Τόσα και τόσα είπανε,

μας τάξαν και μας ψήσανε.

Μας πείσαν και πειστήκαμε

για ένα τρελό τσιμπούσι.

Κάλεσαν και τα σόγια τους,

τους φίλους, τα λαμόγια τους,

στρωθήκανε με όρεξη

και αρχίσε το γλέντι.

Εμείς, κουτοί, κοιτούσαμε,

το έργο ξαναζούσαμε

και πάντα περιμέναμε,

να κάνουν όσα είπαν.

Ήταν το μπόι μας κοντό,

ήταν και ο κόμπος στο λαιμό.

Ξεροκοτάπιαμε αρκετά,

μέχρι να πούμε, αμάν πια.

Φταίμε που τους πιστέψαμε,

φταίμε που δεν θεριέψαμε,

φταίμε που υποτάξαμε,

τη μοίρα μας στους κλέφτες.

Μα άλλο, δεν έχει πια εδώ,

τα κάναν όλα ρημαδιό,

όλα τα ισοπέδωσαν,

καιρός λοιπόν να φεύγουν.

Ας μας αδειάσουν τη γωνιά,

ας μην αφήσουν τίποτα.

Εμάς αυτό το τίποτα,

πολύ μας περισσεύει.

Μόνο αυτές τις φάτσες τους,

τις άθλιες γκριμάτσες τους,

να μην τις αντικρύσουμε,

ποτέ, ξανά, μπροστά μας.