Ο Δημήτρης Μπάσης μιλάει στο MusicHeaven

Β' Μέρος

Ε: Βλέπουμε τα ποιοτικά τραγούδια να μην πουλάνε τόσο όσο τα άλλα. Κι όμως κάποιοι τραγουδιστές και δημιουργοί επιμένουν στην ποιότητα, μαζί κι εσύ. Δεν είναι δύσκολο αυτό;

Στο τραγούδι του σήμερα υπάρχει μια ισχυρή δόση από life style. Το θέμα είναι κατά πόσο μπορείς να παίξεις αυτό το παιχνίδι. Κυρίως τα ραδιόφωνα είναι αυτά που κάνουν τις επιτυχίες και χαρακτηρίζουν ένα δίσκο εμπορικό ή μη. Επίσης εμπορικός δεν είναι πλέον ένας δίσκος που πουλάει πολύ αλλά που ακούγεται πολύ. Και όπως ξέρετε όλοι, τα ραδιόφωνα πια παίζουν με playlist. Δηλαδή υπάρχει ο διευθυντής προγράμματος ενός ραδιοφώνου που δίνει μια γραμμή και λέει «αυτός ο καλλιτέχνης κάνει για το ραδιοφωνικό μου προφίλ», είτε γιατί είναι ήδη διάσημος, είτε γιατί ασχολούνται τα media μαζί του είτε γιατί έχει αυτόν τον λαϊκό-ποπ χαρακτήρα που ακούγεται εύκολα και ταιριάζει στο σταθμό. Αυτά τα ραδιόφωνα κάνουν επιτυχίες κάποια τραγούδια επειδή τα παίζουν πολύ αλλά στην ουσία δεν μένει και τίποτα. Εγώ δεν μπορώ να ενδώσω σε όλο αυτό το πράγμα. Θέλω να απασχολώ τα μέσα πάντοτε με τη δουλειά μου, είτε επειδή εμφανίζομαι στο Χάραμα, είτε επειδή βγάζω καινούργιο δίσκο κλπ. Είναι πάρα πολύ εύκολο να απασχολείς τα μέσα. Αυτή τη στιγμή αν κάνω μια δήλωση και βρίσω κάποιον την άλλη μέρα όλοι θα ασχοληθούν με αυτό. Σημασία έχει να κάνεις τη δουλειά σου και να απασχολείς τον κόσμο αυτήν και πιστεύω ότι ο χρόνος θα σε δικαιώσει.

Ε: Με ποιον δίσκο ήρθε για εσένα η καθιέρωση στο χώρο του τραγουδιού;

Άρα έχει έρθει η καθιέρωση; Αυτή ίσως έπρεπε να είναι η ερώτησή σας. Κάποια πράγματα σημαντικά έχω κάνει, όμως δεν νιώθω σε καμία περίπτωση πως έχει έρθει η καθιέρωση. Το λέω με μεγάλη ειλικρίνεια αυτό. Νιώθω ότι με ένα δύο στραβοπατήματα, λάθος κινήσεις, λάθος χειρισμούς μπορείς να οδηγηθείς στον πάτο. Έτσι πιστεύω εγώ. Οπότε για να δεις αν έχει έρθει η καθιέρωση πρέπει να κάνεις τον απολογισμό σου στα πενήντα σου, στα εξήντα σου... Για καθιέρωση μπορεί να μιλάει ο Νταλάρας, ο Μητροπάνος, ο Τερζής κλπ. Η δική μου γενιά έχει βάλει γερές βάσεις και προσπαθούμε ο καθένας από τη μεριά του να πάρει τη σκυτάλη από κάποιον που είναι έτοιμος να τη δώσει. Είμαστε λοιπόν στη φάση ποιος θα πάρει τη σκυτάλη. Για μένα, μόνο και μόνο που κάποιοι άτυπα θεωρούν ότι έχω δικαίωμα στη σκυτάλη είναι πολύ σημαντικό.

C: Αυτό τον καιρό κυκλοφορεί από τη Legent ο νέος σου δίσκος με τίτλο «Η ζωή αλλού σε πάει». Πες μας δυο λόγια για τον δίσκο και για τους συντελεστές.

