Eίναι φορές που τα πάντα στο μυαλό μου γίνονται ένα κουβάρι

Που όσο προσπαθώ να το ξεμπερδέψω τόσο εκείνο μπερδεύεται..

Είναι φορές που λες και ο άνεμος σκορπάει την κάθε μου σκέψη..

Κάθε εικόνα γίνεται θολή… κάθε μορφή τόσο μακρινή που νιώθω

Πως η γη κατοικείτε μόνο από μένα…

Χτες ήταν μια απ’αυτές τις φορές…  

Μία απ’αυτές τις φορές.. που ακόμα και τα αισθήματα παγώνουν…

Τώρα που το μόνο που έχω είναι η απουσία σου…

Προσπαθώ να φέρω μπροστά μου την μορφή σου… το χαμόγελο σου…

Μα φεύγουν μακριά μου κι αυτά… θέλω να φύγω κι εγώ…

Με κρατάει μια υπόσχεση…έχω ένα χρέος…

Βάζω μπροστά την μηχανή…και ξεκινάω..ο δρόμος άδειος…

Κι εγώ τρέχω σαν να φοβάμαι μην χάσω το τρένο…

Ένα τρένο που δεν έκανε στάση ποτέ για μένα…

Στην ουσία δεν το έχω χάσει…απλά δεν ήρθε ποτέ…

Η έρημη παραλία είναι πάντα εκεί…

Λες και ξέρει ότι θα πάω…και με περιμένει…

Κάθε της κύμα φωνάζει τ’όνομα σου…

Κάθε βότσαλο μια σου λέξη…

Και η άμμος…η αγάπη μου…

Το απέραντο γαλάζιο…η αγκαλιά σου…

Κάποια από αυτές τις φορές…θα φύγω ..

Μαζί της…σε μια γαλάζια αγκαλιά…

Ίσως μοιάζει με την δικιά σου…

Ίσως .. αλλά…όχι ακόμα…

Έχω μια υπόσχεση…