Πάντα υπήρχε ένας  δερμάτινος καναπές που καθόμουν να δω ταινίες στην τηλεόραση.Καπου στο σαλονι.

Το σκέφτηκα χθες που με είχε καθηλώσει μια αμερικάνικη ταινία με δολοφόνους κι αστυνόμους.

Μετά το μυαλό μου πήγε στον παλιό μας δερμάτινο καναπέ στο σπίτι στα Εξάρχεια 

Πόσα ξενύχτια έριξα κι εκεί!

Θυμάμαι...ένα μαγιάτικο βράδυ του 91 που με καθήλωσε η διαδρομή ενός σχολικού λεωφορείου με τρομαγμένους μαθητές και οδηγό τον Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες.

Κι ακολούθησε μια διαδρομή αναμνήσεων από βραδιές στον δερμάτινο καναπέ αυτό.

Καταδιώξεις σε αμερικανικές ερήμους,αγώνες NBA,βραδιές MTV,ατέλειωτο γέλιο με τους Simpsons,χτυποκάρδια στο Μπεβερλι Χιλς και δυνατά θριλερ.

Βιντεοπαιχνίδια στο SEGA κι αργότερα συντροφιά με το FILMNET.

Τότε ήξερα πως ήμουν νέος,πιτσιρικάς και ένοιωθα φρέσκος την άλλη μέρα το πρωί.Πως ακόμη δεν έχω καν σκεφτεί το σενάριο για τη ζωή μου.Πως αυτή θα με οδηγήσει στα πρώτα μου βήματα...

Τώρα που μεγάλωσα η ζωή μου μοιάζει ολοένα περισσότερο με προχειρογραμμένο σενάριο γεμάτο κωμωδία,δράμα και κενά.

Κάποιες φορές μάλιστα,ενώ κάθομαι στον καναπέ,σκέφτομαι πως είμαι μέρος μιας κινηματογραφικής υπόθεσης,που αφορά ένα μοναχικό ονειροπόλο τύπο για τον οποίο οι καουμπόηδες από την άλλη μεριά την οθόνης άφησαν τα πιστολίδια τους στη μέση ώστε να χαζέψουν τη δική μου πραγματικότητα που στα δικά τους μάτια θα μπορούσε να είναι μια αληθινή ταινία...

Αθάνατοι αυτοί,αθάνατος κι ο δερμάτινος καναπές...