Είναι ένας δίσκος που βγαίνει σχεδόν τρία χρόνια μετά τον προηγούμενο. Άργησα τόσο πολύ επειδή έψαχνα τραγούδια. Ακροβατούσα ανάμεσα στα διάφορα στυλ που θα έπρεπε να έχει ο δίσκος, αν δηλαδή θα έπρεπε να δώσουμε λίγο πιο εμπορικά στοιχεία ή όχι. Εν τέλει καμαρών γι’ αυτόν. Είναι ένας πολυσυλλεκτικός δίσκος, λαϊκός με έντονα ερωτικά στοιχεία στον στίχο, οι συνθέτες που υπογράφουν τη μουσική είναι ο Χριστόφορος Γερμενής, ο Κυριάκος Παπαδόπουλος, ο Θανάσης Βασιλάς, και ο Στέργιος Γαργάλας. Στίχους γράφουν οι Πάνος Φαλάρας, Γιάννης Μπαγουλής, Ελένη Γιαννατσούλια, Εύη Δρούτσα, Λίνα Δημοπούλου, Βασίλης
Γιαννόπουλος. Οι συνθέτες είναι παιδιά της γενιάς μου και εκφράζουν το σύγχρονο λαϊκό τραγούδι όπως τουλάχιστον πιστεύω ότι πρέπει να είναι το λαϊκό τραγούδι στις μέρες που διανύουμε.

Α: Μίλησες για πολυσυλλεκτικότητα στον δίσκο. Επιλογή ή ανάγκη;

Και τα δυο μαζί. Ήταν η ανάγκη μου καταρχήν να βρω καλά τραγούδια και πιστεύω ότι με την πολυσυλλεκτικότητα έχει τη δυνατότητα να επιλέξεις από τον καθένα τα καλύτερά του. Και από την άλλη είσαι ανοιχτός και σε ένα ευρύ φάσμα δημιουργών, γιατί αν κάνεις έναν δίσκο με έναν στιχουργό κι έναν συνθέτη μπλοκάρεις όλους τους υπόλοιπους. Έρχονται άνθρωποι πολλές φορές και μου αφήνουν τραγούδια και πραγματικά αρκετές φορές βρίσκει κανείς διαμάντια. Αυτά τα διαμάντια μπορείς να τα συμπεριλάβεις μόνο με αυτόν τον τρόπο.

Α: Σου έχει τύχει ποτέ; Να πάρεις δηλαδή τραγούδια από κάποιον που ήρθε στο καμαρίνι και σου άφησε ένα demo.

Σε εμένα όχι, αλλά έχει τύχει στον παραγωγό μου τότε, τον Ηλία Μπενέτο. Ο Θάνος ο Γεωργουλάς, που είναι νέο παιδί και πρώτη φορά έδινε μουσική σε παραγωγό, για τον δίσκο του 2003 με τίτλο «Δημήτρης Μπάσης» είχε μόλις δώσει κάποια demos. Από εκεί ο Μπενέτος μου έδωσε ένα τραγούδι που λέγεται «Σαν τσιγάρο» που μπήκε στον δίσκο και στον Τερζή το «Παραστράτημα». Όταν ρώτησα από ποιόν είναι μου είπε πως είναι από έναν πολύ αξιόλογο νέο.

Α: Τελικά η ζωή αλλού σε πήγε;

Η ζωή μου ξεκίνησε από ένα ακριτικό χωρίο του νομού Κιλκίς, οχτώ χιλιόμετρα από τα Σκόπια και με έφερε στην Αθήνα, να βρίσκομαι στο καμαρίνι του Βασίλη Τσιτσάνη, να είμαι με πέντε ανθρώπους και να κάνουμε συνέντευξη…είναι πράγματα που αν πήγαινα είκοσι χρόνια πίσω και τα σκεφτόμουν θα έλεγα αν είναι δυνατόν. Η ζωή τελικά για αλλού την προορίζει εσύ και για αλλού σε προορίζει εκείνη. Και αυτή είναι και η ομορφιά της.

