfeus (12.01.2017)
"το αναγκαίο αντίτιμο". Δυστυχώς ναι! Moonlight5 (12.01.2017)
Ουδεις αχαριστοτερος του ευεργετηθεντος!Tsipouraki (15.01.2017)
Γεια χαρά, κ. Στέφανε:-)
Δεν είμαι γιατρός, ούτε και σου γράφω για να σου δώσω κάποια απάντηση στο ερώτημά σου. Άλλωστε την έχεις ήδη πάρει.
Θέλω απλά να μοιραστώ μαζί σου αυτό που ένιωσα όταν διάβασα την ανάρτησή σου.
Διάβαζα αυτά που γράφει το κίτρινο πλαίσιο και, πριν καν πάω παρακάτω να δω την εικόνα, είχα ήδη δημιουργήσει μια δική μου εικόνα στο μυαλό μου, μια εικόνα που μάλλον "περίμενα" να δω.
Ήταν η εικόνα ενός ανθρώπου που ήταν τόσο γεμάτος από την αγάπη που έδινε, ενός ανθρώπου χαμογελαστού, ευτυχισμένου, ελεύθερου, περιστοιχισμένου από άλλους, επίσης χαμογελαστούς κι ευτυχισμένους, ανθρώπους.
Συνέχισα το διάβασμα κι έφτασα στο λευκό πλαίσιο, στην Αγγλική απόδοση.
Εκεί, το "too much" κάπως πήγε να με προσγειώσει και να μου πει ότι η εικόνα που θα δω παρακάτω δε θα είναι μια "χαρούμενη" εικόνα...αλλά και πάλι δεν ψιλιάστηκα για το τι θα έβλεπα.
Δεν περίμενα με τίποτα, κ. Στέφανε, να δω την εικόνα ενός ανθρώπου με πισώπλατες μαχαιριές. Μα με τίποτα!!!
Να φανταστείς, κάποια στιγμή ρώτησα και τον Γαργαντούα μου, τον γιο μου που κοντεύει τα 11. Του ζήτησα να μου πει, αφού θα είχε διαβάσει το κίτρινο και λευκό πλαίσιο, τι εικόνα θα περίμενε να δει. Ξέρεις τι μου είπε;
Περιμένω, μαμά, να δω, μια εικόνα ενός ανθρώπου που δίνει μια κουβέρτα σε έναν άστεγο, κι ο άστεγος είναι χαρούμενος, κι ο άνθρωπος που δίνει την κουβέρτα είναι συγκινημένος! (ίσως να μου τα είπε και ανάποδα, δε θυμάμαι)
Όταν του έδειξα την εικόνα με τις μαχαιριές κλπ μου είπε "Ε, όχι ρε παιδιά, μα με τίποτα..."...
Για όση αξία ή σημασία έχει, ήθελα απλά να το μοιραστώ μαζί σου:)
Ίσως να έχει να κάνει με το ότι πάντα πίστευα το "ουδείς εκων κακός". Με τις εμπειρίες και τα χρόνια που πέρασαν, ποτέ δεν έπαψα να το πιστεύω, απλά από καιρού εις καιρόν το αντιλαμβανόμουν και το κατανοούσα με διαφορετικό τρόπο, του έδινα "διαφορετικό" περιεχόμενο.
Τώρα, όση ώρα σου γράφω μου ήρθε στο νου ένα υπέροχο ποίημα ενός Ιρανού (μάλλον) ποιητή. Αυτή τη στιγμή δε θυμάμαι ούτε τίτλο ούτε τίποτα... (ου γαρ έρχεται μόνον...) :-)
Αν μου επιτρέπεις, πάω λίγο να το ψάξω και θα επανέλθω με πεσκέσι:-)Tsipouraki (15.01.2017)
Αν και δε θυμόμουν ούτε τίτλο ούτε ποιητή, τελικά κατάφερα και το βρήκαααα και χαίρομαι:-)))
Επανήλθα, λοιπόν, με πεσκέσι:-)
Δεν ξέρω, κ. Στέφανε, αν θεωρείτε ότι θα μπορούσε να έχει κάποια σχέση με την ανάρτησή σας. Η δική μου άποψη είναι ότι έχει.
