Με την ευκαιρία της επικείμενης άφιξης του μεγάλου Πάκο ντε Λουτσία στην Ελλάδα για τις συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη,θα ήθελα να γράψω ένα κειμενάκι για ένα από τα σπουδαιότερα και γνησιότερα είδη μουσικής,το φλαμένκο.Το φλαμένκο της Ανδαλουσίας,αυτό που ξεκίνησε να παίζεται στη Σεβίλλη και τη Γρανάδα στα τέλη του 19ου αιώνα(αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι οι ρίζες του βρίσκονται αρκετά χρόνια πριν,στα βάθη των αιώνων).Ο φλογερός και γεμάτος επάλξεις ερωτισμού χορός,σε συνδιασμό με την εκπληκτική μελωδία της κιθάρας,ουσιαστικά ''εμπνεύστηκε'' από τους Τσιγγάνους,την ιδιόμορφη αυτή κοινωνική τάξη,έναν ανθρώπινο κόσμο που δεν μπορεί να στεριώσει πουθενά,παραδομένο στη μοίρα της αιώνιας μετακίνησης από τόπο σε τόπο.Έτσι λοιπόν,οι Τσιγγάνοι δημιούργησαν το είδος αυτό της μουσικής,ένα κράμα μουσικών δρόμων,από την ινδοαραβική μουσική,μέχρι τα ευρωπαικά μουσικά μοτίβα.Οι στίχοι των τραγουδιών,μιλούν για τον έρωτα,τον πόνο,τη φτώχεια,την ξενιτιά, την κοινωνική αδικία,τη μάνα.Κάπως έτσι δεν εκφράζονται και τα δικά μας ρεμπέτικα τραγούδια ή τα αμερικάνικα μπλουζ?Συγγενή στιχουργικά περιεχόμενα.’λλωστε,τόσο οι μουσικοί και εκφραστές του φλαμένκο,όσο και οι ρεμπέτες και οι μπλουζίστες, υπήρξαν κυνηγημένοι από την κοινωνική αδικία.Από το κατεστημένο των ανώτερων κοινωνικών τάξεων.Υπέφεραν πολύ.Ωστόσο,αυτός ο πόνος απέφερε τη δημιουργία μουσικών αριστουργημάτων,για την ανάγκη έκφρασής του.Για το φλαμένκο,ο συνδιασμός του ήχου της κιθάρας,με τον χορό,είναι αναγκαίος.Ο δε τραγουδιστής,με την συνταρακτική φωνή του,προσδίδει στο φλαμένκο μια άγρια ομορφιά.Μεγάλοι εκπρόσωποι της μουσικής στα χρόνια μας,όπως ο-προαναφερθείς-Πάκο ντε Λουτσία,οι Gipsy Kings,συνεχίζουν να καθιστούν το φλαμένκο υπέροχο και απαράμιλλης ομορφιάς,όπως τότε που ξεκίνησε και μάγευε το λαικό κόσμο στις πλατείες της Ανδαλουσίας.