Τραγούδια για τον θάνατο

Ο έρωτας κι ο θάνατος
ίδια σπαθιά βαστούνε.

Για ποιο ταξιδι κίνησες να πας...Να με θυμασαι και να μ'αγαπας...

Χαφιές στο σπίτι η θεία σου, κι αστυνόμος η μαμά
Του τρόμου αθώα πρόσωπα, που αργοπεθαίνουν στη δική σου αγκαλι

Παυλάκη γύρω σου σωπαίνουν
τους φτάνει π' ανασαίνουν
τι ζητάς;

Ετοιμοθάνατου είσαι γέννα
κουλός με χρυσαφένια πένα
πού το πας;
Με το χαβά του θυμικού σου
μαντζούνι του μυαλού σου
πιπιλάς...
Ξέρουνε τι τους περιμένει
στην πολυθρόνα βολεμένοι
τι ρωτάς;

Θάνατο-ος, θανατο-ος, θάνατος

Κάπου τριγυρίζει, μια παράξενη ματιά
κάτι σε γεμίζει, με θανάτου σιγουρια

Κανείς δεν θες να σε δαμάσει
κι όμως πονάς για ότι έχεις χάσει
και ρωτάς
Βυζαίνει ακόμα τ' όνειρό σου
και ο πόνος μοιάζει να 'ναι γιατρικό σου
που ζητάς
Στο Άμστερνταμ ο Φαληριώτης
και στο Παρίσι ο Βερεσιώτης
σου γελά
Θανάτου χρέος σου μετράνε
σε καταφύγια σε τραβάνε
και ξεχνάς...

Παύλος Σιδηρόπουλος

Νεφέλη συγγνώμη...
στραβομάρα...

To παλικάρι και ο θάνατος:
μουσική-στίχοι: Βρέντζος Γιώργης(νομίζω δηλ):

Γης νιος στον Άδη επήγαινε το Χάρο να προλάβει
γιατί του πήρε ύπουλα την ακριβή του αγάπη

και κατεβαίνει ζωντανός να τονε πολεμήσει
κι ανέ το θέλει η μοίρα του οπίσω θα γυρίσει.

Από όπου περνά κλαίνε πουλιά και με φωνή του λένε
που κατεβαίνεις άμοιρε; που πας δυστυχισμένε;

Ήντα κοντό εβάλθηκες στον Άδη να γυρέψεις
και το φονιά το θάνατο ξοπίσω να ξετρέξεις,

και θες να κάμεις μοναχός ότι οι άλλοι δεν εκάμαν
και πως θ'αφήσεις πίσω σου μια πικραμένη μάνα,

και ο ατρόμητος ο νιος που Χάρο δε φοβάται
μ'ενός αετού ανάστημα γυρνά και πιλογάτε....

" στον κάτω κόσμο θα διαβώ στα σκοτεινά λημέρια
να πολεμήσω το φονιά μ'ένα σπαθί στα χέρια
κι αν είναι θέλημα Θεού την αγαπώ θα πάρω
μα δε δειλιώ κι ανε σφαγώ απ' το φονιά το Χάρο"

και κατεβαίνει ζωντανός στσ'αραχνιασμένους τόπους
κι αντάμωσε το Θάνατο που καταλεί τσ'αθρώπους

και ξεγυμνώνουνε τα σπαθιά κι αρχίζουνε τη μάχη
μα η μοίρα του δεν το 'θελε αυτός τη νίκη να 'χει.........!

Μια μέρα θα'ρθει από μακρυά
βρε αμάν αμάν
αέρας πεχλιβάνης
να μη μπορεις σηκωθείς
βρε αμάν αμάν
μόλις τον ανασάνεις
θα'χει θυμάρι στα μαλλιά
βρε αμάν αμάν
κράνα για σκουλαρίκια
και μες το στόμα θα γυρνάν
βρε αμάν αμάν
ρητορικά χαλίκια.......!
Θ.Παπακωνσταντίνου...

Bob Dylan - Knocking On Heavens Door

Mama take this badge from me
I cant use it any more.
It sgetting dark to dark to see
feels like I m knocking on heavens door.


knock knock knocking on heavens door...