Ο Ξενώνας - Ζελαλεντίν Ρουμί
Ο άνθρωπος είναι ένας ξενώνας.
Κάθε μέρα ένας καινούργιος ερχομός,
μια χαρά, μια θλίψη, μια κακία,
μια στιγμιαία συνειδητοποίηση φτάνει όπως ένας απρόσμενος επισκέπτης.
Υποδέξου τα όλα!
Ακόμα κι αν πρόκειται για ένα πλήθος καημών,
που βίαια αδειάζουν το σπίτι από τα έπιπλά του,
φέρσου σε κάθε καλεσμένο με αξιοπρέπεια,
Θα μπορούσε κάλλιστα να σε ετοιμάζει για μια χαρά καινούργια.
Τη νηφάλια σκέψη, την ντροπή, την υστεροβουλία,
υποδέξου τες στην πόρτα χαμογελώντας και κάλεσέ τες μέσα.
Να είσαι ευγνώμων για καθετί που έρχεται,
γιατί έχει σταλεί ως οδηγός απ'τον επέκεινα κόσμο
Καλό ξημέρωμα:)!!!STEFANOS604 (15.01.2017)
Η πισώπλατη μαχαιριά εδώ είναι φυσικά αλληγορική.
Πχ έχεις φορτωθεί με πόνους κι ενοχές, για τις οποίες δεν ήσουν υπαίτιος για τις πράξεις των άλλων, θεωρείς ότι δεν σου άξιζε τέτοια απάτη, υποκρισία και ψέμα. O πόνος και πιθανόν και ο θυμός σου γίνονται κουβάρι που όσο προσπαθείς να το ξεμπλέξεις προσπαθώντας να γιάνεις τις πληγές τόσο αυτό μπλέκεται περισσότερο. Αυτός/η που είχες ψηλά, εκείνος /η που σου γλυκομιλούσε, την ίδια στιγμή σε πουλούσε..
Δυστυχώς απαιτείται πολύς χρόνος και κατάλληλος γιατρός για να βάλει κάποια στιγμή τέλος στην παρωδία που σε έσυραν χωρίς τη δική σου θέλησή σου και να αρχίσεις πάλι να αγαπάς και να ζεις γιατί αν δεν καταφέρεις να πεθάνει η κόλαση που άλλοι έφτιαξαν για σένα, δεν θα ευχαριστηθείς τον νέο παράδεισο που σίγουρα θα τον βρεις τραβώντας όμως απότομα τα μαχαίρια απ΄την πλάτη σου όσο αβάσταχτο πόνο κι αν σου προξενήσουν γιατί τότε θα απελευθερωθείς και θα λησμονήσεις ενώ σιγά –σιγά ακόμα και με το άγγιγμα τους θα νοιώθεις ατέρμονα πόνο.
Πιστεύω ότι το ποίημα που παραθέτεις προυποθέτει το απότομα τράβηγμα των μαχαιριών και εσύ απλά πλήρωσες ….αυτό που λέει ο γιατρός Sven:
‘’ αυτό είναι το αναγκαίο αντίτιμο για τις ανεπανάληπτες στιγμές που έχει το μοναδικό προνόμιο να ζει ο κάθε γενναιόδωρος άνθρωπος...’’
sven (15.01.2017)
Στέφανε,
δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει βιώσει, έστω και μία φορά, με υπαιτιότητα κάποιου ερωτικού συντρόφου, φίλου, συγγενικού προσώπου ή συναδέλφου του, την οδύνη της μικρότερης ή μεγαλύτερης ματαίωσης, αν όχι προδοσίας.
Μερικές φορές, τα αποτυπώματα της ματαίωσης αυτής μπορεί να είναι τόσο έντονα και οδυνηρά -ιδιαίτερα όταν το άτομο που μας πλήγωσε ήταν της απόλυτης εμπιστοσύνης μας και, ταυτόχρονα, δεν δείξει κάποια σημάδια κατανόησης, μεταμέλειας ή διάθεσης για συγνώμη- που χρειάζεται χρόνος πολύς μέχρι να καταφέρουμε να ξαναβρούμε τον παλιό εαυτό μας ή και κάποιοι μπορεί να φθάσουν μέχρι και του σημείου να αναρωτιούνται μήπως οι ίδιοι ευθύνονταν για αυτό που συνέβη, χωρίς όμως να το συνειδητοποιήσουν.
Όσο λογικά και αν προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε και να σκεφθούμε το γεγονός, δεν μπορούμε να ελέγξουμε, αρχικά τουλάχιστον, όχι μόνο τον ψυχικό πόνο αλλά και τις έντονες συχνά αντιδράσεις του σώματός μας, αν η ματαίωση ήταν μεγάλη και απρόσμενη. Τα αισθήματα που ενεργοποιούνται, μετά από μια τέτοιου είδους εμπειρία, είναι παρόμοια με αυτά ενός μεγαλύτερου ή μικρότερου προσωπικού πένθους που, ως διεργασία, χρειάζεται ΠΑΝΤΑ το χρόνο του για να ολοκληρωθεί και να αφομοιωθεί από τον ψυχισμό μας.
Το να τραβήξουμε απότομα το μαχαίρι για να απαλλαγούμε γρηγορότερα και ευκολότερα από τον πόνο που μας προκαλεί ίσως ισχύει για μαχαιριές στο σώμα, όχι όμως και στην ψυχή. Για τις μαχαιριές της ψυχής, το απότομο τράβηγμα του μαχαιριού σημαίνει κουκουλώνω, αρνούμαι τον πραγματικό πόνο που νιώθω, απωθώ βίαια, δηλαδή, εξαπατώ τον εαυτό μου πως δεν πονώ πια, στερώντας του έτσι την ευκαιρία να ενσωματώσει δημιουργικά την εμπειρία αυτή, να αποκτήσει τα αναγκαία «ψυχικά αντισώματα», να νιώσει και πάλι σταδιακά δυνατός -έως και δυνατότερος από πριν- αποκτώντας, ταυτόχρονα, και τη συνακόλουθη εμπειρία και σοφία ζωής. Οτιδήποτε άλλο όχι μόνο δεν βοηθά ουσιαστικά αλλά θα εξακολουθεί να καθορίζει όλη τη μετέπειτα ζωή μας χωρίς, όμως, να το αντιλαμβανόμαστε…
Η πορεία προς μια πραγματική ψυχική λύτρωση είναι ο μονόδρομος που σημαίνει πως έχω άμεση επαφή με αυτό που με έχει πληγώσει και με τα συνακόλουθα συναισθήματά μου, το μοιράζομαι με κάποιον που εμπιστεύομαι -ακόμα και ειδικό, στην ανάγκη- και προσπαθώ συστηματικά και για όσο χρειασθεί να το διαχειριστώ δημιουργικά. Διαφορετικά, είτε ο φόβος θα κυριαρχεί εντός μας σε μελλοντικές μας διαπροσωπικές σχέσεις και θα τις καθορίζει είτε ο ψυχισμός μας αποφεύγει να βιώνει το οποιοδήποτε συναίσθημα ή κατάσταση που ενδεχομένως μας προκαλέσει πόνο, με αποτέλεσμα να λειτουργεί όπως ένα νεκρωμένο μυοκάρδιο μετά από έμφραγμα που δεν αντιμετωπίστηκε έγκαιρα και κατάλληλα…
Καλή σου μέρα!!!
