Bryan Ferry & Roxy Music

Γράφει ο Γιώργος Μπιλικάς (Orfeus)
224 άρθρα στο MusicHeaven

Albums (Roxies)

*** Albums (Roxies)

** Roxy Music (Το Επαναστατικό, 1972)

* Tracks: 1) Re-make/Re-model, 2) Ladytron, 3) If There Is Something, 4) Virginia Plain, 5) 2 H.B, 6) The Bob (medley), 7) Chance Meeting, 8) Would You Believe, 9) Sea Breezes, 10) Bitters End.

Υπέροχος δίσκος. Η περίοδος των Roxy Music ξεκινάει με έναν “driver” που είναι χωρισμένος στα δύο. Τον πληκτρά/τραγουδιστή Bryan Ferry και τον σοφό στα ηλεκτρονικά Brian Eno. Ο δίσκος δεν είναι ο αγαπημένος των θαυμαστών τους, αλλά έχει μεγάλη ιστορική αξία. Βέβαια, synthesizer έπαιξαν και οι  Monkees στα 1967, αλλά το θέμα είναι πώς το χρησιμοποίησαν και πόσο.  Βασικά, πριν την εμφάνιση των Roxy Music στο μουσικό προσκήνιο, τα σύνθια ήταν σε στυλ -ας πούμε- βοηθητικό (Who's Next) ή πειραματικό (Pink Floyd). Όμως ο Brian Eno έδειξε ότι τα ηλεκτρονικά μπορούν να σταθούν μόνα τους και να ενσωματωθούν με τον ήχο της μπάντας. Το έδειξε, το δημιούργησε και έγινε ο Νονός για όλες τις επερχόμενες ηλεκτρονικές μπάντες. Άρπαξε έτσι ένα πολύ μεγάλο μερίδιο από τον ήχο που παρήγαγαν οι Roxies και το έκανε πολύ δημιουργικά. Το καλό είναι ότι έδεσε θαυμάσια με την τραγουδοποιία και τη φωνή του  Ferry και το πιο καλό ακόμα, είναι ότι κοντά σ’ αυτούς τους δύο, κόλλησε θαυμάσια και ο Manzanera με την κιθάρα του.

Το 'Re-make/Re-model', είναι ένα γρήγορο Rock που ηχεί βαρύ χωρίς να είναι και το 'Ladytron' είναι μία υπέροχη μπαλάντα που ίσως εδώ ο Ferry να κάνει το καλύτερο τραγούδισμα από όλα τα υπόλοιπα του album. Στο 'Virginia Plain' οι Eno & Ferry κάνουν ένα τόσο πετυχημένο “γάμο” που αναγκάζουν τους λάτρεις της Pop και της prog μουσικής να δώσουν τα χέρια και να το ακούν αδερφωμένοι. Το συμφωνικό και πολυμερές 'If There Is Something' είναι τόσο πολύ καλό που όλοι θα ήθελαν να έχουν γράψει ένα τέτοιο τραγούδι, το 'Bob (Medley)' είναι instrumental, το 'Sea Breezes' υπνωτικό και το 'Would You Believe?' γέρνει προς τη Jazz.

* Σχόλιο: Θα μπορούσα να πω ότι εδώ έχουμε ένα album επαναστατικού Rock. Ενδιαφέρον.

** For Your Pleasure (Το Πεμπτουσιακό, 1973)

* Tracks: 1) Do The Strand, 2) Beauty Queen, 3) Strictly Confidential, 4) Editions Of You, 5) In Every Dream Home A Heartache, 6) The Bogus Man, 7) Grey Lagoons, 8) For Your Pleasure.

Για την ευχαρίστησή μας, οι Roxies είναι εδώ βελτιωμένοι. Όλα τα κομμάτια είναι κορυφαία, συναγωνίζονται μεταξύ τους και όλα μαζί συναγωνίζονται το κορυφαίο 'If There Is Something' του προηγουμένου album. Πρόκειται για ένα γνήσιο ατμοσφαιρικό αριστούργημα αλλά παρ’ όλα αυτά, η κορυφαία στιγμή της μπάντας θα έρθει με το επόμενο. Ο Eno χάνει πόντους στο For Your Pleasure. Κομμάτια όπως τα 'In Every Dream Home A Heartache' & 'Bogus Man' οφείλουν πολλά στην παρουσία του, αλλά σε Rock κομμάτια όπως τα 'Do The Strand' & 'Editions Of You' δείχνει απόμακρος.

