Φοιτητής σημαίνει τελείωσε ο κάπνός και τα χαρτάκια

Φοιτητής σήμαίνει τέλέιωμενα πάρτι στη σχόλη και μπύρα με 1 ευρώ

Φοιτητής σημαίνει γλυκό μεθυσι και μέτα ξέρασα και μέ βοήθησε κάποιος γνωστός που μετά έγινε φιλος

Φοιτητής σημαίνει εκείνη η διαδρομή απ τη σχόλη μέχρι το σπίτι μαζί σου

Σημαίνει "Ότι να ναιιι..."

"Πάλι έμεινα ταπί"

Φοιτητής σημαίνει άδειο σπίτι στις 3 τα μεσάνυχτα και πεταμένα ρούχα

Σημαίνει "Πέρασα 2 μαθήματα στην εξεταστική"

Φοιτητής σημαίνει ληγμέεενα(λογαριασμοί, φαγητα και από ολα...)

Το πρωινό ξύπνημα που σκοτώνει

Η εργασία που ξέχασα

Το τραπεζάκι με τις αφίσες

Τα φρικία και το στέκι τους

Ο καθηγήτης που νομίζει και συ που δεν ξέρεις(για τι μιλάει...)

Φοιτητής σημαίνει "και τι θα φάω τώρα"

Πολλοί γνώστοι και δύο φίλοι

Μια πόλη που έχεις καιρό να πας και κάτι φίλους που έχεις καιρό να δεις

Φοιτητής σημαίνει "Πάω για ύπνο, δεν αντέχω".............:).........και πολλά ακόμη

Ξύπνησα μέσανυχτα και έτρεμα...Δεν ξέρω πως ήρθαν έτσι τα πράγματα...Κοίτα πως τα φέρνει η ζωη..Τι να σου πω τώρα που τέλειωσαν οι λέξεις,τι να σου τώρα που και γω παλεύω να καταλάβω...Τι να πω...

Τίποτα,σωπαίνω...Σωπαίνω,πάντα σώπαινα γαμώτο.Πάντα.Και τώρα πως τα καταφέρα έτσι δεν ξέρω...Να σουν κόντα!Να σουν πάντα κοντά...Πόσο αλλίως θα ήταν.Όμως δεν μπορώ να με καταλάβω,δεν μπορω και με μισώ,με μισώ πολύ,πάρα πολύ

Είναι πο υόταν θα σε βλέπω δεν θα ναι το ίδιο,είναι που φοβάμαι πάλι,ξανά και ξανά

Θύμαμαι τα λόγια σου...Πόσο μπροστά μπορούσες να κοιτάξεις...Ναι τα θυμάμαι και δεν θα ξεχάσω ποτέ ποιος ήσουν.Εγώ φταίω για όλα,εγώ!Γιαυτό με μίσω.Γιατί είμαι ένα μεγάλο τίποτα...Ένα απίστευο μεγάλο τίποτα...Ένα φοβιτιάρικο,ανώριμο χαμίνι.

Και συ είσαι τοσα πολλά... τόσα πολλά.Κοίτ απου έψαχνα μια λύση,κοίτα τα τώρα.Αυτά δνε ήθελα,αυτά δεν σκεφτόμουν.Και τώρα σιωπή...Τιποτε άλλο...Σιωπή...

Μα θα νικήσουμε μην ανησυχεις...Θα μαστε πάντα δυο συντρόφια που ενώνουν τις γροθιές τους και κοιτούν τον ουρανό,που θέλουν να του βάλουν φωτία...Θα μάστε πάντα αυτό και δεν θα αλλάξει ποτέ αυτό...Θα περιμένουμε μαζί την αυγή... σκαρφαλομένοι στο σύννεφο και μπαντίερα την κόκκινη φωτία που καίει στα στήθια μας....Ελεύθεροι,θράσεις και πάντα χωρίς φρένα...αστεράκι μου...

Κοντεύει τρείς. Δεν είναι που με ξέχασες. Μα να τεράστιοι μοιραίοι όγκοι χρόνων στέκονται μπρος μου. Πως  άρχισε τάχατις το παραμύθι τούτο και πια η προσδοκία για τον τελειωμό του?

