Για όσους ενδιαφέρονται σε απόψεις του επιστημονικού και θρησκευτικού τομέα, θα παραθέσω αποσπασματικές απόψεις (χάριν λακωνισμού), από ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις:
Ο Ντέιβιντ Μπόμ, κβαντοφυσικός, ένας από τους σπουδαιότερους θεωρητικούς φυσικούς και φιλόσοφους, δηλώνει ασυμφιλίωτος με τις σύγχρονες ερμηνείες της θεωρίας των κβάντα.
Υποστηρίζει ότι πίσω από το φαινομενικό χάος και την έλλειψη συνέχειας των ατομικών σωματιδίων της ύλης που περιέγραφε η κβαντοφυσική υπάρχει και εργάζεται μια κρυμμένη τάξη, η ενδογενής τάξη, η πηγή όλης της φαινομένης ύλης του χωροχρονικού μας σύμπαντος. Στα εσώτατα βάθη της έχουν την πηγή τους αλλά και ενοποιούνται η ύλη και η συνείδηση.
Συζητώντας με όρους κβαντοφυσικής, μας εκθέτει την ερμηνεία ότι
ο «κενός» χώρος διαθέτει άπειρη ενέργεια και ότι η ύλη είναι απλώς μια «πύκνωση», μια «ρυτίδωση» στον τεράστιο συνεχή ωκεανό ενέργειας που δεν βρίσκεται στον χωροχρόνο αλλά στην ενδογενή τάξη που τον παράγει.
Ο λόγιος και Άγιος Θιβετιανός Βουδιστής Λάμα Αναγκαρίκα Γκοβίντα συμφωνεί με τον Μπομ και
επισημαίνει την διαφορά ανάμεσα στο εγώ και την ατομικότητα, καλωσορίζοντας από τη μεριά του την προσπάθεια ενοποίησης της δυτικής φυσικής με τον ανατολικό μυστικισμό, παρομοιάζοντάς τα σαν τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου μας με τις διαφορετικές λειτουργίες του.
Μας θυμίζει ότι ο Βούδας δεν είναι παντογνώστης με την έννοια της γνώσης των πάντων και ότι
ο αμαθής είναι αυτός που εκλαμβάνει το εγώ του σαν έσχατη πραγματικότητα. Αντίθετα το άτομο που ξεπερνά το εγώ του απελευθερώνεται και βιώνει μια ατομικότητα που είναι μάλλον ένα σημείο ακτινοβολίας που περιέχει όλο το σύμπαν.
Ο Ρούπερτ Σέλντρεϊκ, είναι από τις πιο πληθωρικές και καινοτόμες-«ανατρεπτικές» παρουσίες του διαλόγου, φορέας μιάς θεωρίας που δεν έχει «πειραματικά αποδειχθεί» σύμφωνα με την δυτική επιστήμη αλλά η σύλληψή της έχει εντυπωσιάσει και το πειραματικό του σχέδιο ελέγχου της θεωρίας του έχει βραβευθεί. Με σπουδές στη φυσική και τη φιλοσοφία, στράφηκε στη βιοχημεία και τη βιολογία και διατύπωσε την
θεωρία των μορφογενετικών πεδίων, που ο ίδιος τη βρίσκει να συσχετίζεται με την «ενδογενή τάξη» του Μπομ. Πιστεύει ότι
τα έμβια πλάσματα κυβερνώνται από μια μεγάλη αρχή και όχι από τυφλές τυχαίες παρορμήσεις αδρανών μορίων. Αυτή είναι τα μορφογενετικά πεδία, μια προϋπάρχουσα δομή μέσα στο χώρο που είναι υπεύθυνη για την ανάπτυξη των συγκεκριμένων μορφών.
Οι απόψεις του όπως σχολιάζει μοιάζουν με τις ιδέες του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, για την ύπαρξη αρχετύπων και για την επίδραση στη μορφή των προηγούμενων συστημάτων αντίστοιχα. Διαφοροποιείται στο ότι ο ίδιος δεν θεωρεί αυτές τις μορφές σταθερές ή μόνιμες.
Στην αντίρρηση όσων δεν «βλέπουν» αυτά τα πεδία με τους όρους της επιστημονικής απόδειξης, αντιτείνει το παράδειγμα πως γενικότερα δεν μας είναι αντιληπτά τα μαγνητικά, ηλεκτρικά ή βαρυτικά πεδία παρά μόνο μέσω των αποτελεσμάτων τους.
O διάσημος Δαλάϊ Λάμα σχολιάζει την βουδιστική έννοια της κενότητας (σούνια) καθώς και της συμπόνιας ως μιας καθολικής στάσης απέναντι στο Θείο και στους ανθρώπους. Η κενότητα που αναζητά είναι
μια κατάσταση αδιαφοροποίητης ενότητας του όντος με το όλον, που βρίσκεται πέρα από τη διάκριση υποκειμένου-αντικειμένου, χώρου-χρόνου.
Σύμφωνα με τον Αιδεσιμότατο Μπένε Γκρίφιθς, υπάρχει μια αρχική αλήθεια, το «θείο μυστήριο». Κάθε παράδοση φυλάει ιερά αυτήν την αιώνια αλήθεια αλλά η κάθε μια την εκφράζει με έναν ιδιαίτερο τρόπο που έχει ιστορικούς, πολιτιστικούς και γλωσσολογικούς περιορισμούς: «..Σε κάθε θρησκεία, καθώς εμβαθύνεις, συγκλίνεις στην αρχική Πηγή. Προερχόμαστε από το Ένα και επιστρέφουμε στο Ένα. Όμως η συνάντηση δεν μπορεί να γίνει στην επιφάνεια.
