Είναι ώρα για γεύμα. Ας πάρουμε δύο διαφορετικά παιδιά στην εφηβεία:Χ και Κ.

Ο Χ είναι 13 ετών. Είναι πολυάσχολος, αφού εκτός από το σχολείο του(ιδιωτικόι) είναι σε ποδοσφαιρική ομάδα και παίζει σαξόφωνο. Το πρόγραμμα των γονιών του είναι απίσης φορτωμένο. Και οι δύο έχουν μια επιτυχημένη καριέρα.

Η Κ είναι 14 χρονών. Αντιθέτως προέρχεται από φτωχογειτονιά. Οι γονείς της είναι μεροκαματιάρηδες άνθρωποι, ενώ δεν έχουν την οικονομική άνεση για εξωσχολικές δραστηριότητες.

Ποιός από τους δύο πιστεύετε πως έχει πιο φυσιολογική εφηβεία και θα έχει μια ομαλή εξέλιξη στη ζωή του?

Η απάντηση είναι η Κ. Και αυτό οφείλεται στον τρόπο που γευματίζουν. Μπορεί να σας εκπλίζει, αλλά δεν πρέπει.

Ο Χ όταν επιστρέφει από την προπόνηση, δεν έχει αρκετό χρόνο ώστε να φάει και να ξεκουραστεί. Γι' αυτό τρώει κάτι πρόχειρο, βλέποντας τηλεόραση, μόνος του.

Από την άλλη πλευρά η Κ περιμένει τους γονείς της για να φάνε όλοι μαζί, στρώνουν το τραπέζι και τρώνε το φαγητό που ετοίμασε η μητέρα της.

Πείτε μου: Δεν είναι τραγικό να στηρίζεται ένα μέρος της συμπεριφοράς μας στο πως τρώμε κατά τη διάρκεια της παιδικής και εφηβικής ηλικίας μας?