Το album ανοίγει με τα σκοτεινά 'Do The Strand' & 'Beauty Queen' και ο Ferry κάνει το καλύτερο τραγούδισμα του album στο 'Strictly Confidential'. Τα επόμενα τρία κομμάτια κάνουν την πιο δυναμική τριάδα που έχει υπάρξει ποτέ σε όλα τα  albums των Roxies. Πρόκειται για το θρυλικό 'Editions Of You', το 'In Every Dream Home A Heartache' με τη μεσαιωνική ατμόσφαιρα και το κορυφαίο 'Bogus Man'. Ο Eno τελικά, κόλλησε περίφημα τους ήχους του και στα δύο πρώτα albums των Roxies. Απλά, η επιρροή του στο Pleasure δεν είναι τόσο εμφανής όσο στο προηγούμενο. Αναγκάζεται έτσι να παραιτηθεί και βέβαια ούτε λόγος για παραίτηση του Bryan Ferry που είναι ο τραγουδοποιός της μπάντας. Δεν ξέρω αν η “σκοτεινιά” του Pleasure οφείλεται στον Eno, αλλά ξέρω ότι μετά την παραίτησή του, η καριέρα των Roxies ξέφυγε από το goth και έγειρε προς τον ρομαντισμό χωρίς όμως να υπάρξει εντυπωσιακή αλλαγή στον ήχο. Περίεργο; Δεν είναι περίεργο, αλλά αυτό θα το δούμε αμέσως πιο κάτω.

* Σχόλιο: Σκοτεινό και ….φοβιστικό! Υπέροχη ατμόσφαιρα. Αν σας αρέσει το goth, αυτό το album είναι για σας ότι πρέπει.

** Stranded (Το Καλύτερο, 1973)

* Tracks: 1) Street Life, 2) Just Like You, 3) Amazona, 4) Psalm, 5) Serenade, 6) A Song For Europe, 7) Mother Of Pearl, 8) Sunset.

Μετά το For Your Pleasure, ο Brian Eno εγκατέλειψε τη μπάντα και δεν επέστρεψε ποτέ. Ακολούθησε μία σόλο καριέρα αρκετά ενδιαφέρουσα με κορυφαίες συνεργασίες όπως αυτές με τους Robert Fripp & David Bowie. Χωρίς τον Eno, ο ήχος των Roxies αλλάζει, αλλά η αλλαγή –όπως σας είπα πριν- δεν είναι εντυπωσιακή. Αυτό οφείλεται στο ότι μπορεί μεν ο Eno να ήταν βασικός συντελεστής της ηχητικής έκφρασης των Roxies, αλλά παρ’ όλα αυτά, βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη αλήθεια. Ποια είναι αυτή; Απλά: Η καρδιά και η ψυχή της μπάντας, είναι ο Bryan Ferry. Αυτή η μεγάλη αλήθεια, ήταν πολύ βαριά για τους ώμους του Eno. Και αφού τους αποχαιρέτησε λέγοντας στον Ferry: “Αντίο Bryan”, έτσι και εμείς πρέπει εδώ να τον αποχαιρετήσουμε και να του πούμε: “Αντίο Brian”.

Στο Stranded, ο Ferry δεν έχει κανέναν να τον “κοντράρει” και φτιάχνει τον ήχο όπως τον θέλει. Παίρνει το cabaret και το Jazz στυλ που κυριαρχούσε στις Γαλλικές pubs και τις Γερμανικές μπυραρίες στη δεκαετία του 40 και του 50, προσθέτει Rock ενορχηστρώσεις, μελαγχολία, τρυφερά στιχάκια, λίγη ψυχεδέλεια, τα στολίζει με τα εξαιρετικά κιθαριστικά  σολαρίσματα του Manzanera και βγαίνει νικητής. Κορυφαίες στιγμές του album, αλλά και ολόκληρης της τραγουδιστικής καριέρας του Ferry είναι τα 'Just Like You' & 'A Song For Europe'.

