Και έμεινα εδώ τριγύρω, να περπατώ, να ζω, να αναπνέω, χωρίς να ξέρω αν σου λείπω, αν με σκέφτεσαι, αν με ονειρεύεσαι.  Έμεινα εδώ, από καημό και από έρωτα.

Έμεινα εδώ, με το χέρι απλωμένο άλλη μια φορά.

Και τις απορίες μου να παίζουν τα παιχνίδια τους.

Έχω συνηθίσει πια σου λέω. Δεν κλαίω που δε με κοιτάς, γιατί το ξέρω πως με βλέπεις. Δεν κλαίω που δε μου μιλάς, γιατί εμείς ποτέ δε μιλήσαμε. Το στόμα μας ήτανε πάντα καλά σφαλισμένο. Μα τα κορμιά και τα βλέμματα…Αχ αυτά τα μάτια σου…πόσα μου είπανε και πόσα άκουσαν.

Ο χώρος γέμιζε μόνο με την παρουσία σου. Κανείς άλλος…κανείς άλλος δεν υπήρχε στο ασφυκτικά γεμάτο μαγαζί, στο live, στη συναυλία, στο δρόμο….

Ήμασταν πάντα οι δυό μας. Πετούσαμε πάνω από τα τραπέζια και την μπάντα, πάνω από τον κόσμο, πάνω….. Ήμασταν στον αέρα.

Και το τσιγάρο άναβε.

Η καύτρα, πομπός και δέκτης των λόγων μας. Όσα δεν είπαμε ποτέ, με κάτι παλιοτσίγαρα, μες το σκοτάδι, που τα ανάψαμε και τα σβήσαμε πολλές φορές, δηλώσαμε το παρόν μας. Ναυαγοί, πεταμένοι, τριγυρισμένοι σχεδόν πνιγμένοι σε θάλασσες νύχτας και αλκοόλ, βρήκαμε τρόπο να ζήσουμε, τόπο να πατήσουμε και αέρα να αναπνεύσουμε.

Για αυτό καλέ μου δε λυπάμαι…δε λυπήθηκα ποτέ, παρά μόνο τότε που αρνήθηκες με πείσμα τη μαγεία που μας τύλιγε.

Αυτό το ξάφνιασμα και χοροπηδητό του μέσα μας, που μένει ακόμη το ίδιο όπως τότε την πρώτη φορά…..στην πρώτη ματιά.

Για αυτό, ούτε ανικανοποίητο, ούτε θλίψη, ούτε πληγή από σένα δε μένει..

Ήσουν μια ομορφιά και ας με έλεγες χαρμάνι…

Οι προσβολές… δεν με πείραζαν. Τις είχα συνηθίσει. Δεν με άγγιξαν. Δεν είχε σημασία που τις ξεστόμισες εσύ. Δεν κάνανε τη διαφορά. Βλέπεις ήτανε δύσκολη χρονιά…έμαθα να δίνω τόπο, να μη μιλάω πολύ και να υπομένω.

Πέρασαν για δες τρία χρόνια από τότε….χα

Μ’ ένα χαμόγελο γλυκό….απορίας μάλλον ..πως πέρασαν έτσι…και όμως είμαστε ακόμη εδώ, το σκηνικό, η πόλη, ο κόσμος, εμείς, ίδια όλα. Απαράλλαχτα.

Πάλι,…. θα σε καλησπερίσω!