STEFANOS604 (15.01.2017)
Γιατρέ αναφέρομαι για μαχαιριές της ψυχής και απότομο τράβηγμα του μαχαιριού από πολύ συγγενικά πρόσωπα. Μπορεί να ακουμπάμε μόνο το ‘’μαχαίρι’’ για παιδιά μας ή τη γυναίκα μας ή τους γονείς μας;
Για άλλα πρόσωπα εκτός των ανωτέρω ακόμα και αδέρφια θα συμφωνήσω απόλυτα. Για όλους τους υπόλοιπους θα ξαναμελετήσω με προσοχή την επιστημονική σας άποψη.
sven (15.01.2017)
Στέφανε,
για τον οποιονδήποτε πόνο -μικρότερο ή μεγαλύτερο- και από το οποιοδήποτε άτομο -πολύ περισσότερο δε όσο πιο αγαπημένο είναι το πρόσωπο που μας πλήγωσε- αυτό που ισχύει ΠΑΝΤΑ είναι: ο πόνος ή το όποιο τραύμα ΔΕΝ πρέπει να "ξεχνιέται" αλλά να ξεπερνιέται σταδιακά και μέσα από την επαφή με όσα μας έχουν πληγώσει και τον επαναπροσανατολισμό μας στη ζωή με βάση τη νέα αυτή εμπειρία και ενδεχομένως σοφία(;).
Ούτως ή άλλως, ένας τέτοιου είδους πόνος ΔΕΝ ξεχνιέται, αν δεν ολοκληρωθεί πρώτα η αναγκαία εσωτερική διεργασία που πρέπει να κάνουμε, αλλά συνεχίζει την υπόγειά του ζωή, καθορίζοντας συναισθήματα και επιλογές μας χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε...
Παράδειγμα τρανταχτό αποτελεί το "Σύνδρομο Μετατραυματικού Στρες", μετά από εμπειρίες τρομακτικές, όπου τα τρομερά βιώματα απωθούνται βίαια, εξ ανάγκης, αλλά μπορούν να επανεμφανιστούν με την ίδια ένταση οποιαδήποτε στιγμή, ακόμα και μετά από χρόνια και με ασήμαντη αφορμή (π.χ. ένα δυνατό ήχο), παραλύοντας και πανικοβάλοντας εντελώς το άτομο...
Αν σε ενδιαφέρει, σε παραπέμπω σε δύο σχετικά άρθρα στην ιστοσελίδα μου:
1. http://www.i-psyxologos.gr/sindromo-metatraumatiko-stres/
2. http://www.i-psyxologos.gr/psixiko-trauma/
Καλή συνέχεια!!!
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.
Επιστροφή στο blog
Γιατρέ είναι σωστό 100% το συμπέρασμα;
sven (12.01.2017)
Στέφανε,
αυτό είναι το αναγκαίο αντίτιμο για τις ανεπανάληπτες στιγμές που έχει το μοναδικό προνόμιο να ζει ο κάθε γενναιόδωρος άνθρωπος...
Νομίζω πως εσύ μπορείς να το επιβεβαιώσεις...Orfeus (12.01.2017)
"το αναγκαίο αντίτιμο". Δυστυχώς ναι! Moonlight5 (12.01.2017)
Ουδεις αχαριστοτερος του ευεργετηθεντος!Tsipouraki (15.01.2017)
Γεια χαρά, κ. Στέφανε:-)
Δεν είμαι γιατρός, ούτε και σου γράφω για να σου δώσω κάποια απάντηση στο ερώτημά σου. Άλλωστε την έχεις ήδη πάρει.
Θέλω απλά να μοιραστώ μαζί σου αυτό που ένιωσα όταν διάβασα την ανάρτησή σου.
Διάβαζα αυτά που γράφει το κίτρινο πλαίσιο και, πριν καν πάω παρακάτω να δω την εικόνα, είχα ήδη δημιουργήσει μια δική μου εικόνα στο μυαλό μου, μια εικόνα που μάλλον "περίμενα" να δω.
Ήταν η εικόνα ενός ανθρώπου που ήταν τόσο γεμάτος από την αγάπη που έδινε, ενός ανθρώπου χαμογελαστού, ευτυχισμένου, ελεύθερου, περιστοιχισμένου από άλλους, επίσης χαμογελαστούς κι ευτυχισμένους, ανθρώπους.
