Ολοι μας κατα καιρους εχουμε νοιωσει διαφορα συναισθηματα ακουγωντας εναν τραγουδιστη η καποια τραγουδιστρια...
Η τελευταια φορα που ανατριχιασα (με την καλη εννοια) ηταν σε μια παρασταση του Τριφωνου οπου ο Νικος Κουρουπακης τραγουδισε ολομοναχος χωρις υποστηριξη οργανων και μικροφωνου τους απιστευτους στιχους της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου.....
Να σου δωσω μια να σπασεις
αχ βρε κοσμε γυαλινε
και να φτιαξω μια καινουργια
κοινωνια αλληνε....
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : vouliakis στις 13-06-2006 01:04 ]
Ανατριχιάζω πάντα σχεδόν όταν ακούω Αλκίνοο live αλλα η τελευταία φορά που το ένιωσα αυτό ήταν όταν η Ραλλία(βλ.Fame story) ε'ιπε το "Σε βλέπω στο ποτήρι μου"...
Ayto to peristatiko pou mou irthe amesws sto myalo diavazontas auto to post sto forum htan i synavlia tou Vasili Lekka sto Iraklio( Kritis fysika
) fetos to kalokairi opou eklise to programa tou tragoudwntas a capella tin " Athanasia" tou gnwstou "athanatou" kai xarismatikou mas Manou Xatzidaki!
Mi minore kai xtypokardi sto full
!
Αυτά που θυμάμαι πιο έντονα είναι δυο περιστατικά :
1. Κάθε φορά που ακούω τον Αλκίνοο να ερμηνεύει το "Βυθό" του ζωντανά, με συνοδεία το πιάνο του Λάντσια.
και
2. Φέτος το χειμώνα που άκουσα live στο Βοτανικό το "Φεύγω" από τη Χαρούλα, με ένα κατάμεστο μαγαζί να ..φεύγει μαζί της!
Όσες φορές έτυχε να παρακολουθήσω live τον Παντελή Θαλασσινό να ερμηνεύει το " Πες μου αυτά που αγαπάς''
Ανατρίχιασα φέτος το καλοκαίρι στη συναυλία της ΧΑΡΟΥΛΑΣ ΑΛΕΞΙΟΥ στο Δίον η οποία ηταν όπως πάντα ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ ΚΑΙ ΦΟΒΕΡΗ.Συνεχίζω να ανατριχίαζω όταν την ακούω όπου και αν είμαι γιατί νιώθω ότι ειναί πάντα κοντά μου.
Zήνωνος με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη
Όταν είχα μπροστά μου σε απόσταση αναπνοής, τους:
Bob Dylan, Van Morrison, Eric Burdon, Donovan, Ian Anderson (Jethro Tull), Pink Floyd, Rolling Stones...
Music, is your only friend until the ...end!!!!
[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: Orfeus on 10-10-2004 18:01 ]
Τελευταία συναυλία των Κατσιμιχαίων !
"Ο ουρανός φεύγει βαρύς"στην συναυλία που έδωσε ο Γ.Νταλάρας με την συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ και την Σόνια Θεοδωρίδου στο Μέγαρο Μουσικής τον προηγούμενο μήνα.
Όταν άκουσα Παντελή Θαλασσινό να ερμηνεύει live το <<Αναθεμα σε δε με λυπάσαι>> τα χρειάστηκα!!
Εννοείται όμως πως τίποτα δεν συγκρίνεται με την ερμηνεία της Κάλλας στην άρια oh mio babbino caro του Puccini ,έστω και από cd(για ευνόητους λόγους)!!!!
sinneaed o'connor, "nothing compares to you"
ΓΕΝΙΚΑ ΟΠΟΤΕ ΑΚΟΥΩ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΕΡΜΗΝΕΥΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΜΕ ΚΑΛΗ ΦΩΝΗ ΠΟΥ ΤΑ ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ ΜΕΣΑ ΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ ΝΙΩΘΩ ΚΑΤΙ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ...
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ ΤΟ "MY IMMORTAL" ΤΩΝ EVANESCENSE ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΟ "TONIGHT" ΣΤΗ LIVE ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ GEORGE MICHAEL. ΠΙΘΑΝΟΤΑΤΑ ΒΕΒΑΙΑ ΑΥΤΟ ΝΑ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΣΜΟ ΠΟΥ ΜΕ ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΣΕ ΠΟΛΥ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ.
ΙΣΩΣ ΓΙΑΤΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΤΩΝ NAZARETH "LOVE HURTS..."
Ο Μάριος Φραγκούλης...
