Θυμήθηκα τον τρελό ενός χωριού στα Πιέρια, στον οποίον δώρισε κάποτε ένας γύφτος μια τρύπια γκάιντα. Ο κακομοίρης την φούσκωνε, και αν προλάβαινε να βγάλει ήχο πριν ξεφουσκώσει, ήταν όλος χαρά.
Κάπως έτσι ένοιωσα κι εγώ κάποια φορά που δοκίμασα να "παίξω" κλαρίνο και το έκανα να ακουστεί κανα δυο φορές (άσχετα που κόντεψα να λιποθυμήσω απ' την υπερπροσπάθεια).
Συζητώντας το εργότερα με δυο - τρεις κλαρινιτζίδες, μου είπαν ότι και ο Pandelis_zola: Ότι, δηλαδή, δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο.
Βρες λοιπόν έναν δάσκαλο να σου δείξει τον τρόπο και καλά σαλπίσματα!