Ο ήλιος καίει το κορμί μου και η σκέψη σου την καρδιά μου…

Κάθε κύμα αγγίζει απαλά την μορφή σου και ψιθυρίζει

λέξεις μαγικές…

Είσαι  μακριά… μα το γαλάζιο των αισθήσεων

Σε φέρνει κοντά μου…

Σχεδόν σ’αγγίζω…

Σχεδόν σ’αγκαλιάζω..

Σχεδόν σε αισθανομαι…

Ένα φιλί σου δροσίζει τα χείλη μου..

Μείνε μέχρι να ξημερώσει…

Μέχρι το φεγγάρι να σβήσει απαλά

Στην αγκαλιά της θάλασσας…

Μείνε μέχρι ο ήλιος να φωτίσει την άβυσσο …

Κι ύστερα φύγε…

Σαν να ήσουν απλά ένας επισκέπτης…

Σαν μια φευγαλέα ματιά στα όνειρα μου…

Μα πριν φύγεις…

Άσε μονάχα μια λέξη…

Μια λέξη να θυμάμαι…

Μια λέξη… να υπάρχει δίπλα μου…

Να γεμίζει το κενό…

Που ποτέ δεν θέλησες εσύ…

Μια λέξη μόνο…

Είναι φορές που μιλάς και δεν ακούγεσαι….

Δεν είναι γιατί δεν έχει δύναμη η φωνή σου…

Ούτε γιατί είναι αδύναμα τα θέλω σου…

Είναι γιατί…. Κανείς δεν νοιάζεται …

Για όσα λες και όσα θέλεις…

Και είναι πιο εύκολο να μην σε ακούν…

Από το να σου πουν τα ψέματα που ζητάς…

Και τότε εσύ τι ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις;;;

Να μαζέψεις όσα σκόρπισες….

Να σκορπίσεις όσα ένιωσες…

Να κρατήσεις ένα χαμόγελο..

Από εκείνα που σου χάρισε…

Να αφήσεις στα χέρια του…

Την δανεική ελπίδα…

Και απλά να φύγεις …

Να εξαφανιστείς….

Αν μπορείς….