Τον εαυτό του παιδί απ’ το χέρι κρατάει
στα ίδια μέρη κι απόψε η ζωή θα τους πάει
θα περάσουν ξανά απ’ της μνήμης τα σπίτια
από θάλασσες άδειες απ του φόβου τα δίχτυα
Θα σταθούνε μαζί και θα δουν να περνάνε
σα ποτάμια οι στιγμές που ποτέ δε γερνάνε
και τα πρόσωπα που ‘γιναν δρόμοι κι αιώνες
και τα όνειρα που ‘σκαψαν μες στα χρόνια κρυψώνες
Όταν ήμουν παιδί είχα βρει ένα κήπο
για να κρύβομαι ‘κει απ’ τη ζωή όταν λείπω
Όταν ήμουν παιδί είχα κρύψ’ έναν ήλιο
να ‘χει ο δρόμος μου φως κι σιωπή μου ένα φίλο
Ν.Ξυλούρης,τη στιγμή του "Ήλι'ανάτειλε,ήλι'ανάτειλε"....
(Σε video της ΕΡΤ φυσικά...)
Ανατριχιάζω πάντα όταν ακούω (από CD φυσικά) τη Νάνα Μούσχουρη να ερμηνεύει "Το παιδί με το ταμπούρλο"! Αυτό που με πιάνει είναι απερίγραπτο...
Se live anatrixiasa anapantexa me ton David Eugene Edwards apo 16 horsepower thn prwth fora pou tous eida live (kai ta ypoloipo mikro sygkrothma pou akougetai poly megalytero ap'oti fauinetai). Me cds shnithws otan akouw Jeff Buckley, Joni Mitchell, Monica Passos kai genika otan h diathesh einai analogh ths mousikhs!
Όταν άκουσα την Χαρούλα να λέει:
Όλες του κόσμου οι Κυριακές λάμπουν στο πρόσωπό σου
Τι χρώματα, τι μουσικές μες στο χαμόγελό σου
Τι χρώματα, τι μουσικές μες στο χαμόγελό σου
Όλες του κόσμου οι Κυριακές λάμπουν στο πρόσωπό σου
Έτσι απλά είναι Θεά
1. "Σαν της Σμύρνης το γιαγκίνι, στον ντουνιά δεν έχει γίνει".
Το έχει πει κι ο Αηδονίδης και πολλοί άλλοι αξιόλογοι ερμηνευτές. Η original εκτέλεση όμως με τον Κώστα Ρούκουνα είναι αξεπέραστη. Ο άνθρωπος δεν τραγουδά απλά, κλαίει και θες δε θες, παρασύρεσαι σε ένα θρηνώδες γλυκόπικρο μοιρολόι, φόρος τιμής για όλες τις χαμένες πατρίδες.
2. Μπορεί να φαίνεται υπερβολικό αλλά το πιστεύω. Όποιος δεν έχει ακούσει ποτέ του τον Αντώνη Νταλγκά να ακροβατεί πάνω στα απαιτητικά μόρια ενός παραδοσιακού Μανέ, δεν έχει ακόμη αισθανθεί σε βάθος, τι εστί ρεμπέτικο ή λαϊκό τραγούδι. Κάποτε, για να βγει ένας τραγουδιστής στο πάλκο, χωρίς μικρόφωνα και ηχολήπτες, έπρεπε να διαθέτει όχι απλά άριστη φωνή, αλλά απόθεμα ψυχής. Κι ο Νταλγκάς ήταν χωρίς αμφιβολία ο πρώτος των πρώτων. Παρ’ όλες τις σύγχρονες μεθόδους ηχοληψίας και χρωματισμού φωνής, κανένας τραγουδιστής και καμία ηχογράφηση μέχρι σήμερα δεν πλησίασε την τελειότητα και την αφοπλιστική αμεσότητα των ερμηνειών του Νταλγκά, που ευτυχώς σώθηκαν μέχρι σήμερα, γραμμοφωνημένες σε δισκάκια 78 στροφών. Εύχομαι, αυτός ο κόσμος που αγαπά το καλό τραγούδι και τις αυθεντικές μορφές έκφρασής του, να τον ανακαλύψει κάποτε και να μην βρίσκεται θησαυρισμένος μόνο στα ράφια των συλλεκτών.
3. David Surkamp των Pavlov’s Dog. Από τις χαρακτηριστικότερες φωνές της ροκ μουσικής. Διέθετε τα πάντα, χροιά, έκταση, ένταση, πάθος, νύχτα...τι να πει κανείς. Κρίμα που η μπάντα διαλύθηκε νωρίς, αφήνοντας πίσω της μόνο 4 albums.