Mama put my guns in the ground I cant shoot them any more
That cold black gloud is comming down,
feels like I m knocking on heavens door


knock knock knocking on heavens door...

Και ένα Ελληνικό...


Ο Πατέρας

Παντελής Θαλασσινός
Μουσική/Στίχοι: Θεοδωράκης Γιώργος/Κατσούλης Ηλίας

Στα χέρια της μητέρας μου
κοιμόταν ο πατέρας μου
Και η ζωή ξημέρωνε
στα παιδικά μου μάτια

Και το πρωί που έφευγε
μια ακτίνα του ήλιου ξέφευγε
Και χόρευε στο βήμα του
αργά στα σκαλοπάτια

Στο μεσιανό του δάκτυλο
μια φαγωμένη βέρα
Κι ανάμεσα στα χείλη του
μια ήσυχη γραμμή
Δεν μίλαγε μα δάκρυζε
στην πρώτη καλημέρα
Λόγια είναι τα δάκρυα
κρυμμένα στο κορμί

Τους δρόμους που περπάταγε
ασίκικα τους πάταγε
Κι ας ήταν ο πατέρας μου
σκαρί συνηθισμένο

Στους ουρανούς αρμένισε
και το σακάκι ανέμισε
Καιρός πάει που έφυγε
μα εγώ τον περιμένω

Στο μεσιανό του δάκτυλο...

Hallowed be thy name

I'm waiting in my cold cell when the bell begins to chime
Reflecting on my past life and it doesn't have much time
Cos at 5 o'clock they take me to the Gallows Pole
The sands of time for me are running low

When the priest comes to read me the last rites
I take a look through the bars at the last sights
Of a world that has gone very wrong for me

Can it be there's some sort of error
Hard to stop the surmounting terror
Is it really the end not some crazy dream

Somebody please tell me that I'm dreaming

It's not so easy to stop from screaming
But words escape me when I try to speak
Tears they flow but why am I crying
After all I am not afraid of dying
Don't believe that there is never an end

As the guards march me out to the courtyard
Someone calls from a cell "God be with you"
If there's a God then why has he let me die?

As I walk all my life drifts before me
And though the end is near I'm not sorry
Catch my soul cos it's willing to fly away

Mark my words please believe my soul lives on
Please don't worry now that I have gone
I've gone beyond to see the truth

When you know that your time is close at hand
maybe then you'll begin to understand
Life down there is just a strange illusion.

....ποιος πεθαίνει δε μαθαίνω...Ίρις
...."Το τέλος είναι κοντά"-(...ο θάνατος μ' αναζητά...)΄Ιρις

(τι χαρούμενα τραγούδια που γράφω!)

Nancy Sinatra - Bang bang ( My baby shot me down )

I was five and he was six
We rode on horses made of sticks
He wore black and I wore white
He would always win the fight

Bang bang
He shot me down
Bang bang
I hit the ground
Bang bang
That awful sound
Bang bang
My baby shot me down

Seasons came and changed the time
When I grew up I called him mine
He would always laugh and say
Remember when we used to play

Bang bang
I shot you down
Bang bang
You hit the ground
Bang bang
That awful sound
Bang bang
I used to shoot you down

Music played and people sang
Just for me the church bells rang

Now he's gone I don't know why
And till this day sometimes I cry
He didn't even say goodbye
He didn't take the time to lie

Bang bang
He shot me down
Bang bang
I hit the ground
Bang bang
That awful sound
Bang bang
My baby shot me down

Ο Χάρος βγήκε, βγήκε παγανιά
μες στη δική μου γειτονιά
κι από τον πολύ συνωστισμό
έχασε το λογαριασμό....

(Όποιος το ξέρει ολόκληρο παρακαλώ να το συνεχίσει γιατί μ'αρέσει πολύ εκεί που λέει..."...βγήκε κλεφτά (;) ο σιδεράς, ο σιδεράς και του 'πε λόγια της χαράς....")
Ευχαριστώ και με συγχωρείτε...!

Γενέθλια '86

Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Γενέθλια κι αγόρασα σκοινί,
τον κόμπο μου τον έχω φτιάξει πρόχειρα,
παραληρώντας πάνω στο σκαμνί,
στον τελευταίο ρόλο του αυτόχειρα.

