Μοιρολάτρες

Αγάπη μου ξέρω τι μας συμβαίνει… Γεννηθήκαμε τραγικοί. Όχι. Γεννηθήκαμε κάτι παραπάνω από τραγικοί, γεννηθήκαμε μοιρολάτρες. Είμαστε κάτι ξεχασμένοι μοιρολάτρες σε έναν κόσμο που έχει πια σαπίσει. Και δεν μιλάω για την απλή σαπίλα που όλοι, λίγο πολύ, μυρίζουμε. Μιλάω για ένα άμορφο κουφάρι που ξερνάει την καταστροφή του, τα σκουλήκια του, που το τρώνε ακατάπαυστα, το τρώνε και ταυτόχρονα το ξερνάνε γιατί ούτε και τα πιο αηδιαστικά σκουλήκια δεν μπορούν να κρατήσουν μέσα τους αυτό το σίχαμα. Μιλάμε για πάθη, για αφοσίωση και για δημιουργικότητα. Μιλάμε για την ανθρωπιά που έφαγαν και ξέρασαν τα σκουλήκια και τώρα στέκει πάνω από τον σαπισμένο κόσμο μας σα σάλτσα. Οι άνθρωποι με πάθη είναι πλέον η σάλτσα της καταδίκης και της σαπίλας. Δεν χρειάζεται να στεναχωριόμαστε τόσο πολύ που είμαστε το σάπιο κουφάρι και όχι η σάλτσα από ξερατά. Τουλάχιστον εμείς παραμένουμε ακόμα αυθεντικοί, δεν έχουμε αλλοιωθεί από τα στομαχικά υγρά των αποσυνθετικών οργανισμών. Είμαστε ακόμα αυθεντικοί, γιατί ξέρουμε πως για να εφαρμόσουμε τις λαμπρές ιδέες μας, για να εκθέσουμε τις στοργικές δημιουργίες μας πρέπει να έρθουμε σε επαφή με το σύστημα, με τα ξερατά. Με αυτούς που νομίζουν ότι κάτι είναι, με τους ψεύτικους και τους αλλοιωμένους, με τους αποξενωμένους από τον ίδιο τον εαυτό τους. Είμαστε κάτι απομεινάρια από το κουφάρι της ανθρωπιάς και των παθών και της αφοσίωσης και της δημιουργικότητας. Εμείς είμαστε αυθεντικοί, ας μην λυπόμαστε γι’ αυτό. Δεν το διαλέξαμε εμείς, γεννηθήκαμε μοιρολάτρες σε μια μοίρα που ξέρουμε ότι θα μας χτυπάει αλύπητα αν κάθε μέρα δεν παρακαλάμε και αν δεν συμβιβαζόμαστε με κάτι λιγότερο από τον εαυτό μας.