«Δεν θέλω τίποτε άλλο

Παρά να μιλήσω απλά,

Να μου δοθεί ετούτη η χάρη.

Γιατί το τραγούδι το φορτώσαμε

Με τόσες μουσικές

Που σιγά – σιγά βουλιάζει»

Γιώργος Σεφέρης

Κάποιος είπε ότι τα Βινύλια επανέρχονται στην μόδα!

Στην εποχή των CDs και λοιπών προηγμένων τρόπων καταγραφής του έργου ενός καλλιτέχνη, αλλά και των καταγραμμένων με διάφορους τρόπους και σε διάφορα πονήματα της σύγχρονης τεχνολογίας play lists, όποιων θέλουν να ακούνε καθημερινά την μουσική που τους αρέσει, φαντάζει κάπως παράδοξο για τις γενιές της τεχνολογικής προόδου να θέλουν ξαφνικά να ακούσουν μουσική από βινύλιο (κοινώς: δίσκους)! Έστω κι αν κάποιοι υποστηρίζουν με βεβαιότητα ότι την πιστότητα του ήχου ενός καλοδιατηρημένου βινύλιου δεν πρόκειται ποτέ να την φτάσει κανένα από τα υπάρχοντα σύγχρονα μέσα καταγραφής ήχου! Άσε που δύσκολα πια βρίσκεις στην αγορά τα λεγόμενα Pick-ups για να ακούσεις κάποιο βινύλιο που ξέμεινε είτε από την προσωπική σου συλλογή, είτε από αυτή των γονιών, συγγενών και φίλων!

Λίγο πριν εξαφανιστούν τα Pick-up από την αγορά, λοιπόν, ευτύχισα πριν από πολλά χρόνια να βρω στην αντιπροσωπεία (τότε υπήρχαν και τέτοιες για ηλεκτρικά προϊόντα συγκεκριμένων φιρμών) το τελευταίο μοντέλο Pick-up που έβγαλε ποτέ η Sony! Το πήρα χωρίς δεύτερη σκέψη, μιας και διαβλέποντας το μέλλον, ήθελα να κρατήσω τη μαγεία της ακρόασης της συλλογής μου με βινύλια, που με πολύ κόπο (είναι η αλήθεια) κατάφερα να μαζέψω από μικρός! Η ευτυχία μου, παιδιόθεν, ήταν να ξοδεύω τις ώρες μου (και τα λεφτά μου) σε δισκάδικα όπου με βουλιμία έψαχνα ανελλιπώς τόσο παλιές (για την τότε εποχή) εκδόσεις της Ελληνικής και ξένης  δισκογραφίας (πρωτότυπες και σπάνιες εκδόσεις), όσο και της σύγχρονης τότε καταγραφής! Πρωτοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες που με το μετέπειτα έργο τους καταξιώθηκαν να θεωρούνται σήμερα ως ιερά τέρατα του Ελληνικού τραγουδιού, καθώς και δίσκους παλαιότερων καλλιτεχνών που θεωρούνταν από τότε σπάνιοι!

Κάθε Κυριακή δεν κρατιόμουνα να πάρω το χαρτζιλίκι μου από τον Πατέρα μου και τους Παππούδες, καμία φορά τσόνταραν και οι Θειες μου όταν τύχαινε να έρχονται για επίσκεψη και καφέ στην μάνα μου μετά την εκκλησία, για να κατέβω στο Μοναστηράκι, στα παλιατζίδικα, αρχίζοντας την αναζήτηση προς άγρα δίσκων φτηνών και ξεχασμένων σε σκονισμένα ράφια και περίεργες σκοτεινές γωνιές των καταστημάτων!

Σήμερα είμαι πολύ περήφανος που κατέχω μια συλλογή με πέρα από 2000 δίσκους κάποιοι από τους οποίους θεωρούνται πολύ σπάνιοι έως και ιδιαίτερα συλλεκτικά κομμάτια! Κάποιες μέρες που με πιάνουν τα ψυχολογικά μου, που έχω τις «κλειστές» μου, που βιώνω τα «στενάχωρα» μου, τους βγάζω από το ράφι, τους φροντίζω και απολαμβάνω μετά την μουσική πανδαισία που μόνο αυτοί μπορούν να μου προσφέρουν! Μια συλλογή που μου φάνηκε και ιδιαίτερα χρήσιμη όταν έκανα μουσικές παραγωγές και εκπομπές (εφηβικές και νεανικές ασχολίες) σε διάφορα ραδιόφωνα της τότε πρωτοεμφανιζόμενης «Ελεύθερης Ραδιοφωνίας» στην Αττική!

Από αυτή λοιπόν την συλλογή, όπως είναι φυσικό, έχω κάποιους δίσκους που λατρεύω! Ένας από αυτούς, ίσως και η κορωνίδα των προτιμήσεων μου, είναι ο δίσκος «Το Τραγούδι Γυμνό» της PolyGram του 1992! Στην πραγματικότητα είναι ένας διπλός δίσκος ο οποίος καταγράφει τις καλύτερες στιγμές των μουσικών εκπομπών του Κώστα Κωστούλα στο ραδιόφωνο!

Ο Κώστας Κωστούλας στις εκπομπές συνήθιζε να φιλοξενεί διάφορους καλλιτέχνες για μια ραδιοφωνική συνέντευξη! Σε κάποια στιγμή των εκπομπών του ο Κώστας έκλεινε τα deck και τα faiter της κονσόλας και ζήταγε από τους φιλοξενούμενους του να τραγουδήσουν όποιο τραγούδι θέλουν και αγαπούν χωρίς ενορχηστρωμένη μουσική υπόκρουση! Μόνο με τη συνοδεία μιας κιθάρας ή ενός πιάνου ή ακόμα και ακαπέλα!

Όπως περιγράφει ο ίδιος στο εσώφυλλο του δίσκου, μια από τις πιο έντονες του μνήμες ήταν κάποια βράδια στη δεκαετία του 60, όταν, καθισμένος άβολα σε κάποιες από τις Μπουάτ της Πλάκας, άκουγε τον τραγουδιστή συνοδευόμενο από ένα όργανο να ιστορεί τα τραγούδια του! Τα χρόνια πέρασαν και αυτή η μνήμη τον ακολουθούσε! Όταν αργότερα δούλευε στο ραδιόφωνο ως παραγωγός μουσικών εκπομπών φρόντιζε όταν μπορούσε να μεταδίδει, προσπαθώντας να αναβιώσει έστω και μέσω ραδιοφώνου, κάτι από εκείνη την παλιά μαγεία της σχέσης που αναπτυσσόταν μεταξύ τραγουδιστή και ακροατή σε εκείνες τις Μπουάτ! Στόχος ήταν, μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο από κάθε είδους θορύβους, να μεταφέρει στα αφτιά των ακροατών του το τραγούδι «γυμνό» … σαν την πρώτη μέρα της δημιουργίας του! Την ώρα της εκπομπής, λοιπόν, ζητούσε από τον ή την καλεσμένο/η τραγουδιστή/στρια να ερμηνεύσουν ένα – δυο τραγούδια «ζωντανά» έξω από τους κυκλικούς μαύρους δρόμους των βινυλίων, που παρά πολλούς και για πολλά υποψίαζαν (όπως αντίστοιχα συμβαίνει και σήμερα στις καταγραμμένες ερμηνείες κάθε απίθανου καλλιτέχνη στα CDs, όπου η κάθε ατάλαντη και ο κάθε ατάλαντος ακούγονται σαν Παβαρότι)!

Σ’ αυτό τον δίσκο λοιπόν, καταγράφονται όλες αυτές οι στιγμές των εκπομπών του Κωστούλα, χαρίζοντας μας σπάνιες «γυμνές» ερμηνείες διαχρονικών τραγουδιών από πολύ σημαντικούς και αξεπέραστους, στην διάρκεια του χρόνου, ερμηνευτές! Τραγουδιστές όπως η Βίκυ Μοσχολιού, η Χαρούλα Αλεξίου, ο Μανώλης Μητσιάς, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Δήμητρα Γαλάνη, ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο Νίκος Πορτοκάλογλου, ακόμα και ο Λάκης Παπάς και άλλοι, ερμηνεύουν λιτά και με απίστευτη θέρμη, με μόνο όπλο την φωνή τους, κομμάτια που έμειναν αναλλοίωτα στο χρόνο και μας συγκινούν ακόμα και σήμερα!

Για μένα, αξεπέραστη είναι η ερμηνεία της αξέχαστης Βίκυς Μοσχολιού στο «Πως έφυγες» του Σταμάτη Κραουνάκη! Μια γεμάτη και μεστή ακαπέλα ερμηνεία με την ζεστή φωνή της Βίκυς, που μπορεί να χαρακτηριστεί μνημειώδης!

https://www.youtube.com/watch?v=Gc6gYIzEkg0 

Το άκουσμα του δίσκου πραγματικά μας μεταφέρει στην μαγική και αισθαντική ατμόσφαιρα των Μπουάτ! Στα χαμηλά φωτά … στο μικρόφωνο που υπάρχει, χωρίς στην ουσία να υπάρχει ….. στις σταματημένες κουβέντες …. Και μέσα σ’ αυτή τη σιωπή το τραγούδι σαν ήχος φλουριού πάνω σε ασημένιο δίσκο να προσφέρεται μαγικό και παντοδύναμο! Οι αποστάσεις να εξαφανίζονται …., και το μόνο που απομένει, είναι ο τραγουδιστής και ο ακροατής! Μόνοι τους ….. τίποτα άλλο ….! Μια σχέση σχεδόν ερωτική!

Ένας θαυμάσιος δίσκος, (νομίζω ότι έχει κυκλοφορήσει και σε CD), που αποτελεί ύμνο στο Ελληνικό τραγούδι και στη δύναμη που μεταφέρει η ερμηνεία των πραγματικά ταλαντούχων και αξιόλογων καλλιτεχνών! Τέτοιες δισκογραφικές δουλειές μένουν για να μας θυμίζουν ότι κάποτε η απλότητα στην ερμηνεία και την έκφραση μπορεί να αναδείξει το άκουσμα χωρίς να χρειάζονται φανφάρες και ενορχηστρωτικές σάλτσες που μόνο σκοπό έχουν την κάλυψη των ερμηνευτικών αδυναμιών των τραγουδιστών!

Μέρες ραδιοφώνου! Μέρες Βινυλίων και Pick – up! Μέρες που το τραγούδι έστω και «γυμνό» είχε δύναμη και ορμή …..!   

Δίσκος: Το Τραγούδι Γυμνό

Έτος: 1992

Περιεχόμενα:

1.   Άλκηστις Πρωτοψάλτη-Ίσως φταίνε τα φεγγάρια

2.   Μανώλης Μητσιάς-Μίλα μου σαν τη βροχή

3.   Ελένη Δήμου-Προσωπικά

4.   Νίκος Πορτοκάλογλου-Ψέμματα

5.   Βίκυ Μοσχολιού-Πως έφυγες

6.   Πέτρος Γαϊτάνος-Πρώτη του Δεκέμβρη

7.   Ελευθερία Αρβανιτάκη-Το μαντολίνο

8.   Αρλέτα-Είμαι ερωτευμένος με τα μάτια σου

9.   Μανώλης Λιδάκης-Πονεμένη καρδιά

10. Ελένη Βιτάλη-Και μπήκαμε στα χρόνια

11. Λάκης Παππάς-Κι ύστερα μου μιλάς

12. Δήμητρα Γαλάνη-Με πνίγει τούτη η σιωπή

13. Χάρις Αλεξίου-Ο άνθρωπος του κάβου

14. Πέτρος Γαϊτάνος-Ο έρωτας της Κυριακής

15. Ελευθερία Αρβανιτάκη-Ο ύπνος σε τύλιξε

16. Νίκος Πορτοκάλογλου-Υπάρχει λόγος σοβαρός

17. Δήμητρα Γαλάνη-Είδα την Άννα κάποτε

18. Μανώλης Μητσιάς-Οι πεταλούδες

19. Δήμητρα Γαλάνη-Δικαίωμα

20. Λάκης Παππάς-Πάει κι αυτή η Κυριακή

21. Άλκηστις Πρωτοψάλτη-Τα ήσυχα βράδια

22. Αρλέτα-Νύχτες μαγικές

23. Βίκυ Μοσχολιού-Καινούργια ζωή

24. Σταμάτης Κραουνάκης-Ξανά μαζί

Να σαι καλά όπου και να σαι Τ….!!! Ελπίζω να γεύτηκες όσα έψαχνες και να έζησες με το πάθος που σε χαρακτήριζε όσα βρήκες!:))))

.........................

Η οικογένεια μικρή και διασκορπισμένη! Ο Πατέρας να έχει μεταναστεύσει εις Κύριον χρόνια τώρα! Η μάνα, που κάποτε περιποιόταν με αγάπη και δεξιοτεχνία τέτοιες μέρες την οικογένεια, φτιάχνοντας πλούσια εδέσματα και λουκούλλειο τραπέζι, κατάκοιτη κτυπημένη από τα γηρατειά που ποτέ δεν έρχονται μόνα!  

Καβαλάει την μηχανή και ανοίγει τα γκάζια του στους δρόμους της έρημης Αθήνας! Ελπίζει ο αέρας που του κτυπά το πρόσωπο να ξεπλύνει για πάντα το δάκρυ και να διώξει τον κόμπο που έχει για χρόνια κάτσει σαν βάρος στον λαιμό! Στην αρχή της Αλεξάνδρας κοντοστέκεται! Μαρσάρει δυο τρεις φορές για να ξελαμπικάρει, μαζί με την μηχανή, το μυαλό του!

Για πού τραβάει; 

Μάρσαρε άλλες τρεις φορές!

Μπροστά του απλωνόταν άδειος ο δρόμος! Μπορούσε να δει μέχρι το τέρμα! Μια αίσθηση ελευθερίας κίνησης! Μιας ελευθερίας που επέλεξε! Όλο τον κόσμο γύρισε, μα πουθενά δεν έμεινε! Πάντα έφευγε το τέλος πριν να δει! Στο όνομα της ελευθερίας! Ο έρωτας ήταν ζωή μα δεν τον άφηνε ποτέ να φθάσει στην συντροφικότητα!  

Πέρασε, μάγκα μου, κι αυτή η Πασχαλιά!!!

Έρχονται και πάλι οι πολύβουες καθημερινές …..

 Οι μυρωδιές των ανθών

 Η αίσθηση της αλλαγής

 Η δίψα για έρωτα 

 Ο λυρισμός του Πάσχα

 κι εκείνο το μικρό παράνομο σημείωμα της Άνοιξης

 που όλο ξεχνάμε στην τσέπη μας ..........

 Όλα αυτά ο λόγος για ένα πέρασμα στην γλυκύτητα των λόγων του Burns και το άκουσμα της μαγικής μουσικής των Madredeus: 

My love is like a red, red rose  

That’s newly sprung in June :

My love is like the melody  

That’s sweetly played in tune.
 

As fair art thou, my bonnie lass,  

So deep in love am I :

And I will love thee still, my dear,  

Till a’ the seas gang dry.
 

Till a’ the seas gang dry, my dear,  

And the rocks melt wi’ the sun :

And I will love thee still, my dear,  

While the sands o’ life shall run.
 

And fare thee weel, my only love,  

And fare thee weel a while !

And I will come again, my love,

Thou’ it were ten thousand mile.

Απελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο

Το ερώτημα μένει και επανέρχεται τέτοιες άγιες μέρες για πολλούς, που ως άπιστοι Θωμάδες αναζητούν τις εξηγήσεις του άυλου και του άπιαστου προσπαθώντας να αγγίξουν την διάνοια βάζοντας το δάκτυλο τους «επί των τύπων των ύλων»!  

«Τι είναι Θεός, τι μη θεός και τι τα’ ανάμεσο τους;»

Γιάννης Ρίτσος 

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ 

Σε όλους! 

:))))))))))

Χωρίς να είμαι ιδιαίτερα υποστηρικτής του Σημιτικού κινήματος που στρέφεται εναντίον των Γερμανών για τις θηριωδίες εναντίον του εβραϊκού λαού κατά το 2ο Παγκόσμιο πόλεμο, διότι πιστεύω ότι τότε, πριν και μετά, δεν ήταν μόνο οι Ναζί που επιθυμούσαν διακαώς τον αφανισμό των εβραίων από την Ευρώπη αλλά και άλλες χώρες, καθώς και γιατί θεωρώ ότι οι εβραίοι χρησιμοποιούν πια αυτή την ιστορία για να αποκομίζουν οφέλη στην διεθνή πολιτική σκηνή, ωστόσο νομίζω ότι η εν λόγω ταινία πέρασε, δικαίως πια, στα masterpieces του Hollywood  διότι παρουσίαζε μια υπέροχη ιστορία ανθρωπιάς σε μαυρόασπρη (νοσταλγική) έκδοση! Ο Spielberg έδωσε ρέστα, αποδεικνύοντας ότι μπορεί να γυρίσει και άλλου είδους έργα εκτός από Science Fictions, ενώ οι ερμηνείες του Liam Nilson (ένας από τους αγαπημένους μου) και του Ben Kingsley (που έγινε γνωστός στην ερμηνεία του στο Gandhi που του απέφερε και το Oscar) ήταν πράγματι μνημειώδεις και ανεπανάληπτες!   

«ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ ΟΣΟΥΣ ΜΕ ΠΛΗΓΩΣΑΝ» 

:J)))