Κάτι έχει αυτό το βράδυ, δεν ξέρω. Το νιώθω όμως.

Κάτι στον αέρα που αναπνέω, στον ήχο που κάνει η πόλη.

Μια μορφή καθρεφτίζεται στο ποτήρι. Μα πως γίνεται να βλέπω εσένα;

Το κρασί θα φταίει…

Η αντανάκλαση της σκέψης. Ναι, μάλλον αυτό θα είναι. Γιατί όμως με βλέπω μόνο;

Το τρένο φτάνει στο σταθμό…

Αυτός στέκεται εκεί στην αποβάθρα, μ’ένα χαμόγελο στο πρόσωπο, μια σπίθα στα μάτια. Δεν κρατάει πολλά, μόνο τ’όνειρο του. Τη σκέψη της και τ’όνειρο του. Ψαχουλεύει την τσέπη του. Λίγα τρίμματα έχει μέσα κι ένα εισιτήριο.

Το τρένο σταμάτησε. Έτρεξε ν’ανέβει.

Στην πόρτα τον σταματάει ο εισπράκτορας. Παίρνει το εισιτήριο του.

Κάτι πήγε στραβά. “Αυτό το εισιτήριο δεν είναι για’σένα” του λέει.

“Πρέπει να περιμένεις, το τρένο θ’αργήσει να’ρθει”.

Έμεινε να τον κοιτάει. Το όνειρο; Βαρέθηκε πια να περιμένει – πήδηξε απ’τη βαλίτσα κι έφυγε μακριά.

Κι αυτή…

Δεν είναι να πεις ότι έχασε κάτι, δεν ήταν και ποτέ δική του.

Κράτησε μόνο μια ουλή. Μια ουλή και μια ανάμνηση. Κάνει κρύο στη μοναξιά…

Γύρισε την πλάτη κι έφυγε. Κάποτε θα’ρθει…

Δύο γυναίκες με κατέστρεψαν, μου φέρθηκαν σαν σκυλί... τις χειρότερες μου στιγμές... σαν σκουπίδι... Μικρά ανθρωπάκια... ανθρωπόμορφα τέρατα - φταίω. Φταίω γι’αυτο που είμαι... φταίνε γιατί μου φέρθηκαν σαν τίποτα... Αυτό που νιώθω κι εγώ για μένα... Τίποτα. Δεν υπάρχουν αγάπες, συναισθήματα, τίποτα και μου το διδάξανε καλά. Πολύ καλά. Μου’μαθαν πως δεν έχω δικαίωμα να ζω. Και μου το’μαθαν με τον χειρότερο τρόπο. Και τώρα εδώ μόνος στο τίποτα με χάπια προσπαθώ να "ζήσω"...

Μα δεν είναι μόνο αυτό. Το μυαλό μου δεν με υπακούει. Προσπαθώ να το αδειάσω, να ξεφύγω από τις αναμνήσεις αλλά όχι… Είναι εκεί και με κοιτάνε. Γελάνε μαζί μου. Με περιφρονούν…

Κοιτάω στον καθρέφτη. Βλέπω ένα πρόσωπο. Δεν το αναγνωρίζω. Πάλι κομμάτια είμαι – μα δεν με νοιάζει.

Καταστρέφομαι μέρα με τη μέρα. Έχω καταντήσει σκιά. Πρέπει να βγω έξω, οι τοίχοι κλείνουν απειλητικά γύρω μου. Βγαίνω στο δρόμο και τρέχω μα δεν έχω που να πάω. Κάθε μέρα η ίδια διαδρομή – λες και θ’αλλάξει κάτι… Πατάω εκεί που πάτησε, κοιτώ εκεί που κοιτούσε.

Όλα γύρω γιορτινά – τι ειρωνεία…

Στίχοι: Ερκάν Κιουρτ - Δημήτρης Μπονόβας

Βροχή. Στάλες που σπαν' πάνω στο τζάμι.
Ποτάμια μες τους δρόμους της πόλης.

Κίνηση πολύ. Τι τρέχουν να προλάβουν;
Έν'αυτοκίνητο κορνάρει - δεν τ'ακούω.

Το ραδιόφωνο παίζει Μπετόβεν. Μα πως μπορεί ένας κουφός να έχει γράψει τόσες θεσπέσιες μελωδίες;

Η κίνηση ξεμπλόκαρε. Πάλι κορνάρει.
Μα δεν καταλαβαίνει;