Το album ανοίγει με το πιασάρικο 'Street Life' και συνεχίζει με το 'Mother Of Pearl' που έχει επιθετική εισαγωγή. Το 'Amazona' είναι φόρος τιμής του  Bryan για το Eldorado, ανήκει σ’ αυτά που ξεχωρίζουν και είναι η κορυφαία στιγμή του Manzanera. Το 'Song For Europe' είναι κορυφαίο. Σκοτεινό και νοσταλγικό, φανερώνει τις Γαλλικές cabaret ρίζες του Ferry που δεν είναι ότι καλύτερο να τον ακούς να τραγουδάει στα Γαλλικά τη φράση 'moments lost in wonder never to come back' σε στυλ …..Yves Montand, αλλά τουλάχιστον προσπαθεί για την Γαλλική προφορά, πετυχαίνει να δώσει την ατμόσφαιρα και αυτό το εκτιμάμε. Το 'Song For Europe' είναι για τη Rock μουσική, η κορυφή της μελαγχολίας. Το οκτάλεπτο 'Psalm' είναι θαυμάσιο, το 'Just Like You' ανήκει στην κατηγορία lux, το 'Mother Of Pearl' θα σας κάνει να τραγουδάτε για πολλές εβδομάδες το ρεφρέν, και το 'Sunset' είναι μια μπαλάντα με πιάνο σε στυλ Elton John.

* Σχόλιο: Αριστουργηματικό album των Roxies και το καλύτερο επίτευγμα του Ferry στον lux ήχο.

** Country Life (Το Διαφορετικό, 1974)

* Tracks: 1) The Thrill Of It All, 2) Three And Nine, 3) All I Want Is You, 4) Out Of The Blue, 5) If It Takes All Night, 6) Bitter-Sweet, 7) Triptych, 8) Casanova, 9) A Really Good Time, 10) Prairie Rose.

Χμμμ….. Εδώ οι Roxies κάνουν strip-tease που ξεκινάει από το εξώφυλλο και απλώνεται μέχρι μέσα στα αυλάκια του δίσκου. Ο ήχος των For Your Pleasure & Stranded ανήκει στο παρελθόν. Τα σύνθια και τα ηλεκτρονικά έχουν εξαφανιστεί και έχουν αντικατασταθεί από το πιάνο του Ferry. Υπάρχουν κάνα-δυο goth όπως το 'Bitter Sweet', αλλά λείπει από τον ήχο εκείνο το στοιχείο που τους έκανε γνωστούς. Παρ’ όλα αυτά, τα κομμάτια δεν είναι άσχημα.

Ανοίγει με το heavy Rock 'The Thrill Of It All', που ο Ferry το τραγουδάει αριστουργηματικά.  Ακολουθεί από κοντά το 'Out Of The Blue', αλλά τα καλύτερα του δίσκου, είναι εκείνα που βρίσκονται κοντά στον ήχο των προηγουμένων albums, όπως το 'Bitter Sweet' όπου ο Ferry αλλάζει το Γαλλικό στυλ με το Γερμανικό και η ατμόσφαιρα θυμίζει το 'In Every Dream Home A Heartache', με τη διαφορά ότι τα σύνθια του Eno έχουν αντικατασταθεί με το goth πιάνο του Ferry. Το 'If It Takes All Night' είναι country-Rock και μπορεί να μπήκε στο album για να δικαιολογήσει τον τίτλο του. Δεν είναι άσχημο, αλλά δίπλα στα 'Out Of The Blue' & 'Bitter Sweet' δεν κολλάει. Το 'A Really Good Time' θυμίζει Beatles ή Beach Boys και  το 'Three And Nine' θυμίζει George Harrison. Ροκάρουν αρκετά στα 'All I Want Is You' & 'Casanova' που βρίσκονται όμως στη σκιά του  'Thrill Of It All'. Κλείνει με το 'Prairie Rose', αλλά το θεωρώ ανόητο για μία μπάντα στο επίπεδο των Roxies.

* Σχόλιο: Το goth συναντά την country.

** Siren (Το Χορευτικό, 1975)

* Tracks: 1) Love Is The Drug, 2) End Of The Line, 3) Sentimental Fool, 4) Whirlwind, 5) She Sells, 6) Could It Happen To Me, 7) Both Ends Burning, 8) Nightingale, 9) Just Another High.

