Τι να λησμονήσω…Τι να θυμηθώ

Ένα «Παιχνίδι για δύο», όπως ονομάζεται η παράσταση, που όμως παρέσυρε στο μουσικό αυτό παιχνίδι και το κοινό μαγεύοντας το! Ένα από τα καλύτερα μουσικά σχήματα του φετινού χειμώνα.

Ειλικρινά δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ από εκείνη τη βραδιά. Ένα πρόγραμμα γύρω στις τρεισήμισι ώρες γεμάτο μελωδικότητα. Ένα πρόγραμμα που όμως είναι μικρό για να καλύψει 34 χρόνια πορείας και πάνω από 80 δίσκους της Δήμητρας Γαλάνη. Ο Χατζηγιάννης άξιος συμπαίκτης δίπλα σε μία από της σημαντικότερες τραγουδίστριες της ελληνικής μουσικής σκηνής.

Από το πρώτο κιόλας τραγούδι το κοινό συμμετείχε, κάτι σπάνιο βέβαια για τέτοιους χώρους, τραγουδώντας το λογοπαίγνιο τραγουδιών "Δεν Είσαι Εδώ – Είσαι Εδώ".

Σε ένα πρόγραμμα που πραγματικά αναδεικνύεται το καλό τραγούδι, τα συναισθήματα εναλλάσσονται με την ένταση και τον ρυθμό της μουσικής, η χαρά θα διαδέχεται τη λύπη, και όλα αυτά θα συνυπάρχουν αρμονικά σε ένα πρόγραμμα που σε κάνει να περάσεις μια αξέχαστη βραδιά.

Σαν κοινό κι εγώ παρασύρθηκα από τη πρώτη στιγμή, ειδικότερα όμως όταν η Δήμητρα Γαλάνη ξεκίνησε ένα «οδοιπορικό» σε παλιότερα τραγούδια δικά της, φρεσκάροντας έτσι τη μνήμη μας αλλά και τα ίδια τα τραγούδια δίνοντας τους σύγχρονο χρώμα και αποδεικνύοντας ότι τα καλά τραγούδια είναι αθάνατα. Από το Χατζηνάσιο, στο Τσιτσάνη, και από Πάνου σε Πλέσσα κάνοντας ένα μικρό αφιέρωμα στον ελληνικό κινηματογράφο.

Ειλικρινά δεν μπορώ να ξεχωρίσω καλύτερη στιγμή σε αυτό το «Παιχνίδι για δύο», ήταν ολόκληρη η βραδιά η καλύτερη στιγμή του φετινού χειμώνα! Δεν πρέπει να το χάσετε!