Πίσω μου τίποτα, τίποτα στο μέλλον,
μονάχα η κηδεία των ψηλών καπέλων.

Γενέθλια και φτύνω τις ευχές,
σοκολατάκια στήνω για ικρίωμα,
ελπίζω με τις πρώτες τις βροχές,
να ξεχαστώ και ‘γω και το σημείωμα.

Πίσω μου τίποτα, τίποτα στο μέλλον
μονάχα η κηδεία των ψηλών καπέλων.

Η μικρή Ραλλού

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Σαράντα παλικάρια στην άκρη του γιαλού
επαίξανε στα ζάρια τη μικρή Ραλλού
σ' ανατολή σε δύση σε κόσμο και ντουνιά
ρωτάν ποιος θα κερδίσει την ομορφονιά

Μικρό το καλοκαίρι μεγάλος ο καιρός
κανείς όμως δεν ξέρει ποιος θα 'ναι ο τυχερός
σαράντα παλικάρια στην άκρη του γιαλού
επαίξανε στα ζάρια τη μικρή Ραλλού

Σαράντα παλικάρια με λιονταριού καρδιά
ερίξανε στα ζάρια μια τρελή βραδιά
ζηλεύει το φεγγάρι και στέλνει απ' τα βουνά
το μαύρο καβαλάρη που μας κυβερνά

Κι ο χάροντας σαν φίδι τραβάει την κοπελιά
σ' αγύριστο ταξίδι σ' ανήλιαγη σπηλιά
σαράντα παλικάρια στην άκρη του γιαλού
εχάσανε στα ζάρια τη μικρή Ραλλού

Μ'έπιασε το Χατζηδακικό μου...τί να κάνω?
...Άσε που πετύχατε και το θέμα μου....!
Φιλιά!....Επιστρέφω!

Κυριακή των Βαίων - Διάφανα Κρίνα

Σαν μια βροχή από στάχτες σε μια οπάλινη θάλασσα
κύλησα στη ζωή σου κι έτσι όλα τα χάλασα
Έτσι απόμεινε εδώ ένας πέτρινος γίγαντας
ένα ολέθριο τίποτα κεντημένο απ' τ' άστρα σου

Πόσο ακόμα θα υπάρχω στις ρακένδυτες μνήμες σου
πόσο ακόμα θα ψάχνω αιμορραγώντας με στίχους
την ανάσα απ' το γέλιο σου, τους τριγμούς απ' τα βήματα
της αγάπης το τρέμουλο στους σπασμούς της φωνής σου

Τόσα χρόνια σπατάλησα να προσμένω τον ίσκιο σου
ένα χέρι ζεστό ας μου κλείσει τα μάτια
Ξεψυχάω ανήμπορος μακριά απ' τα χάδια σου
στη ζωή μου πια δύουνε πεθαμένα φεγγάρια

Κυριακή των Βαΐων ανοιξιάτικο βράδυ
σου στέλνω για τη γιορτή σου καρτ ποστάλ απ’ τον Άδη

Quote:

Το μέλος Kerato στις 29-08-2005 στις 20:13 έγραψε: Ο Χάρος βγήκε, βγήκε παγανιά μες στη δική μου γειτονιά κι από τον πολύ συνωστισμό έχασε το λογαριασμό.... (Όποιος το ξέρει ολόκληρο παρακαλώ να το συνεχίσει γιατί μ'αρέσει πολύ εκεί που λέει..."...βγήκε κλεφτά (;) ο σιδεράς, ο σιδεράς και του 'πε λόγια της χαράς....") Ευχαριστώ και με συγχωρείτε...!

Λοιπόν μετά λέει:

κι από μια πόρτα χαμηλή, κι από μια σκοτεινή αυλή
βγήκε κλεφτά, κλεφτά ο σιδεράς, ο σιδεράς και του είπε λόγια της χαράς(2)
ο χάρος βγήκε, βγήκε παγανιά μες στη δική μου γειτονιά....

