Αυτό ήταν το δικό του ξύλινο κάστρο.

Το παλιό παγκάκι στην άκρη του χορταριασμένου  μονοπατιού..

Από εκεί ψηλά μπορούσε να κοιτάζει την πόλη και το λιμάνι της , την παλιά πέτρινη γέφυρα και τον φάρο .

Δυο-τρεις σανίδες είχαν απομείνει  και οι σκουριασμένες πρόκες που τις συγκρατούσαν, πολεμώντας με τον χρόνο.

Ακόμη όμως μπορούσε να δει σε μία από αυτές χαραγμένο το όνομά της ..

Δεν τόλμησε ποτέ να γράψει το δικό του δίπλα στο δικό της.

Δεν θα το άντεχε αυτό το ψέμα .

Ο ήλιος λίγο  πριν βυθιστεί στη θάλασσα έβαψε με αίμα τα σύννεφα .

Η τελευταία του ήλιου αχτίδα έπεσε στην σάπια σανίδα ,εκεί στο κενό δίπλα στο όνομα της, εκεί που θα έπρεπε να είναι και το δικό του