StavmanR, μου ειναι παρα πολυ δυσκολο να ορισω το τελειο σε οποιαδηποτε μορφη τεχνης. Δηλαδη ο ρεαλισμος του 18ου αιωνα στη Ζωγραφικη ειναι πιο τελειος απο το σουρεαλισμο του 19ου αιωνα;
Δεν μπορω να διακρινω δηλαδη σε κατι τοσο υποκειμενικο και λεπτομερες, οσο ειναι η ιδια η ικανοτητα της ακοης, το τελειο!
Μην ξεχνας πως και ο Πυθαγορας υπολογισε με τοσο στεγνα μαθηματικα τη μουσικη, που ξεχασε τελειως πως η φυσικη ταλαντωση εχει μεγαλες διαφορες ως προς τη προσεγγιση της. Και εκει "εχασε" το παιχνιδι. Η απολυτοτητα των μαθηματικων που χρησιμοποιεις, φασκει με την αλλη σου αντιληψη, δηλαδη του "ασυγκεραστου". Απο τη μια εχουμε την τελειοτητα της μαθηματικης θεωριας και απο την αλλη την ατελεια του μουσικου διαμοιρασμου.
Και παλι, δεν μπορω να κατανοησω για ποιο λογο πρεπει κατι στην τεχνη να ειναι καλυτερο απο το αλλο.
Η συγκριση τιθεται σε φυσικα μεγεθη, οχι σε υποκειμενικα γουστα του καθενος. Και η de facto αναγνωριση εκ μερους σου για τη μουσικη του 16ου αιωνα, ειναι ο "ρατσισμος" που αναφερθηκα.
Δεν νομιζω πως πρεπει να καθομαι στο πιανο και να σκεφτομαι πως αυτο που παιζω ή γραφω ειναι ατελες, λογω του συγκερασμου. Ισως ειναι πιο σημαντικο να γυρισουμε και λιγο το κεφαλι μας προς το κοινο, που ειναι και ο τελικος κριτης του αποτελεσματος που ακουει. Εαν καποιος απο κατω κλαψει, γελασει, σιγοτραγουδησει ή ακομα και χλευασει το κομματι που παιζουμε, σημαινει πως αλληλεπιδρα..
Και στο κατω κατω η μουσικη ειναι οι ακροατες. Χωρις αυτους, παραμενει μια θεωρια. Ο ακροατης ειναι αυτος που θα παρει τη μουσικη, θα την "γδυσει" απο τους κανονες και τα "πρεπει" και θα κρινει εαν του αρεσει ή οχι!
Κακα τα ψεμματα, η καλυτερη μορφη δημοκρατιας ειναι αυτη που υπαρχει στην τεχνη. Το "μ'αρεσει" ή "δεν μ'αρεσει", ανεξαρτητου ειδους, ειναι η αποδειξη αυτου που αναφερω. Μην συγκρινεις την πολιτικη δημοκρατια, με τη δημοκρατια της τεχνης. Ειναι 2 τελειως διαφορετικα πραγματα μεταξυ τους, αναξια να συγκρινοντα ( προσβολη ως προς την τεχνη ).
Ολοι οι μουσικοι του 16ου αιωνα χαρηκαν με το συγκερασμο. Του 17ου αιωνα τον ανεπτυξαν. Του 18ου αιωνα τον εφτασαν στην τελειοτητα. Του 19ου αιωνα τον χρησιμοποιησαν δεξιοτεχνικα και συγχρονως αρχισαν να πειραματιζονται πανω του, ενω ο 20ος αιωνας φερνει μορφες μουσικης, οπως ο σεραϊσμος, που ο συγκερασμος αναλυεται στα στοιχεια του, αποκαλυπτοντας πως δεν υπαρχουν ορια.
Ολα ειναι γραμμενα στη μουσικη ιστορια. Αρκει καποιος να τα μελετησει με ανοιχτο μυαλο, χωρις να καταδικαζει πριν φτασει στο τελος της αναγνωσης του!
Οσο για τον Μπαχ, να θυμισω πως σαν θεμελιωτης του συγκερασμου, εγραψε εργα βασισμενα πανω στη θεωρια του. Οπως λοιπον και ενας επιστημονας, ανεπτυξε τα πρωιμα σταδια του συγκερασμου. Οι μετεπειτα γενιες ομως ανελαβαν να μελετησουν εκτενως το συγκερασμο ( και οχι το εργο του, μιας και εγινε γνωστος πολυ αργοτερα ) και να τελειοποιησουν τη μεθοδο του. Δεν μπορουμε να απαιτουμε απο τον "μπαμπα του συγκερασμου" και την τελειοτητα των μετεπειτα γενιων προφανως!
Κι ομως, κοιτωντας καποιος τις Φουγκες του, τα πρελουδια του, τις Toccata του, θα καταλαβει πως ο ανθρωπος ηταν αρκετα μπροστα, περιορισμενος σε μια εκκλησιαστικη μουσικη που ειχε θεσμιστει πανω σε σοβαρους και αυστηρους κανονες παραλληλιας, γραφης και αποδοσης!
Λιγη μελετη της κλασσικης μουσικης ζηταω StavmanR. Αφιερωσε χρονο να μελετησεις τα Chorals, να δεις πως ο συγκερασμος διευκολυνε και εδωσε ενα νεο εναυσμα της μουσικης γραφης της εποχης του 16ου αιωνα, που φτανει τελικα μεχρι τον 20ο αιωνα!
ΚΑι το πιο σημαντικο:
Ο συγκερασμος δεν κατεστρεψε το ασυγκεραστο συστημα! Αντιθετως, στηριχτηκε πανω του. Πως ειναι δυνατον να κατηγορεις το παιδι του ασυγκεραστου συστηματος, χωρις να δεις την ωριμανση του βημα προς βημα;