Με τη σειρά μου κι εγώ θα συμφωνήσω με όσους αποδέχονται το γάμο μεταξύ ομοφιλόλων αντιμετωπίζοντάς τον σαν αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή ένα κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ δυο ατόμων που εξασφαλίζει στους συμμετέχοντες κάποια συγκεκριμένα δικαιώματα (κληρονομικά, ασφαλιστικά, κτλ κτλ). Υπό αυτό την οπτική δεν βλέπω γιατί οι ομοφυλόφιλοι να μην μπορούν να "εξασφαλιστούν" μέσα από ένα γάμο, πολιτικής φύσεως, μιας και το τί θα επιλέξει η εκάστοτε θρησκεία είναι δικό της θέμα και δε με αφορά.
Τώρα για το θέμα της υιοθεσίας.... εδώ νομίζω ότι είναι το πραγματικό "πρόβλημα". Σίγουρα πολλά είναι τα ετερόφυλα ζευγάρια τα οποία είναι ανίκανα να μεγαλώσουν ένα παιδί και των οποίων οι συμπεριφορές είναι επιβλαβείς προς τα παιδιά. Καλώς ή κακώς η κοινωνία δεν έχει βρει ένα τρόπο να προστατέψει αυτά τα παιδιά. Το κατά πόσο ένα ζευγάρι ομοφυλόφυλων μπορεί να αναλάβει ρόλο γονέων, σίγουρα θα πρέπει να το κρίνουν αρμόδιοι επιστήμονες (ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι,κτλ). Παρόλα αυτά ακόμα και αν το ζευγάρι είναι άμεμπτο και πολύ καταλληλότερο από ετερόφυλα ζευγάρια για την ανατροφή ενός παιδιού, νομίζω ότι θα πρέπει να ληφθεί υπόψη και το κατα πόσο η κοινωνία είναι έτοιμη για να δεχτεί κάτι τέτοιο, καθότι -όπως προαναφέρθηκε- το παιδί είναι αυτό που θα υποστεί την κατακραυγή, τον στιγματισμό και την όλη πίεση, η οποία, εξαιτίας της ευάλωτης θέσης του- μπορεί να φτάσει να του δημιουργήσει προβλήματα εκεί που υπό άλλες συνθήκες δεν θα τίθονταν τέτοιο πρόβλημα. Προσωπικά, και σχεδόν ενστικτωδώς, η ιδέα της υιοθεσίας από ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων δεν μου κάθεται καλά. Τα πρότυπα της μητέρας και του πατέρα παίζουν καθοριστικό ρόλο για την ψυχοσύνθεση μας. Εδώ με ετερόφυλους γονείς κι αν τα πρότυπα αυτά είναι προβληματικά πολλές φορές τα παιδιά το πληρώνουν σε πολλαπλάσιο βαθμό. Πόσο μάλλον όταν το πρότυπο του πατέρα καλείται να το παίζει μια γυναίκα ή το πρότυπο της μητέρας ένας άντρας. Όσο καλή κι αν είναι η πρόθεσή του, το θέμα του φύλου -κατά τη γνώμη μου πάντα- είναι σημαντικό μέρος του να είναι το πρότυπο λειτουργικά σωστό... Τουλάχιστον έτσι έχω καταλάβει από τα λίγα του Φρόυντ που έχω διαβάσει. Αλλά επιφυλάσσομαι να ακούσω/διαβάσω και τη γνώμη των ειδικών.
Και κάτι άσχετο, απλά επειδή αναφέρθηκε μάλλον έντονα στις πρώτες σελίδες. Κι εγώ όταν ήμουνα μικρή, δεν έπαιζα με κούκλες και γενικά όσα θεωρούνται κλασικά κοριτσίστικα παιχνίδια. Προτιμούσα τα trasnformers μου, τα στρατιωτάκια μου και άλλα "ουδέτερα" παιχνίδια. Κι η μητέρα μου μέχρι μια χ ηλικία το είχε καημό να με δει με φούστα και κοτσιδάκια στα μαλλιά. Παρόλα αυτά δεν θεωρώ ότι η συμπεριφορά μου αυτή, δημιουργήσε κάποιο πρόβλημα στον σεξουαλικό προσανατολισμό μου.
My silence is my self defense...
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Steppenwolf στις 29-06-2007 02:52 ]