C: Όταν πήγαινες σχολείο ήθελες να γίνεις τραγουδιστής;

Ήθελα να γίνω αλλά δεν πίστευα ποτέ πως θα τα καταφέρω. Αν μου έλεγες τότε ότι θα συναντήσεις τον Θεοδωράκη και θα κάνετε μαζί συναυλίες και δίσκο θα σε περνούσα για τρελό. Στο σχολείο τραγουδούσα πάρα πολύ και τραγουδούσα τα πάντα. Κι επειδή ήμουν ψάλτης, έψελνα και τα πάντα. Θυμάμαι, ανοίγαμε στο διάλλειμα το βιβλίο της γεωγραφίας γιατί την επόμενη ώρα θα γράφαμε διαγώνισμα κι εγώ την έψελνα τη γεωγραφία! Μου έλεγαν «σκάσε να συγκεντρωθούμε» (γέλια). Στα πλαίσια της πλάκας βέβαια τους έλεγα «καλά, κάποτε θα με πληρώνετε για να μ’ ακούτε», αλλά όταν το έλεγα δεν το πίστευα ότι θα γίνει έτσι.

P: Η Βυζαντινή μουσική που σπούδασες σε βοήθησε καθόλου;

Με βοήθησε πάρα πολύ, γιατί από οχτώ χρονών που ανέβηκα στο ψαλτήρι να ψάλλω υπήρξε μεγάλη τριβή. Βεβαίως μετά έκανα και μαθήματα. Έμαθα να κουρδίζω καλά, να πατάω σωστά στις νότες, να ακούω σωστά, να παίρνω καλές αναπνοές…με βοήθησε γενικά να γίνω καλύτερος.

Ε: Στον δίσκο συναντάμε κι ένα ντουέτο με τον Γιάννη Κότσιρα. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;

Όπως σας είπα για τρία χρόνια μάζευα τραγούδια. Το συγκεκριμένο τραγούδι λέγεται «πάμε φίλε» κι ένας από τους καλύτερους φίλους που έχω στο χώρο είναι ο Γιάννης Κότσιρας. Μια φιλία που ξεκίνησε από το καλοκαίρι του 1999 κάνοντας παρέα κάποιες συναυλίες. Έπειτα ξανασυνεργαστήκαμε το 2002 και έχουμε μοιραστεί προσωπικές στιγμές ο ένας του άλλου κι έχει μείνει μια φιλία ανάμεσά μας. Όταν λοιπόν ο Χριστόφορος Γερμενής μου έφερε το τραγούδι ως ντουέτο, πήγε το μυαλό μου στον Κότσιρα. Είναι ένα τραγούδι που μιλά για δυο φίλους οι οποίοι όμως τραβάνε διαφορετικό δρόμο και είναι διαφορετικοί χαρακτήρες. Παραμένουν όμως δυο καλοί φίλοι. Κάνοντας την πρόταση στον Κότσιρα εκείνος δέχτηκε και τελικά βγήκε ένα πολύ καλό τραγούδι.

P: Ταιριάζουν πολύ και οι χροιές σας…

Ταιριάζουμε πολύ και σαν χαρακτήρες, από την άποψη ότι ο ένας συμπληρώνει τον άλλο.

C: Στο MusicHeaven υπάρχουν μέλη που ασχολούνται πιο σοβαρά με τη μουσική. Κάποια από αυτά είναι αρκετά αξιόλογα και σε επίπεδο δημιουργού και σε επίπεδο τραγουδιστή, κάποιοι καλύτεροι από διάφορους που βλέπουμε στη δισκογραφία κι όμως μένουν απ’ έξω. Τι συμβουλές θα τους έδινες;

Ένα μεγάλο ταλέντο στη μουσική δεν μπορεί να μείνει κρυμμένο, κάποια στιγμή θα βγει, δεν υπάρχει περίπτωση…

C: Ποιος θα βρει το ταλέντο, που θα το εκτιμήσει. Γιατί πολλοί κατηγορούν πως οι άνθρωποι των δισκογραφικών εταιριών δεν ενδιαφέρονται.

