Από μια τραγική εικόνα αρχίζει η ιστορία της ζωής μου. Δεν μπορεί να την πει κανείς ανάμνηση. Ήμουν δεν ήμουν τριών χρόνων. Δεν έχει αναμνήσεις ένα μωρό. Κάτι σαν κάδρο μοιάζει, που έχει κρεμαστεί στο ιερό της ψυχής μου.Ένα μεγάλο, κιτρινισμένο από τον χρόνο κάδρο, που βρίσκεται πάντα καρφωμένο εκεί, στην θέση του, κι έχει τη δύναμη τη μαγική να καθορίζει, λίγο έως πολύ, τη ζωή μου...Η εικόνα που χαράχτηκε στην ψυχή μου ήταν δύο άγνωστοι άνθρωποι να προσπαθούν να με πάρουν με το ζόρι από την αγκαλιά της μάνας μου κι ύστερα να με σπρώχνουν και να με χώνουν σ'ένα γυαλιστερό κόκκινο αυτοκίνητο.Έκλαιγα, τσίριζα, κλοτσούσα, "θέλω τη μαμά μου!" φώναζα κι αυτοί να παλεύουν να με ηρεμήσουν με γλυκόλογα και καραμέλες...Η άγνωστη γυναίκα μ'έσφιγγε στην αγκαλιά της κι εγώ ούρλιαζα."Μαμά μουουου, μαμά μουουου..."Περνούσε ο καιρός...Ο μπαμπάς Τάσος και η μαμά Αμαλία μου'καναν όλα μου τα χατίρια. Έσπευδαν να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες μου, όσο παράλογες κι αν ήταν, τις περισσότερες φορές. Δεν υπήρχε κανένα όριο στα θέλω και στις απαιτήσεις μου. Κι επειδή τα παιδιά, ως γνωστόν, είναι φοβεροί εκμεταλλευτές, όπου καταλαβαίνουν ότι υπάρχει έδαφος, εγώ έπαιζα το ντέφι και η κυρία Αμαλία και ο κύριος Τάσος - ιδίως αυτός- χόρευαν κανονικά.Όμως... Υπήρχε κι ένα όμως σ' όλο αυτό το παραμύθι. Κάτι δεν κόλλαγε στην όλη ιστορία. Μπορεί να τα είχα όλα, αλλά έλειπε κάτι.Ένα αδιόρατο, ύπουλο, κρυμμένο πίσω από όλες αυτές τις απολαύσεις κάτι...Μπορεί να μ' αγαπούσαν πολύ οι "γονείς" μου. Μόνο που αυτή η αγάπη -κι εγώ σαν παιδί το διαισθανόμουν- δεν είχε πηγή μέσα στην ψυχή τους. Δεν έτρεχε σαν γάργαρο νερό. Έμοιαζε...κάπως σχεδιασμένη. Ένα ακόμα δώρο, αμπαλαρισμένο σε ακριβό, περίτεχνο περιτύλιγμα.Υπάρχει ένα μυθικό δέντρο που ο ονομάζεται Νάρα. Και λένε πως παίρνει νερό από τα έγκατα της γης. Ένα πανέμορφο, μεγάλο, ανθισμένο δέντρο...Έτσι πρέπει να είναι και η αληθινή αγάπη. Για να γίνει μεγάλη και πανέμορφη.Να παίρνει νερό από τα έγκατα της ψυχής.Κι εγώ δεν έπαιξα ποτέ, δεν άπλωσα τ'ατέλειωτα παιχνίδια μου κάτω από τον ίσκιο κάποιας Νάρας. Μια ατέλειωτη φυγή ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