Συνέχισα το διάβασμα κι έφτασα στο λευκό πλαίσιο, στην Αγγλική απόδοση.
Εκεί, το "too much" κάπως πήγε να με προσγειώσει και να μου πει ότι η εικόνα που θα δω παρακάτω δε θα είναι μια "χαρούμενη" εικόνα...αλλά και πάλι δεν ψιλιάστηκα για το τι θα έβλεπα.
Δεν περίμενα με τίποτα, κ. Στέφανε, να δω την εικόνα ενός ανθρώπου με πισώπλατες μαχαιριές. Μα με τίποτα!!!
Να φανταστείς, κάποια στιγμή ρώτησα και τον Γαργαντούα μου, τον γιο μου που κοντεύει τα 11. Του ζήτησα να μου πει, αφού θα είχε διαβάσει το κίτρινο και λευκό πλαίσιο, τι εικόνα θα περίμενε να δει. Ξέρεις τι μου είπε;
Περιμένω, μαμά, να δω, μια εικόνα ενός ανθρώπου που δίνει μια κουβέρτα σε έναν άστεγο, κι ο άστεγος είναι χαρούμενος, κι ο άνθρωπος που δίνει την κουβέρτα είναι συγκινημένος! (ίσως να μου τα είπε και ανάποδα, δε θυμάμαι)
Όταν του έδειξα την εικόνα με τις μαχαιριές κλπ μου είπε "Ε, όχι ρε παιδιά, μα με τίποτα..."...
Για όση αξία ή σημασία έχει, ήθελα απλά να το μοιραστώ μαζί σου:)
Ίσως να έχει να κάνει με το ότι πάντα πίστευα το "ουδείς εκων κακός". Με τις εμπειρίες και τα χρόνια που πέρασαν, ποτέ δεν έπαψα να το πιστεύω, απλά από καιρού εις καιρόν το αντιλαμβανόμουν και το κατανοούσα με διαφορετικό τρόπο, του έδινα "διαφορετικό" περιεχόμενο.
Τώρα, όση ώρα σου γράφω μου ήρθε στο νου ένα υπέροχο ποίημα ενός Ιρανού (μάλλον) ποιητή. Αυτή τη στιγμή δε θυμάμαι ούτε τίτλο ούτε τίποτα... (ου γαρ έρχεται μόνον...) :-)
Αν μου επιτρέπεις, πάω λίγο να το ψάξω και θα επανέλθω με πεσκέσι:-)Tsipouraki (15.01.2017)
Αν και δε θυμόμουν ούτε τίτλο ούτε ποιητή, τελικά κατάφερα και το βρήκαααα και χαίρομαι:-)))
Επανήλθα, λοιπόν, με πεσκέσι:-)
Δεν ξέρω, κ. Στέφανε, αν θεωρείτε ότι θα μπορούσε να έχει κάποια σχέση με την ανάρτησή σας. Η δική μου άποψη είναι ότι έχει.
Ο Ξενώνας - Ζελαλεντίν Ρουμί
Ο άνθρωπος είναι ένας ξενώνας.
Κάθε μέρα ένας καινούργιος ερχομός,
μια χαρά, μια θλίψη, μια κακία,
μια στιγμιαία συνειδητοποίηση φτάνει όπως ένας απρόσμενος επισκέπτης.
Υποδέξου τα όλα!
Ακόμα κι αν πρόκειται για ένα πλήθος καημών,
που βίαια αδειάζουν το σπίτι από τα έπιπλά του,
φέρσου σε κάθε καλεσμένο με αξιοπρέπεια,
Θα μπορούσε κάλλιστα να σε ετοιμάζει για μια χαρά καινούργια.
Τη νηφάλια σκέψη, την ντροπή, την υστεροβουλία,
υποδέξου τες στην πόρτα χαμογελώντας και κάλεσέ τες μέσα.
