Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο

Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.

Από τη συλλογή Ο στόχος (1970)

Τόσα και τόσα είπανε,

μας τάξαν και μας ψήσανε.

Μας πείσαν και πειστήκαμε

για ένα τρελό τσιμπούσι.

Κάλεσαν και τα σόγια τους,

τους φίλους, τα λαμόγια τους,

στρωθήκανε με όρεξη

και αρχίσε το γλέντι.

Εμείς, κουτοί, κοιτούσαμε,

το έργο ξαναζούσαμε

και πάντα περιμέναμε,

να κάνουν όσα είπαν.

Ήταν το μπόι μας κοντό,

ήταν και ο κόμπος στο λαιμό.

Ξεροκοτάπιαμε αρκετά,

μέχρι να πούμε, αμάν πια.

Φταίμε που τους πιστέψαμε,

φταίμε που δεν θεριέψαμε,

φταίμε που υποτάξαμε,

τη μοίρα μας στους κλέφτες.

Μα άλλο, δεν έχει πια εδώ,

τα κάναν όλα ρημαδιό,

όλα τα ισοπέδωσαν,

καιρός λοιπόν να φεύγουν.

Ας μας αδειάσουν τη γωνιά,

ας μην αφήσουν τίποτα.

Εμάς αυτό το τίποτα,

πολύ μας περισσεύει.

Μόνο αυτές τις φάτσες τους,

τις άθλιες γκριμάτσες τους,

να μην τις αντικρύσουμε,

ποτέ, ξανά, μπροστά μας.

«Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. 'Όμως εγώ
Δεν παραδέχτηκα την ήττα. 'Έβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία
Καρφώσατε σ' εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
Εκεί, προσεχτικά, σε μια γωνιά, μαζεύω με τάξη,
Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
Με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω.
'Όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.»

Μανώλης Αναγνωστάκης

Και ναι η στιγμή η τελευταία …. δεν ήταν καν εκεί.

Δεν υπήρξε δεν θα υπάρξει. Στο λέω με σιγουριά

και ας φουσκώνω σα γάλος από έπαρση.

Σαλεμένες καμπύλες, κλωστές ανυπάκουες, γερά κρατημένες, δεμένες και πλεγμένες στο ίδιο απέραντο σχοινί, που κουβαλάει και μεγαλώνει την ανθρωπότητα από τα πρώτα βήματά της.

Η αλυσίδα των χρωμοσωμάτων μας είναι η αλυσίδα της ζωής.

Και η αρχή δεν έγινε τη μέρα που γεννήθηκες. Το τέλος δεν θα γραφτεί τη μέρα που θα πεθάνω.

Ατέρμονα και ρυθμικά θα χτίζεται, θα μεγαλώνει, θα φτιάχνει μνήμη από τη μνήμη μας και τη μνήμη των παιδιών μας και των παιδιών των παιδιών μας.

Τόσο μεγάλη και παλιά είναι η ιστορία μας. Ειρωνεία, τη ζήσαμε ως κάτι το τόσο νέο και καινούριο. Τόσο άγνωστη θα ναι σε όλους τους επόμενους.

Και λες για το σ’ αγαπώ. Για το σ’ αγαπώ που δεν ειπώθηκε ποτέ.

Λες για τότε που αρνήθηκες να λερώσεις τα χείλη σου, λες για τότε που αρνήθηκες να κοροϊδέψεις τα μάτια μου, λες για τότε που δεν επέτρεψες στον αδύναμο εαυτό μας να εγκλωβιστεί στο δέος μια λέξης.

Φουσκώνω σα γάλος στο ξαναλέω. Υποκλίνομαι στη μικρότητα αυτή γιατί στα μάτια μου φαντάζει μεγαλείο.

Αρνήθηκες γιατί…. Γιατί έτσι ρε αδερφέ.

Νοιώσαμε. Ένοιωσες. Ένοιωσα και δεν μετάνιωσα ούτε μια στιγμή. Αυτό έχει σημασία. Σημασία έχει και το ότι δεν ξέχασα. Πώς να ξεχάσεις τα μάτια. Πώς να ξεχάσεις τα χείλη. Πώς να ξεχάσει η καρδιά. Αυτά σ’ αγάπησαν και στο είπανε με το δικό τους τρόπο. Σε έβαλαν σε ένα σπίτι χωρίς τοίχους και παράθυρα, για να κοιτάζεις κάθε σημείο του ορίζοντα. Σε ξάπλωσαν στο πάτωμα και δεν μίλησε το στόμα. Μίλησαν τα μάτια, τα χέρια, η καρδιά και είπαν με όλη τους τη δύναμη σ’ αγαπώ.

Σ’ αγαπώ, όχι γιατί είσαι ωραία. Θα ‘ταν κουτό και το χουν πει άλλοι.

Σ’ αγαπώ, γιατί σ’ αγαπώ.

Γιατί δεν ξέρω τίποτα άλλο να κάνω.

Σ’ αγαπώ, γιατί το κορμί σου είναι απαλό και λατρεύω να το αγγίζω.

Σ’ αγαπώ, γιατί τα μάτια σου είναι μελαγχολικά και σκούρα.

Σ’ αγαπώ, γιατί εκείνη τη στιγμή μπήκες στο σπίτι μου και έτοιμος και ανυπόμονος για το θαύμα του κόσμου.

Σ’ αγαπώ, γιατί πλαγιάζεις στη γη και φιλάς το χώμα.

Σ’ αγαπώ, γιατί είσαι αέρας και ανατριχιάζεις σε κάθε άγγιγμα.

Σ’ αγαπώ, γιατί είσαι φωτιά και μου χάρισες στιγμές γεμάτες φως.

Σ’ αγαπώ, γιατί είσαι νεράκι που με γλίτωσε από την τρέλα της δίψας.

Σ’ αγαπώ, γιατί ήρθες, έφυγες, έρχεσαι, φεύγεις, θα ξαναρθείς, θα ξαναφύγεις….

Υ.Γ. Οι τελείες και οι παύλες και όλα τα σημεία στίξης που θαυμάζεις, είναι χαλικάκια στη λεωφόρο που περπατήσαμε. Και να σου πω την αλήθεια, αν δεν τα σημείωνες εσύ, ούτε που θα τα πρόσεχα ποτέ.

Και για αυτό Σ’ ΑΓΑΠΩ