Σ’ αυτό το  album των Roxies, ο Bryan γίνεται συναισθηματικός. Όχι δηλαδή ότι δεν ήταν, αλλά εδώ το παρακάνει. Το album είναι κάτι σαν concept και έχει να κάνει με τον διάλογο μεταξύ του Ferry και της 'Σειρήνας' που θα μπορούσε να είναι η Jerry Hall που άφησε τον Bryan για τον Mick Jagger.  Το  'Love Is The Drug' είναι η αρχή του ρομάντζου, τα 7 επόμενα τραγούδια αφορούν στην εξέλιξη της σχέσης, στην κρίση και στο πρόβλημα για να έρθει τελικά το 'Just Another High' στο οποίο ο Bryan δηλώνει απλά: 'f u c k I t'.

Όλα τα κομμάτια είναι αξιόλογα. Ο Bryan παντρεύει εδώ τη Disco με το synth-Dance και το album κερδίζει τον τίτλο του Χορευτικού με έξυπνο τρόπο. Οι μελωδίες είναι απλές, μένουν στο αυτί και ντύνονται με ένα υπέροχο μουσικό background. Δεν έχουμε  riffs εδώ, αλλά δεν πειράζει, γιατί έχουμε το υπέροχο τραγούδισμα του  Ferry που μας αποζημιώνει στο μέγιστο και το εκτιμάμε. Μονάχα τα 'Could It Happen To Me', 'She Sells' & 'Nightingale' είναι -ας πούμε- λίγο ….βήτα!

Ανοίγει με το πασίγνωστο 'Love Is The Drug' και μη φανταστείτε άλλον να το τραγουδάει γιατί το αποτέλεσμα θα είναι άσχετο. Ο Ferry είναι μοναδικός, όπως είναι και στο 'Sentimental Fool', στο 'Whirlwind', στο 'End Of The Line', αλλά και στο 'Both Ends Burning'. Εδώ δεν έχουμε πειραματισμούς με εξαίρεση βέβαια την εισαγωγή του 'Love Is The Drug' αλλά και του   'Sentimental Fool' που θυμίζει την εποχή του Eno. Ολόκληρο το album ανήκει στον Ferry. Είναι δικό του δημιούργημα. Αυτός έγραψε τα στιχάκια, τη μουσική, έβαλε τις ιδέες, είναι ο πρωταγωνιστής και ο παρουσιαστής που τελειώνει την ιστορία με το 'Just Another High'. Δεν είναι το καλύτερό του τραγούδι, αλλά κλείνει σοφά την  ιστορία: 'είχαμε τα πάνω μας, έχουμε και τα κάτω μας'. Δεν είμαι φυσικά λάτρης της Disco, αλλά χωρίς το ταλέντο του   Bryan Ferry, αυτό το δισκάκι θα ήταν ότι πρέπει για την Donna Summer ή ακόμα και για τον Rod Stewart. Τώρα; Τώρα ούτε που το σκέφτονται. Απλά ….ζηλεύουν!!!

* Σχόλιο: Κάτι ανάμεσα σε country, Disco & Pop που σώζεται από τη φωνή του Bryan Ferry.

** Viva! (Το Live Album, 1976)

* Tracks: 1) Out Of The Blue, 2) Pyjamarama, 3) The Bogus Man, 4) Chance Meeting, 5) Both Ends Burning, 6) If There Is Something, 7) In Every Dream Home A Heartache, 8) Do The Strand.

Το ενδιαφέρον αυτού του album βρίσκεται στο ότι είναι αφιερωμένο στην εποχή του Eno και το ερώτημα που προβάλλει είναι το εξής: Μπορούνε; Τολμάνε; Η απάντηση είναι: Ναι! Τολμάνε επειδή Μπορούνε και αυτό το οφείλουν στον βιρτουόζο Eddie Jobson που αντικαθιστά επάξια στα πλήκτρα τον απόντα Eno, συνηγορούμενης βέβαια και της παρουσίας του Ferry.  Όλα τα κομμάτια είναι εξαιρετικά και σχεδόν επάξια των στούντιο (βαριέμαι να τα ξαναγράφω και μη με κατηγορήσετε γι’ αυτό), με κορυφαίο το 'Bogus Man'. Αλλά δεν είναι μόνο οι Jobson & Ferry. Όλοι τους (Manzanera, Mackay & Thompson) είναι πολύ καλοί και κάνουν ότι καλύτερο μπορούν. Εντάξει, υπάρχουν και οι φανατικοί που λένε ότι το τραγούδισμα του  Bryan δεν είναι το ιδανικό και ότι ο Jobson δεν είναι ικανός να καλύψει το κενό του Eno. Ε οι φανατικοί ας προτιμήσουν τα original studio albums.