Ο χάρος βγήκε, βγήκε παγανιά και θέρισε μια γειτονιά
κι έγινε μαύρος ο ούρανος κι ανεμοζάλη και καπνός(2)
κι από μια πόρτα χαμηλή....( το ίδιο)

Δήμος Μούτσης-Μάνος Ελευθερίου, υπέροχο τραγούδι

πηγα να δω εναν φιλο μου
που ητανε στο κρεββατι
μα βρηκα απ΄εξω στεφανα
και την αυλη γεματη
και στην πορτα κολλλημενα
τα χαρτια που γραψανε
και τα σιδερα ραϊσαν
και οι πετρες κλαψανε...

ειναι παλιο το τραγουδαει ο Μπιλης

Quote:

Το μέλος malastrana στις 30-08-2005 στις 00:45 έγραψε: Quote: Το μέλος Kerato στις 29-08-2005 στις 20:13 έγραψε: [i] Ο Χάρος βγήκε, βγήκε παγανιά μες στη δική μου γειτονιά κι από τον πολύ συνωστισμό έχασε το λογαριασμό.... (Όποιος το ξέρει ολόκληρο παρακαλώ να το συνεχίσει γιατί μ'αρέσει πολύ εκεί που λέει..."...βγήκε κλεφτά (;) ο σιδεράς, ο σιδεράς και του 'πε λόγια της χαράς....") Ευχαριστώ και με συγχωρείτε...! Λοιπόν μετά λέει: κι από μια πόρτα χαμηλή, κι από μια σκοτεινή αυλή βγήκε κλεφτά, κλεφτά ο σιδεράς, ο σιδεράς και του είπε λόγια της χαράς(2) ο χάρος βγήκε, βγήκε παγανιά μες στη δική μου γειτονιά.... Ο χάρος βγήκε, βγήκε παγανιά και θέρισε μια γειτονιά κι έγινε μαύρος ο ούρανος κι ανεμοζάλη και καπνός(2) κι από μια πόρτα χαμηλή....( το ίδιο) Δήμος Μούτσης-Μάνος Ελευθερίου, υπέροχο τραγούδι [/I]

ευχαριστώ,μόνο που έκανα ένα λάθος...λέει: "κι από τον πολύ συνωστισμό έχασε το λογαριασμό..."...και πάλι με συγχωρείτε...!

Κι ένα τραγούδι (από Nick Cave και Kylie Minogue) με υπέροχη μουσική, φαινομενικά ερωτικό αλλά το τέλος της ιστορίας τραγικό, αρρωστημένο:

"Where the Wild Roses Grow" - Nick Cave and the Bad Seeds

CHORUS

They call me The Wild Rose
But my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know
For my name was Elisa Day

- From the first day I saw her I knew she was the one
As she stared in my eyes and smiled
For her lips were the colour of the roses
They grew down the river, all bloody and wild

- When he knocked on my door and entered the room
My trembling subsided in his sure embrace
He would be my first man, and with a careful hand
He wiped the tears that ran down my face

CHORUS

- On the second day I brought her a flower
She was more beautiful than any woman I'd seen
I said, 'Do you know where the wild roses grow
So sweet and scarlet and free?'

- On the second day he came with a single rose
Said: 'Will you give me your loss and your sorrow?'
I nodded my head, as I layed on the bed
He said, 'If I show you the roses will you follow?'

CHORUS

On the third day he took me to the river
He showed me the roses and we kissed
And the last thing I heard was a muttered word
As he stood smiling above me with a rock in his fist

- On the last day I took her where the wild roses grow
And she lay on the bank, the wind light as a thief
As I kissed her goodbye, I said, 'All beauty must die'
And lent down and planted a rose between her teeth

Ήμερος Ύπνος

Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου


Μέσα στου νεκρού το μάτι
Δέντρα βλέπω και πουλιά...


Χιόνι σεντόνι τρυφερό για του φιδιού τον ύπνο
Χιόνι και πένθιμο σκυλί, βραχνός προφήτης

Κι όμως το πιο γλυκό βιολί το παίζει ο θάνατος

Κοιτάς απ' το παράθυρο καπνίζουν τα πηγάδια
Χιόνι κι ανάψαν τη φωτιά στον κάτω κόσμο

Κι όμως το πιο γλυκό βιολί το παίζει ο θάνατος

Ο κυνηγός στο πέρασμα το σπίρτο πίνει
Τον λύκο που εχίμηξε πίσω του δεν τον βλέπει

Κι όμως το πιο γλυκό βιολί το παίζει ο θάνατος