Αυτό που δεν έχει κατανοηθεί απο πολλούς φίλους/ες εδώ μέσα, είναι οτι η εισβολή της αστυνομίας έγινε μετά από καταγγελία «άγνωστου», πολίτη που «αγανάκτησε» αντικρίζοντας DVD που έπαιζε παρουσιάζοντας άσεμνες σκηνές με μουσική υπόκρουση τον εθνικό ύμνο.
Το επιχείρημα περί παράβασης του νόμου περί ασέμνων είναι αστείο καθώς το έργο τέχνης δεν εκτίθετο σε δημόσιο χώρο αλλά στον περιορισμένο χώρο της έκθεσης, με σαφή σήμανση ακαταλληλότητας για νέους κάτω των 18 ετών και η έκθεση είχε εισιτήρio.
Οπότε ούτε διαφήμιση ήθελε να κάνει η συγκεκριμένη καλλιτέχνης, και ούτε αυτοπροβολή. Και επειδή και εγώ το είδα το βίντεο, κρίνω για τα δικά μου δεδομένα ότι δεν μου προκαλεί τίποτα.
Ομως το ζητούμενο απο αρχή της συζήτησης ήταν αν μπορεί να λογοκριθεί ένα έργο τέχνης, ή όπως αλλιώς μπορεί να θεωρηθεί.
Παρόλα αυτά για την τέχνη και τον/ην κάθε καλλιτέχνη θα ήθελα να πώ λίγα πράγματα.
Σύμφωνα με τον Σανκονιατόν, τον πρώτο συνειδητό δημιουργό τέχνης, πατέρα της ποίησης, ζωγραφικής, μουσικής κλπ, οι τέχνες είναι δύο: η μαγεία και η θεουργία.
Η μεν μαγεία είναι η αμφίδρομη αντίληψη μεταξύ του δημιουργού και του περιβάλλοντός του, κι έχει στόχο τη συνειδητοποίηση της διαλεκτικής σχέσης του ανθρώπου με το περιβάλλον, η δε θεουργία είναι η θέωση, η αντίληψη δηλαδή της πραγματικότητας απο την αντικειμενική αντίληψη του θεού (όπου θεός είναι αυτός που έχει θέα) και όχι από την υποκειμενική αντίληψη του καθενός.
Αποτέλεσμα της θεουργίας είναι η θρησκείες και οι φιλοσοφικές τάσεις.
Αποτέλεσμα της μαγείας είναι αυτά που -στα πλαίσια μιας εσφαλμένης παραδοχής- ονομάζουμε "τέχνες" (λογοτεχνία, εικαστικά, μουσική κλπ).
Δεν νοείται "καλή τέχνη" ούτε "καλλιτέχνες".
Η αμφίδρομη αντίληψη δεν έχει κάποιους ηθικούς περιορισμούς που να ξεχωρίζουν το καλό απ' το κακό ή το κάλος από την ασχήμια.
Αυτά τα έχει ο δημιουργός κι ανάλογα με τη συνείδηση, την αισθητική και την ηθική του απευθύνεται στο ανάλογο κοινό.
Από τη στιγμή που λειτουργεί αυτή η αντίληψη αμφίδρομα, είναι μαγεία, είναι τέχνη, είτε συμφωνούμε με αυτήν είτε όχι.
Πολλές φορές οι δημιουργοί δεν απευθύνονται στη συνείδηση αλλά στο υπερ-συνειδητό (το υποσυνείδητο κατά τους ψυχολόγους) ή ανοίγουν με κάποιες τεχνικές κάποιο συνδιασμό των "θυρών" της αντίληψής μας, οι οποίες δεν είχαν ανοίξει ποτέ έτσι.
Δεν είναι σκόπιμο πιστεύω να κρίνουμε το δημιουργό για την τέχνη του, αφου αυτή συνίσταται όχι μόνο στη δημιουργία αλλά και στην αντίληψη του κοινού του.
Θα πρέπει λοιπόν να ασκήσουμε κριτική εξίσου στο δημιουργό όσο και στον θεατή (ή αναγνώστη ή ακροατη κ.ο.κ.).
Ο Salvador Dali έλεγε ότι "τον ενδιαφέρει περισσότερο η γνώμη ενός φιλαθλου για τα έργα του από τη γνώμη ενός κριτικού τέχνης".
Ο Φουκώ αναφερόμενος στον μοντερνισμό αρνείται να τον ορίσει ως απλή τεχνοτροπία,ως απλή μορφολογική καλλιτεχνική έκφραση, αλλά του δίνει ξεκάθαρα ανθρωποκεντρικό περιεχόμενο.τον ταυτίζει σχεδόν με την υποκειμενικότητα και την αυτονομία.
Ο μοντερνισμός στο σύνολο του υπήρξε ανατρεπτική "στάση ζωής".
Προσέξτε τις ιδέες του εξπρεσσιονοσμού,του κυβισμού,του σουρρεαλισμού,του νταντα-να βάλω μέσα ακόμα και τον προγενέστερο ιμπρεσιονισμό ως σχετικό εν μέρει-και τόσες αλλες τεχνοτροπίες, προσέξτε τους διωγμούς που υπέστησαν απο την εξουσία αρκετοί απο τους εκπροσώπους τους, και κυρίως οι γερμανοί εξπρεσσιονιστές, και θα δείτε οτι οι διαφορετική αυτή έκφραση και τα νοήματα που εξέπεμπε αποτελούσαν απειλή για την κατεστημένη τάξη, τόσο την πολιτική όσο και την πνευματική.
Το ζήτημα είναι ότι η παραγωγή ενός δεοντολογικού κώδικα τέχνης, πώς πρέπει δηλαδή να είναι η τέχνη και ακολούθως πώς πρέπει να είμαστε εμείς (όπως μας δείχνει η "σωστή" τέχνη), είναι στοιχείο όλων των πολιτευμάτων, όλων των κοινωνικών μορφωμάτων.
Είναι πολύ πιο σημαντικό να δούμε στοιχεία όπως οι καινούριες σειρές στην τηλεόραση , οι οποίες στις κριτικές των περιοδικών θεωρούνται και ως ποιοτικές.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την τηλεόραση και ας τη δούμε ως τέχνη. Ποιες είναι οι εναλλακτικές: Χαζοσειρές ή ριάλιτις. Ιδού το μεγάλο δίλημμα. Και τι γίνεται; Αντί να τα δούμε όλα ως σκουπίδια (δεν μιλάμε μόνο για μας εδώ), το ένα αναδεικνύεται ως ποιότητα.
Εκεί είναι το ζουμί.