Να είσαι ευγνώμων για καθετί που έρχεται,
γιατί έχει σταλεί ως οδηγός απ'τον επέκεινα κόσμο
Καλό ξημέρωμα:)!!!STEFANOS604 (15.01.2017)
Η πισώπλατη μαχαιριά εδώ είναι φυσικά αλληγορική.
Πχ έχεις φορτωθεί με πόνους κι ενοχές, για τις οποίες δεν ήσουν υπαίτιος για τις πράξεις των άλλων, θεωρείς ότι δεν σου άξιζε τέτοια απάτη, υποκρισία και ψέμα. O πόνος και πιθανόν και ο θυμός σου γίνονται κουβάρι που όσο προσπαθείς να το ξεμπλέξεις προσπαθώντας να γιάνεις τις πληγές τόσο αυτό μπλέκεται περισσότερο. Αυτός/η που είχες ψηλά, εκείνος /η που σου γλυκομιλούσε, την ίδια στιγμή σε πουλούσε..
Δυστυχώς απαιτείται πολύς χρόνος και κατάλληλος γιατρός για να βάλει κάποια στιγμή τέλος στην παρωδία που σε έσυραν χωρίς τη δική σου θέλησή σου και να αρχίσεις πάλι να αγαπάς και να ζεις γιατί αν δεν καταφέρεις να πεθάνει η κόλαση που άλλοι έφτιαξαν για σένα, δεν θα ευχαριστηθείς τον νέο παράδεισο που σίγουρα θα τον βρεις τραβώντας όμως απότομα τα μαχαίρια απ΄την πλάτη σου όσο αβάσταχτο πόνο κι αν σου προξενήσουν γιατί τότε θα απελευθερωθείς και θα λησμονήσεις ενώ σιγά –σιγά ακόμα και με το άγγιγμα τους θα νοιώθεις ατέρμονα πόνο.
Πιστεύω ότι το ποίημα που παραθέτεις προυποθέτει το απότομα τράβηγμα των μαχαιριών και εσύ απλά πλήρωσες ….αυτό που λέει ο γιατρός Sven:
‘’ αυτό είναι το αναγκαίο αντίτιμο για τις ανεπανάληπτες στιγμές που έχει το μοναδικό προνόμιο να ζει ο κάθε γενναιόδωρος άνθρωπος...’’
sven (15.01.2017)
Στέφανε,
δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει βιώσει, έστω και μία φορά, με υπαιτιότητα κάποιου ερωτικού συντρόφου, φίλου, συγγενικού προσώπου ή συναδέλφου του, την οδύνη της μικρότερης ή μεγαλύτερης ματαίωσης, αν όχι προδοσίας.
Μερικές φορές, τα αποτυπώματα της ματαίωσης αυτής μπορεί να είναι τόσο έντονα και οδυνηρά -ιδιαίτερα όταν το άτομο που μας πλήγωσε ήταν της απόλυτης εμπιστοσύνης μας και, ταυτόχρονα, δεν δείξει κάποια σημάδια κατανόησης, μεταμέλειας ή διάθεσης για συγνώμη- που χρειάζεται χρόνος πολύς μέχρι να καταφέρουμε να ξαναβρούμε τον παλιό εαυτό μας ή και κάποιοι μπορεί να φθάσουν μέχρι και του σημείου να αναρωτιούνται μήπως οι ίδιοι ευθύνονταν για αυτό που συνέβη, χωρίς όμως να το συνειδητοποιήσουν.
Όσο λογικά και αν προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε και να σκεφθούμε το γεγονός, δεν μπορούμε να ελέγξουμε, αρχικά τουλάχιστον, όχι μόνο τον ψυχικό πόνο αλλά και τις έντονες συχνά αντιδράσεις του σώματός μας, αν η ματαίωση ήταν μεγάλη και απρόσμενη. Τα αισθήματα που ενεργοποιούνται, μετά από μια τέτοιου είδους εμπειρία, είναι παρόμοια με αυτά ενός μεγαλύτερου ή μικρότερου προσωπικού πένθους που, ως διεργασία, χρειάζεται ΠΑΝΤΑ το χρόνο του για να ολοκληρωθεί και να αφομοιωθεί από τον ψυχισμό μας.