* Σχόλιο: Aν δεν επρόκειτο για τους Roxies, ίσως να μην ασχολούμασταν με αυτό το album.

** Manifesto (Το Χειρότερο, 1979)

* Tracks: 1) Manifesto, 2) Trash, 3) Angel Eyes, 4) Still Falls The Rain, 5) Stronger Through The Years, 6) Ain't That So, 7) My Little Girl, 8) Dance Away, 9) Cry Cry Cry, 10) Spin Me Round.

Τέσσερα χρόνια μετά το Siren, εμφανίζεται το Manifesto σαν διάδοχός του. Τα θέματά του είναι απλοϊκά και αγαπησιάρικα, με πολιτική παρέμβαση στο 'Manifesto' και κοινωνική στο 'Trash'. Όπως το Siren, βασίζεται στη Disco, αλλά χωρίς παντρέματα. Εδώ και τα δέκα τραγούδια είναι  μόνο Disco. Στο   Siren είχαμε και ένα 'Love Is The Drug' και ένα 'Both Ends Burning' που ήταν σούπερ. Τι συνέβη στον Bryan Ferry μέσα σ’ αυτά τα τέσσερα χρόνια; Ίσως ακολουθεί κι αυτός το πρόβλημα που αντιμετώπισαν όλες οι μπάντες στη δεκαετία του 80. Ότι και να είναι, έχει άσχημο αποτέλεσμα.

Είπα πιο πριν ότι το Siren σώθηκε λόγω της φωνής Ferry. Το Manifesto όμως δεν σώζεται από πουθενά, γιατί δεν διαθέτει τέτοιο πλεονέκτημα. Δύσκολα θα βρω ένα καλό τραγούδι εδώ. Άντε με το ζόρι να διαλέξω το 'Dance Away'. Το 'Angel Eyes' που προβάλλει σαν το hit του δίσκου, είναι ότι χειρότερο έγραψε ποτέ ο Ferry. Το 'Still Falls The Rain' μοιάζει με Moody Blues, το  'Cry Cry Cry' με παρωδία Roxies, το 'My Little Girl' θυμίζει Rod Stewart και ευτυχώς που κλείνει με το 'Spin Me Round' που είναι κάπως καλό, αλλά δεν είναι ικανό να σώσει κάτι. Bryan τι έπαθες;

* Σχόλιο: Το Manifesto θα ήταν ένα πολύ καλό album για τον Rod Stewart. Για τους Roxies όμως, μία τέτοια επιστροφή δεν ήταν απαραίτητη. Μείνετε μακριά από αυτό το album όσο μπορείτε.

** Flesh + Blood (1980)

* Tracks: 1) In The Midnight Hour, 2) Oh Yeah, 3) Same Old Scene, 4) Flesh And Blood, 5) My Only Love, 6) Over You, 7) Eight Miles High, 8) Rain Rain Rain, 9) No Strange Delight, 10) Running Wild.

Πρόκειται για μία καλύτερη συνέχεια του Manifesto. Ο Ferry δείχνει εδώ ότι μπορεί να το κοντρολάρει το πράγμα αλλά όχι μόνο αυτό. Εάν στα τρία -πριν το 1975- albums, ήταν πάρα πολύ καλός με το τραγούδισμά του, στο Flesh + Blood τραγουδάει ακόμα καλύτερα, αλλά αυτό είναι κρίμα γιατί αυτή η θεσπέσια φωνή δεν έχει –όπως είχε- υπέροχες μελωδίες να ερμηνεύσει.