Ο συγκρητισμός είναι η ανάμιξη της επιφάνειας. Αυτό που αποκαλούμε Οικουμενισμό συντελείται κάτω από την επιφάνεια, στη σύγκλιση προς το Ένα, την Πηγή. Είναι το πραγματικό όλο…»
O Νομπελίστας Ρώσος χημικός Ίλια Πριγκοζίν, γνωστός ως «ποιητής της θερμοδυναμικής» ασχολήθηκε με τις δυναμικές διαδικασίες μέσα στη φύση, αγκαλιάζοντας διαφορετικά επιστημονικά πεδία, από την κοσμολογία μέχρι τη φυσική των σωματιδίων και τη βιολογία. Το Νόμπελ χημείας το οφείλει στη θεωρία του για τις δομές διασκορπισμού που θεωρήθηκε ότι
γεφύρωσε το χάσμα ανάμεσα στα έμβια και μη έμβια συστήματα. Κατά τον Πριγκοζίν το βέλος του χρόνου, το οποίο μπορεί να παραβλεφθεί στα υποατομικά σωματίδια, δεν μπορεί να παραβλεφθεί στους έμβιους οργανισμούς. Στις θεωρίες του
το σύμπαν δεν απέχει πολύ από το να είναι έμβιος οργανισμός, ακριβώς γιατί έχει χώρο για την τυχαία συμπεριφορά.(...) Σχολιάζει την νέα διάσταση της «καταγωγής του Σύμπαντος» αν ενσωματώσουμε τον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής με τη γενική σχετικότητα και «τολμά» κατά τα λεγόμενά του να διατυπώσει ότι
ο χρόνος προηγείται της ύπαρξης, όπως ακριβώς η μη αντιστρεψιμότητα προηγείται της δημιουργίας του σύμπαντός μας.
Ο θρυλικός Στέφεν Χώκινγκ πιστεύει ότι στην πραγματικότητα δεν θα πρέπει να έχει υπάρξει οποιαδήποτε αρχή στο σύμπαν και αν αυτό συνέβαινε τότε θα χρειαζόμασταν την έννοια του θεού, ως τον παράγοντα που έθεσε σε κίνηση όλα αυτά. Και πάλι όμως με καμία σύνδεση με ηθικές έννοιες. Αποδοκιμάζει το μυστικισμό ως υπεκφυγή στο ακατανόητο και ελπίζει στην ενοποίηση της φυσικής, με την έννοια ότι προς το παρόν υπάρχουν νόμοι και θεωρίες που δεν είναι συνεπείς μεταξύ τους.
Αν και αυτό δεν τις εμποδίζει να βρίσκουν πρακτικές εφαρμογές, εν τούτοις δεν συνάδουν στην κατανόηση του Σύμπαντος.
Στην αναπόφευκτη συζήτηση για τον χώρο και τον χρόνο, σχολιάζει πως είναι στην πραγματικότητα απλώς μέσα μας, μαθηματικά πρότυπα που φτιάξαμε για να περιγράψουμε το σύμπαν.
Στον αντίποδα του Χόκινγκ, ο Κρισναμούρτι, Ινδός φιλόσοφος-άγιος, ασχολείται χρόνια με την αντιμετώπιση της ανθρώπινης οδύνης και προτείνει ένα βίωμα «αιώνιου παρόντος», χωρίς το βάρος του χρόνου, αποδοκιμάζοντας με τον τρόπο του τις επιστημονικές ανησυχίες και προσεγγίσεις. Γι αυτόν
η επιστήμη είναι γνώση που αποκτάται με την σκέψη, και η σκέψη είναι παγιδευμένη στο παρελθόν, τελείως απομακρυσμένη από το «αιώνιο τώρα» στο οποίο ο ίδιος αναγνωρίζει την διαδικασία για την κατανόηση και τη βίωση της πραγματικότητας.
Renee Weber, Επιστήμονες και Άγιοι, Eκδόσεις Ιάμβλιχος, Αθήνα 1998
Ζητώ συγνώμη για το μακροσκελές του ποστ, αλλά θεωρώ ότι είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τις απόψεις των κορυφαίων 'κάθε πλευράς', ώστε να μπορούμε πέρα από το να εκφέρουμε άποψη, να μαθαίνουμε ταυτόχρονα.
Μία προσωπική παρατήρηση-αναζήτηση. Σε κάθε 'κλειστό' ενεργειακό σύστημα, απαιτείται η συνεχής (ή κατά διαστήματα) ενεργειακή τροφοδότησή του ώστε να διατηρήσει το ενεργειακό του περιεχόμενο. Εφόσον το σύμπαν είναι ορισμένο κι όχι άπειρο, είναι ένα κλειστό ενεργειακό σύστημα (όπως πχ. ένα ψυγείο σε μία ιδιαίτερα απλοποιημένη μορφή). Ποιος ή τί είναι εκείνο που τροφοδοτεί συνεχώς το σύστημα με ενέργεια, ώστε να διατηρεί συνεχώς το ενεργειακό του περιεχόμενο σταθερό; Η έννοια του κλειστού σύμπαντος με την παρούσα γνώση δεν επιτρέπει αυτήν την προσέγγιση.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 18-02-2008 09:35 ]
Ένα ακόμα μυαλό που λειτουργέι είναι πάντα ευπρόσδεκτο! Από κει και πέρα:
