Είναι κάποιες νύχτες που δεν ξημερώνουν γιατί..
είναι κάποια όνειρα που στοιχειώνουν τα βράδια σου,
αυτά που επέλεξες ν’αφήσεις μισά θάβοντας Τα θέλω σου
με αλήθειες μισές που ούτε κι αυτές τόλμησες να ξεστομίσεις..
Ξορκίζεις την αγάπη σου με την λογική και τα πρέπει
και ούτε σε ένα όνειρο Δεν τ’αφήνεις να ζήσουν..
κι εκείνα γίνονται εφιάλτης και ξαναγυρνούν πίσω σε σένα …
να σου θυμίσουν ότι προσπαθείς να ξεχάσεις..
μα εσύ επιμένεις να κρύβεις τον πόνο σου πίσω από μια μάσκα που σου μοιάζει
μα που δεν είσαι εσύ…
επιμένεις να αφήνεις τα πρέπει να καταδυναστεύουν την ζωή σου…
και με σέρνεις κι εμένα στην άβυσσο που διάλεξες…
και μετά..περιμένεις ένα χαμόγελο λύτρωσης που δεν θα έρθει ποτέ…
μα.. η λύτρωση και τα χαμόγελα είναι για τους δυνατούς ψυχή μου…
κι εσύ δεν είσαι…
Το φως της ημέρας δεν μπορεί να διαλύσει τα σκοτάδια..
όσο μένεις βολεμένος στο μισοσκόταδο προδίδοντας τον εαυτό σου..
Ο χρόνος περνάει..κι εγώ..
σε κουβαλάω ακόμα μέσα μου κι ας με παγώνει η μοναξιά σου,
και τα δάκρυα που δεν άφησες να κυλήσουν..
Υπάρχει ακόμα χρόνος για όνειρα..μην αφήσεις να νυχτώσει ξανά.. καρδιά μου..

Μερικές φορές νιώθω τόσο αδύναμη να αντιμετωπίσω καταστάσεις που θυμώνω με τον εαυτό μου…άλλα μου λέει η λογική και άλλα η καρδιά.. δεν μπόρεσα ποτέ να τα κάνω συμβαδίσουν αυτά τα δυο.. κρύβομαι από τον εαυτό μου …αντιστέκομαι και λέω θα νικήσω…μάταια.. πάντα υποκύπτω… ένα μήνυμα… μια  κλήση μόνο για ν’ακούσω την φωνή σου κι ας γίνω κουρέλι μετά… κι εσύ εκεί..κολλημένος στην σιωπή σου…μια σιωπή που μου παγώνει το αίμα…λέω πως δεν σε νοιάζει μα μέσα μου σιγοκαίει μια ελπίδα… η ελπίδα πως δεν είσαι αυτό που δείχνεις , πως για κάποιον λόγο συμπεριφέρεσαι έτσι… δεν μπορεί να έκανα τόσο μεγάλο λάθος…ελπίδες…ελπίδες..ελπίδες…ξέρω πως είναι ψεύτικες…μα με κρατάνε στα πόδια μου… ξέρω πως δεν μπαίνεις ποτέ να διαβάσεις εδώ..φοβάσαι τις αλήθειες μου… κι όμως γράφω για σένα…το κάνω για μένα.. γιατί νιώθω την ανάγκη να τα πω κάπου…θέλω ν’ακούσω μια λέξη…πως με καταλαβαίνει κάποιος..πως νιώθει την απελπισία μου.. κι ας μην με ξέρει..να νιώσω πως δεν είμαι μόνη.. ξέρω τα πρέπει…μα  συγχωρεσε με που νιώθω τα θέλω…

… Έχω χαθεί κάπου ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει και σ’όλα αυτά που ο φόβος δεν σου επιτρέπει… μα πάνω απ’όλα θέλω να πω μια συγνώμη στον εαυτό μου…που τον εξευτελίζω για σένα…που σε αφήνω να με πληγωνεις…

Δεν θέλω να μου πεις πως με αγάπησες..θέλω να μου πεις  γιατί μ'έκανες να σ'αγαπήσω..

Δεν θέλω να μου πεις ότι με σκέφτεσαι..θέλω να μου πεις όσα μου κρύβεις

για να μην με πονέσουν..

Δεν θέλω να μου πεις ότι πληγώθηκες..θέλω να μου πεις γιατί συνεχίζεις να πονάς

τον εαυτό σου και δεν αφήνεις μια χαραμάδα ευτυχίας στην ζωή μας..

Δεν θέλω να με κοιτάς..θέλω να με βλέπεις..

Δεν θέλω μεγάλα λόγια..την αλήθεια στις πράξεις σου θέλω να δω..

Δεν θέλω τα δάκρυα σου..την δύναμη που κρύβεις πίσω απ'αυτά θέλω να δείξεις..

Δεν θέλω να σε βλέπω ν'αμύνεσαι στον πόνο..θέλω να διεκδικείς ότι αγαπάς..με όποιο κόστος..θέλω να είσαι ευτυχισμένος..μαζί μου ή χωρίς..    

Δεν θέλω εσένα για μένα.. θέλω εσένα για μας.. κι αν δεν  το θέλεις εσύ..

Τότε θέλω εσένα για σένα,,, για να σε δω να χαμογελάς..ψυχή μου..

Γιατί κανένα θέλω μου δεν έχει αξία αν δεν βλέπω αυτό το χαμόγελο..