Τα 'In The Midnight Hour' & 'Eight Miles High' είναι διασκευές που δεν χρειαζόταν να τις κάνει. Γιατί να ακούσω το 'Eight Miles High' από τους Roxies και να μην προτιμήσω το πρωτότυπο των Byrds? Γιατί; Έχει κάνει κι άλλες διασκευές που δεν έχω καταλάβει γιατί τις έκανε, αλλά θα τις βρούμε πιο κάτω. Το 'Over You' θυμίζει Cars, ενώ το 'No Strange Delight' μοιάζει να έρχεται κατ’ ευθείαν από το Manifesto.  Ευτυχώς τουλάχιστον που σε αντίθεση με το Manifesto έχουμε στο Flesh + Blood ένα αριστούργημα που το σώζει στην κυριολεξία. Είναι το 'Running Wild'. Απλό, σκοτεινό, νοσταλγικό, με υπέροχο ρεφρέν και με κορυφαία στιγμή το σόλο του Mackay στο σαξόφωνο. Δεν έχει άσχημα κομμάτια μέσα. Το 'Midnight Hour' ροκάρει όμορφα αλλά είναι μία διασκευή που δεν έχει να προσφέρει κάτι. Το 'Oh Yeah' είναι το δεύτερο καλό κομμάτι του album όπως και το ομότιτλο που είναι επίσης καλό. Το 'Rain Rain Rain' ας το αφήσουμε. Το Flesh + Blood σαν album, είναι για τους Roxies ότι είναι το Emotional Rescue για τους Rolling Stones και το McCartney II για τον Macka που συμπτωματικά, κυκλοφόρησαν και τα τρία την ίδια χρονιά. Μια χρονιά που απεδείχθη πολύ κακή για τους Rockers.

* Σχόλιο: Εξακολουθούν με Disco, αλλά τουλάχιστον λειτουργεί σαν προάγγελος του 'Avalon'.

** Avalon (1982)

* Tracks: 1) More Than This, 2) The Space Between, 3) Avalon, 4) India, 5) While My Heart Is Still Beating, 6) The Main Thing, 7) Take A Chance With Me, 8) To Turn You On, 9) True To Life, 10) Tara.

Στα 1982, ο κόσμος δεν χρειαζόταν Roxies που να θυμίζουν παρωδία –και μάλιστα κακή- των εαυτών τους, γιατί είχε τους Ultravox (sic!). Στα 1982, είχαμε τουλάχιστον ήδη ένα δεδομένο. Από το Manifesto και μετά, οι Ferry & Co δεν παρουσίασαν κάτι που να είναι αξιόλογο, μέχρι που ήρθε το Avalon. Οι Beatles είπαν “αντίο” με το Abbey Road και οι Roxies με το Avalon. Όχι βέβαια ότι το Avalon έχει κάποια σχέση με το αριστουργηματικό Abbey Road, αλλά όπως το Abbey Road είναι το “Κύκνειο Άσμα” των Beatles, έτσι και το Avalon είναι το “Κύκνειο Άσμα” των Roxies. Μπορεί να μη σας αρέσει με το πρώτο άκουσμα. Βασίζεται και αυτό –για ακόμα μία φορά- στη Disco και στους χορευτικούς ρυθμούς και η παραγωγή δεν θα έλεγα ότι είναι ότι καλύτερο για μια μπάντα στο μέγεθος των Roxies.

Τα 'Main Thing', 'True To Life' & 'Space Between' χρειάζονται και δεύτερο άκουσμα για να πεις ότι δεν είναι για πέταμα, το 'More Than This' θυμίζει Moody Blues αλλά είναι καλό όπως το ομότιτλο αλλά και το 'To Turn You On'. Το διαμάντι των διαμαντιών εδώ, είναι το 'Take A Chance With Me' στο οποίο ο Manzanera κλέβει την παράσταση με την κιθάρα του. Το Avalon είναι τελικά ότι καλύτερο μπορούσαν να κάνουν σ’ αυτή τη νέα εποχή και τηρουμένων των αναλογιών, είναι ότι ήταν και το Stranded στην εποχή του. Η διάθεση είναι καλή, το τραγούδισμα είναι καλό, διεκδικεί την προσοχή σας και διαθέτει δύο-τρία κλασικά κομμάτια. Ακόμα και τα Ambient instrumentals 'India' & 'Tara' προσφέρουν και αυτά το μερίδιό τους στο καλό επίπεδο του album.

*  Σχόλιο: Δημιουργικό και εμπνευσμένο. Το παραδεισένιο “Κύκνειο Άσμα” των Roxies.