Ο Σφραγιδόταυρος  είναι τέρας κάθε άλλο παρά μυθικό. Πρόκειται για ένα τέρας σύγχρονο, και ακαταμάχητο. Ζει σε δωμάτια με χαρτάκια κολλημένα στις πόρτες, που γράφουν επάνω τρομακτικές και μυστηριώδεις μαγικές φράσεις όπως «συναλλαγές με το κοινό από … μέχρι….»,  «για την έκδοση …. Απαιτούνται τα εξής έγγραφα», «απεργούμε διαμαρτυρόμενοι», και άλλα τέτοια. Συνήθως έχει μια έκφραση αθεράπευτης δυσκοιλιότητας,  Από τη μια σε κάνει να αναρωτιέσαι  πώς γίνεται και αναπαράγεται, αφού είναι ολοφάνερο ότι τέτοιο πλάσμα δεν γίνεται να έχει ερωτική ζωή, όμως από την άλλη σκέπτεσαι ότι το πλάσμα πρέπει να κάνει τρομερό κρεβάτι, αφού δεν διαφαίνεται άλλος λόγος να μοιραστεί κάποιος την ζωή του με έναν τέτοιο Μαλάκα…. Στο φρικτό του βασίλειο, έχει βοηθούς του κι άλλα τέτοια τέρατα, όπως τον Λερναίο κόπανο (τού δίνεις το χαρτί που σου ζήτησε και ξεφυτρώνει η ανάγκη να φέρεις άλλα δύο), τον Ερυμάνθιο κόπρο (συνήθως κάνει διάλλειμα ή πάει τουαλέτα ακριβώς μόλις έρχεται η σειρά σου), τον Πεοκρούστη (δεν σε βάζει στο κρεβάτι του να σου πάρει μέτρα, το έχει φέρει στην δουλειά και κοιμάται αυτοπροσώπως) ,και μεταξύ άλλων και τις Παρανυχίδες όρνιθες. Ειδικά αυτό το τελευταίο, το αφιερώνω εξαιρετικά στην Καργιόλα  που αφού περίμενα Τέσσερεις  (4 !!!!!!!!!!!!!) ώρες όρθιος την σειρά μου, με άφησε άλλα 20 λεπτά  έξω από την πόρτα, για να αποκαλυφθεί τελικά ότι… έφτιαχνε τα νύχια της…. Είναι τρεις εβδομάδες τώρα, που παλεύω με τον Σφραγιδόταυρο. Για να πάρω μία σφραγίδα. Δεν υπερβάλω. Με έχουν στείλει από τέσσερεις φορές σε δύο διαφορετικές  Δ.Ο.Υ., έχω φάει άλλη μια εβδομάδα πηγαινοερχόμενος στο αστυνομικό τμήμα,  με αποκορύφωμα το χθεσινό χάλι, που τράβηξε από τις 08.30 εως τις 16.30.τώρα, ευελπιστώ ότι την Τρίτη το πρωί, θα καταφέρω να αποσπάσω την πολυπόθητη σφραγίδα. Δεν λέω κάτι καινούργιο. Όλοι τα ξέρουμε τα αδιόρθωτα χάλια. Πριν λίγες μέρες, διάβαζα κάτι αντίστοιχο στο Blog τού Hastaroth ,και χαμογελούσα  με δέκα οκάδες δηλητήριο. Έχουμε συμβιβαστεί με το ακούσιο sex τού είδους, αφού το θεωρούμε δεδομένο, κάθε φορά που ξεκινάμε  να πάμε σε κάποια δημόσια υπηρεσία…    ΑΛΛΑ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ να καταπιώ το λουκούμι της έκφρασης του κάθε μαλάκα, την ώρα που σηκώνει το κεφάλι του και μου λέει  «δυστυχώς, λείπει το …. τάδε  χαρτί, ή τάδε  υπογραφή, η τάδε προέγκριση». Όχι τόσο γιατί συμβαίνει , -μιάς και προφανώς έτσι θα’ ναι όπως τα λέει, αφού έτσι τα έχουν κάνει-, αλλά επειδή την ώρα που μου τα λέει, και με παραπέμπει, και με καθυστερεί, και δεν με υπολογίζει, βλέπω να διασχίζει το βλέμμα του η  καμουφλαρισμένη μπαγκατελέ λιμουζίνα της αυταρέσκειας….