ΗΧΟΙ...
 Σώπασε για λίγο αν μπορείς...
 Δεν ξεχωρίζω πια τα λόγια σου ,μόνο ένα θόρυβο ακούω
και οι λέξεις μία-μία μέσα από τα χείλη σου που ανοιγοκλείνουν βγαίνουν  σαν καβαλάρηδες πάνω σε άλογα νεκρά  πού σκόνη γίνονται  σωρός μπροστά μου...
Μα ίσως εγώ να ακούω να μην έμαθα...
Ούτε τις καμπάνες που πένθιμα χτυπούν να ακούω έμαθα, ούτε τα σήμαντρα που την Ανάσταση γιορτάζουν,  ούτε του πλοίου την σειρήνα που θέλει να μοιραστεί του παρθενικού του ταξιδιού την χαρά , ούτε τον ανατριχιαστικό ήχο των μετάλλων  που συνθλίβονται ,λίγο πριν το πλοίο χαθεί για πάντα στα βάθη του ωκεανού...
Είναι παράξενο γιατί μόνο όταν δεν μιλάς σε ακούω καθαρά...σε ακούω να τραγουδάς ,να κλαις ,να γελάς,να αστειεύεσαι, να θυμώνεις...
Για αυτό γράφω.. και ας μην ξέρω γραφή..
Γιατί όλοι οι ήχοι του κόσμου γλυκαίνουν πάνω στο χαρτί..
Ακόμη και στις μουτζούρες που προστατεύουν τα ανείπωτα ακούω εκείνο το γλυκό θρόισμα του γρασιδιού στο μαΐστρο...
 Ακόμη και στο τρίξιμο του τσαλακωμένου χαρτιού  στην παλάμη μου, ακούω τους ήχους της πρόβας του πιο όμορφου τραγουδιού ...
 Ακόμη και στην άδεια σελίδα μπροστά μου ακούω τον ήχο από τους μεντεσέδες του παλιού ντουλαπιού που φύλαγε η μάνα το ψωμί, τον χαρούμενο ήχο του κουδουνιού για διάλειμμα, το συνθηματικό σφύριγμα του φίλου τα μεσάνυχτα έξω από το παράθυρο,και εκείνα τα λόγια που δεν μου είπε ποτέ,και το σ'αγαπώ που το δάγκωσα λίγο πριν βγει από το στόμα μου γιατί φοβήθηκα να το πω...
  Σώπασε για λίγο αν μπορείς...
Αλλά αν θες σώνει και καλά να πεις κάτι, πες μου καληνύχτα ..και τα λέμε αύριο...
ΑΠ.