Το να τραβήξουμε απότομα το μαχαίρι για να απαλλαγούμε γρηγορότερα και ευκολότερα από τον πόνο που μας προκαλεί ίσως ισχύει για μαχαιριές στο σώμα, όχι όμως και στην ψυχή. Για τις μαχαιριές της ψυχής, το απότομο τράβηγμα του μαχαιριού σημαίνει κουκουλώνω, αρνούμαι τον πραγματικό πόνο που νιώθω, απωθώ βίαια, δηλαδή, εξαπατώ τον εαυτό μου πως δεν πονώ πια, στερώντας του έτσι την ευκαιρία να ενσωματώσει δημιουργικά την εμπειρία αυτή, να αποκτήσει τα αναγκαία «ψυχικά αντισώματα», να νιώσει και πάλι σταδιακά δυνατός -έως και δυνατότερος από πριν- αποκτώντας, ταυτόχρονα, και τη συνακόλουθη εμπειρία και σοφία ζωής. Οτιδήποτε άλλο όχι μόνο δεν βοηθά ουσιαστικά αλλά θα εξακολουθεί να καθορίζει όλη τη μετέπειτα ζωή μας χωρίς, όμως, να το αντιλαμβανόμαστε…
Η πορεία προς μια πραγματική ψυχική λύτρωση είναι ο μονόδρομος που σημαίνει πως έχω άμεση επαφή με αυτό που με έχει πληγώσει και με τα συνακόλουθα συναισθήματά μου, το μοιράζομαι με κάποιον που εμπιστεύομαι -ακόμα και ειδικό, στην ανάγκη- και προσπαθώ συστηματικά και για όσο χρειασθεί να το διαχειριστώ δημιουργικά. Διαφορετικά, είτε ο φόβος θα κυριαρχεί εντός μας σε μελλοντικές μας διαπροσωπικές σχέσεις και θα τις καθορίζει είτε ο ψυχισμός μας αποφεύγει να βιώνει το οποιοδήποτε συναίσθημα ή κατάσταση που ενδεχομένως μας προκαλέσει πόνο, με αποτέλεσμα να λειτουργεί όπως ένα νεκρωμένο μυοκάρδιο μετά από έμφραγμα που δεν αντιμετωπίστηκε έγκαιρα και κατάλληλα…
Καλή σου μέρα!!!
STEFANOS604 (15.01.2017)
Γιατρέ αναφέρομαι για μαχαιριές της ψυχής και απότομο τράβηγμα του μαχαιριού από πολύ συγγενικά πρόσωπα. Μπορεί να ακουμπάμε μόνο το ‘’μαχαίρι’’ για παιδιά μας ή τη γυναίκα μας ή τους γονείς μας;
Για άλλα πρόσωπα εκτός των ανωτέρω ακόμα και αδέρφια θα συμφωνήσω απόλυτα. Για όλους τους υπόλοιπους θα ξαναμελετήσω με προσοχή την επιστημονική σας άποψη.
sven (15.01.2017)
Στέφανε,
για τον οποιονδήποτε πόνο -μικρότερο ή μεγαλύτερο- και από το οποιοδήποτε άτομο -πολύ περισσότερο δε όσο πιο αγαπημένο είναι το πρόσωπο που μας πλήγωσε- αυτό που ισχύει ΠΑΝΤΑ είναι: ο πόνος ή το όποιο τραύμα ΔΕΝ πρέπει να "ξεχνιέται" αλλά να ξεπερνιέται σταδιακά και μέσα από την επαφή με όσα μας έχουν πληγώσει και τον επαναπροσανατολισμό μας στη ζωή με βάση τη νέα αυτή εμπειρία και ενδεχομένως σοφία(;).
Ούτως ή άλλως, ένας τέτοιου είδους πόνος ΔΕΝ ξεχνιέται, αν δεν ολοκληρωθεί πρώτα η αναγκαία εσωτερική διεργασία που πρέπει να κάνουμε, αλλά συνεχίζει την υπόγειά του ζωή, καθορίζοντας συναισθήματα και επιλογές μας χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε...