Στην Ελλάδα όλοι ισχυρίζονται πως έχουν ταλέντο κι όλοι θέλουν να γράψουν μουσική, όλοι θέλουν να τραγουδήσουν, να κάνουν κάτι. Πρέπει να έχεις λίγο το γνώθι σ’ εαυτόν. Όλοι εμείς που αναζητούμε τραγούδια ακούμε τα πάντα. Δηλαδή αν μου φέρεις εσύ ένα cd σίγουρα θα το ακούσω. Αν όχι όλα τα κομμάτια από την αρχή μέχρι το τέλος, ένα «κουπλέ- ρεφραίν» θα τα περάσω. Αν με ενδιαφέρει κάτι θα σου τηλεφωνήσω και θα σου το πω. Εξαρτάται βέβαια και ο τρόπος που το δίνεις. Εγώ συμβουλεύω σε όλους αυτούς τους ανθρώπους να πάνε προσωπικά και να το δώσουν στον τραγουδιστή. Αυτός που αξίζει κι έχει ταλέντο θα φανεί. Δεν έχετε ακούσει την ιστορία με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη; Τραγούδησε κάποια τραγούδια στη Γαλάνη από το πίσω μέρος του αυτοκινήτου με την κιθάρα του σε μια διαδρομή. Είπε πως είχε μια έτοιμη δουλειά με τον Νίκο τον Ζούδιαρη και αφού άκουσε η Γαλάνη ότι όντως άξιζαν, τους έβγαλε. Όσοι απογοητεύονται είτε δεν έχουν αρκετό ταλέντο είτε δεν έχουν μεράκι. Εξάλλου δεν χωράνε όλοι σε αυτόν τον χώρο.

C: Είσαι γόνος μεταναστών και γεννήθηκες στη Γερμανία. Έπαιξε αυτό κάποιον ρόλο στον καλλιτεχνικό σου προσανατολισμό;

Έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο. Οι μετανάστες άκουγαν πάρα πολλή ελληνική μουσική, κυρίως από δισκάκια των 45 στροφών. Ήταν το μόνο μέσο που μπορούσε να τους ενώσει σε παρέες τα Σαββατοκύριακα και τα τραγούδια ήταν ο μόνος τρόπος να ταξιδεύει κανείς νοερά προς την πατρίδα. Γιατί όλοι τους ήσαν μετανάστες με τον καημό της επιστροφής. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που άκουγε πάρα πολύ τα τραγούδια αυτά, της δεκαετίας του ’70 και ήταν φυσικό να επηρεαστώ.

Εκείνη τη στιγμή χτύπησε η πόρτα και μας ανακοίνωσαν πως το πρόγραμμα σε λίγο ξεκινούσε κι έτσι ο χρόνος μας τελείωσε απότομα...

Α: Εν συντομία μιας κι ο χρόνος μας πιέζει, θα θέλαμε να μας πεις ένα τραγούδι που συγκινείσαι όταν το ακούς κι ένα τραγούδι συναδέλφου σου που θα ήθελες να το έχει πει εσύ.

Με συγκινεί πολύ το «Όλα σε θυμίζουν» από τη φωνή της Χαρούλας Αλεξίου και που το έχει γράψει ο Μάνος Λοΐζος. Όσον αφορά τα τραγούδια που έχω ζηλέψει και θα ήθελα να τα είχα τραγουδήσει, είναι πάρα πολλά. Μιας και μου ζητάτε ένα, θα έλεγα τη Μικρή Πατρίδα του Γιώργου Ανδρέου και του Παρασκευά Καρασούλου.

Α: Για το φινάλε, τι θα ήθελες να πεις στον κόσμο που μας διαβάζει από το MusicHeaven;

Να συνεχίσουν να επισκέπτονται τη σελίδα σας, να ενημερώνονται σωστά και να ακούνε καλή μουσική.

*Ευχαριστούμε πολύ τον jorge για το «κλείσιμο» της συνέντευξης, τον Γιώργο Αναστασίου για τη συνεννόηση, καθώς και το Χάραμα για τη φιλοξενία.

Ο Δημήτρης Μπάσης με το μέλος του MusicHeaven CHE