Κουράστηκα ψυχή μου….

Δεν το αντέχω άλλο…

Δεν θα σου πω τι είσαι για μένα…

Πιστεύω πως το ξέρεις…

Δεν έχω δύναμη να το παλέψω πια…

Δεν θέλω ούτε να προσπαθήσω…

Σ’αγαπάω…

Εσύ …χαμογέλα ψυχή μου…

Το χαμόγελο σου είναι…

Ο πιο λαμπερός ήλιος…

Ένας ήλιος που θα μπορούσε…

Να φωτίσει…

Τα σκοτάδια της ζωής μου…

Θα ήθελα μόνο να είχα…

Την ευκαιρία να σ’αποχαιρετήσω…

Με μια αγκαλιά…

Με δυο λόγια…

Θα είμαι πάντα μαζί σου καρδούλα μου…

Έστω και χωρίς αυτά….

Σαν σκιά…σαν άγγελος…

Δεν σου αξίζει...αγάπα τον εαυτό σου επιτέλους...

ένας πόλεμος ενάντια σε ότι νιώθω για σένα ψυχή μου...

λόγια φίλων...εκείνων που μ'αγαπούν...

και βλέπω στα μάτια τους την αγάπη...την κατανόηση...

και τότε θυμάμαι τα δικά σου μάτια....

και θέλω να σου φωνάξω...ΓΙΑΤΙ;;

μα πάλι σωπαίνω...

πάλι χάνομαι...σε σκέψεις...

γυρνώ το βλέμμα μου...

και η μορφή σου είναι πάντα εκεί...

σε ότι κι αν κάνω...

είσαι ο δρόμος όταν οδηγώ...

που με κάνει να θέλω να φύγω για παντα... 

και ο ιδιος δρόμος που με γυρνάει ξανά πίσω...σε σένα..

θα την βρώ την δύναμη να φύγω...

κι ίσως τότε να καταλάβεις...

πως σ'αγάπησα περισσότερο απ'όσο αγάπησες εσύ τον εαυτό σου...

θα βρώ την δύναμη να φύγω....

γιατί η ελπίδα που με κρατούσε εδώ...

δεν υπάρχει πια..

την πήρες μαζί με το χαμόγελο σου...

εκείνη την ώρα...

να κάνεις αυτό ακριβώς που νιώθεις ψυχούλα μου...

να χαμογελάσεις...

αφού θα έχεις λυτρωθεί απο μένα...

Δεν θέλω να σε χρειάζομαι αφού δεν μπορώ να σ’έχω…

Όμως…σε χρειάζομαι όσο κανέναν άλλο..

Θα ήσουν η ασπίδα μου ενάντια στον φόβο…

Αν ήσουν εδώ…

Θα μπορούσα να νικήσω και τους εφιάλτες μου..

Αν ήσουν εδώ…

Μια αγκαλιά σου..θα μου έδινε πίσω την ζωή….

Αν ήσουν εδώ…

Μια σου λέξη θα έκανε την καρδιά μου να ξεχάσει…

Αν ήσουν εδώ…

Αν ήσουν εδώ..θα μπορούσε η ψυχή μου να πετάξει…

Μα .. δεν είσαι.. δεν θέλεις να είσαι…

Αν ήσουν εδώ ψυχούλα μου.. θα ήμουν κι εγώ…

Αν ήσουν εδώ ..θα σου έλεγα..

Νίκησα τον θάνατο…

Μα… δεν είσαι και θέλω να φύγω…

Αφήνομαι να νικηθώ…

Eίναι φορές που τα πάντα στο μυαλό μου γίνονται ένα κουβάρι

Που όσο προσπαθώ να το ξεμπερδέψω τόσο εκείνο μπερδεύεται..

Είναι φορές που λες και ο άνεμος σκορπάει την κάθε μου σκέψη..

Κάθε εικόνα γίνεται θολή… κάθε μορφή τόσο μακρινή που νιώθω

Πως η γη κατοικείτε μόνο από μένα…

Χτες ήταν μια απ’αυτές τις φορές…  

Μία απ’αυτές τις φορές.. που ακόμα και τα αισθήματα παγώνουν…

Τώρα που το μόνο που έχω είναι η απουσία σου…

Προσπαθώ να φέρω μπροστά μου την μορφή σου… το χαμόγελο σου…

Μα φεύγουν μακριά μου κι αυτά… θέλω να φύγω κι εγώ…

Με κρατάει μια υπόσχεση…έχω ένα χρέος…

Βάζω μπροστά την μηχανή…και ξεκινάω..ο δρόμος άδειος…

Κι εγώ τρέχω σαν να φοβάμαι μην χάσω το τρένο…

Ένα τρένο που δεν έκανε στάση ποτέ για μένα…

Στην ουσία δεν το έχω χάσει…απλά δεν ήρθε ποτέ…

Η έρημη παραλία είναι πάντα εκεί…

Λες και ξέρει ότι θα πάω…και με περιμένει…

Κάθε της κύμα φωνάζει τ’όνομα σου…

Κάθε βότσαλο μια σου λέξη…

Και η άμμος…η αγάπη μου…

Το απέραντο γαλάζιο…η αγκαλιά σου…

Κάποια από αυτές τις φορές…θα φύγω ..

Μαζί της…σε μια γαλάζια αγκαλιά…

Ίσως μοιάζει με την δικιά σου…

Ίσως .. αλλά…όχι ακόμα…

Έχω μια υπόσχεση…