Παράδειγμα τρανταχτό αποτελεί το "Σύνδρομο Μετατραυματικού Στρες", μετά από εμπειρίες τρομακτικές, όπου τα τρομερά βιώματα απωθούνται βίαια, εξ ανάγκης, αλλά μπορούν να επανεμφανιστούν με την ίδια ένταση οποιαδήποτε στιγμή, ακόμα και μετά από χρόνια και με ασήμαντη αφορμή (π.χ. ένα δυνατό ήχο), παραλύοντας και πανικοβάλοντας εντελώς το άτομο...
Αν σε ενδιαφέρει, σε παραπέμπω σε δύο σχετικά άρθρα στην ιστοσελίδα μου:
1. http://www.i-psyxologos.gr/sindromo-metatraumatiko-stres/
2. http://www.i-psyxologos.gr/psixiko-trauma/
Καλή συνέχεια!!!
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.
Επιστροφή στο blog
Συγγραφέας
stefanos604
Σκιαθίτης Στέφανος
Συνταξιουχος
από ΕΡΜΟΥΠΟΛΗ
Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/stefanos604
Tags
Πρόσφατα...
Δημοφιλέστερα...
Αρχείο...
Links
stefanos604
Σκιαθίτης Στέφανος
Συνταξιουχος
από ΕΡΜΟΥΠΟΛΗ
Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/stefanos604
Tags
ΑΙ ΓΕΝΕΑΙ ΑΙ ΠΑΣΑΙ αυλός του Πανός βίαιες σκηνές παιδί και τηλεόραση γιαγιά με κέφι εγκώμια ζουρνάς ΚΑΛΑΝΤΑ καλαντα 2021 Κάλαντα με τρομπέτα κάλαντα φώτων Καντάδες με ωραία γραία κρασάδικα κρασάδικα τραγούδια Μαρε γιέ μου Αντρα μου πάει Μεγάλη Παρασκευή 14-4-2023 Μεγάλη Παρασκευή 2022 μουσική επένδυση με φυσαρμόνικα ο 2ος ύμνος του Μάρκου Χαράματα η ωρα τρεις ο τι μαθαίνεις μικρός μαθαίνω τρομπέτα παραδοσιακά με τρομπέτα παραδοσιακά Αρναίας πεζοπορία καλάντων Ρομαντικά τραγούδια Αναπνοή μου στενοί φίλοι συμπεριφορά σε παιδί της Άρνης το νερό Το κοκοράκι Ύμνοι με σαξόφωνο Ύμνοι με τρομπέτα Ύμνοι Μεγάλης Παρασκευής υπερμάχω ανέβεις Μαρία φελλοί ΦΥΣΑΡΜΟΝΙΚΑ ΜΕ ΚΙΘΑΡΑ φυσαρμόνικα χριστός ανέστη με τρομπέτες
Γίνε επίσημος αναγνώστης!Πρόσφατα...
- Μεγάλη Παρασκευή 14-4-2023
- Δικαιολογία σταθμάρχη Τεμπων
- Ο 2ος ύμνος του Μάρκου!
- Καντάδες με ωραία γραία
- Μ. Παρασκευή στο Πισκοπιό στη Σύρο
- Ρομαντικό τραγουδάκι με Κιθάρα και Φυσαρμόνικα
- Κάλαντα Πρωτοχρονιάς 31-12-21
- ΚΑΛΑΝΤΑ - ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Δημοφιλέστερα...
- Γιατρέ είναι σωστό 100% το συμπέρασμα;
- Δημοσιογραφία του Διαδικτύου
- Τηρώντας την παράδοση και φέτος
- ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΠΡΩΙ!
- Γνωριμία μέσω του Musicheaven!!!
- Μια διαφορετική πεζοπορία!
- Οι φελλοί....
- Φραγκοσυριανή με φυσαρμόνικα!
Αρχείο...
Links