Δεν έχω λόγια. Περιμένω απλά στην γωνία .Όχι,όχι να φανείς μα να να ‘κούσω πάλι το ρυθμός σου να ξεκινά απ τα ακρογιάλι και να ‘ναιβενει μέσα απ τα στενά ,τα ποτισμένα με την αύρα του καλοκαιριού.

Σαν να γέρασε απότομα, με μιας μέσα μου το αίσθημα του φόβου. Κει που με κοιτούσε σαν μωρό μες απ την κούνια του τώρα πως γέρασε και σουφρωσε, απαίσια  ποταπένια .Να ταν να σωθώ…

Κι ύστερα ο μινώταυρος με χει πάρει στο κατόπι και μέσα στον ατέλειωτο λαβύρινθοι της σκέψεις που τόσο πεισματικά αρνείται την λησμονιά. Ζυγώνουν τα προβλήματα. Στέκεις και με κοιτάς και σου μιλώ. Δεν απαντάς μα που να βρω τα λόγια να σε πείσω? Που να βρω τις άρτιες εκείνες συμφωνίες και αν τις με ποιο τρόπο να τις ποτίσω με τα αθάνατο νερό του πόθου? Ρωτώ  μια ζωή αν ρωτώ να μαθαίνω. Μα όταν δεν παίρνω απόκριση? Τι να γυρέψω στα στενά τόσο πια που ξεμάκρυνα? Μια επιθυμία μου μείνε ακόμη λίγο χώρο μες στο χρόνο για να σε θυμάμαι

Πέρασε η ώρα . Ξέρω δεν θα κοιμηθώ  μα έρχονται ώρες  και σε πετάνε στον  γκρεμό

Να τώρα, τώρα τι να κάνεις? Τρέχω στα στλενα, γκρεμίζομαι στα καταγώγια με παίρνουν ξοπίσω τα σκυλιά…

’Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβαλείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου’

Να το θυμάσαι μην μες στη ψυχή σου και ξεθωριάσει το σημάδι του θανάτου

Πίσω Θεσσαλονίκη και πάλι και εκτός από τον καιρό που είναι παγωμένος ,εττράει η ζωή ένα σωρο από αλυτα προβλήματα.

Μου λείπει μα δεν τολμώ να του το πω.Ξέρω δεν θέλει.Πέρασε πια ο καιρός και όλα μου φαίνονται σαν να παλίωσαν.Ζητώ μια ίστατη παριγοριά στα κρυφά νοήματα και μια ελπίδα στο ξημέρομα της μέρας.Θα ρθει κάποτε λέω ο καιρός που όλα θα έιναι πιο ευκολά.

Με κρατούν απ το χέρι και κάτι άστατες υποχρεώσεις.Πλησιάζει η εξεταστική και μου φαίνεται πως δεν έχω πια καιρό για να 'ναπνέω ελεύθερα.

Μα θέλω να βρω μια λύση.Κάτι να πω,να βρω τον τρόπο.Εγιναν όλα τόσο γρήγορα.Και όταν με ρωτούν πως πέρασες τις γιορτές τι να τους πω και τι απ αυτά να καταλάβουν....Εδώ καλά καλά εγώ δεν έχω καταλάβει πως έγινε έτσι και άλλαξαν τα πράγματα μέσα σε μια νύχτα.Πως άλλαξε έτσι ολάκερη η ζωή μου.Έτσι είναι είπε η ΄ζωή αλλίως θα ήταν μονότονη.Άκου ιδέες

Θα λεγα κι αλλά πολλα μα να βρισκα μόνο τον τρόπο που τους αξίζει να ειποθούν και τις λέξεις που μπορούν να τα χωρέσουν.Θέλω μόνο να θυμάμαι τούτες τις δυο βδομάδες γιατί ίσως να ήταν οι πιο καθοριστικές για όλα όσα θα ρθουν απ δω και μπρος.Ναι,αυτό είναι πιο πολύ απ όλα που μου προκαλεί δέος και ας μην το καταλαβαίνεις ματακια μου και ας μη θες να τα κούσεις γι αυτό κα γω τίποτα δεν θα σου ώ πότε μου παραπάνω απο κείνο που ξερουμε καλά κι δυο ότι μπορείς να αντέξεις.

Αστειο όμως είναι γιατί ξέρω τι θα λεγες.Κοί τι γράφει,θα λεγες ενώ στην Παλαιστίνη πεθαίνουν παιδιά.Μα αυτός είσαι τι να κάνω.Πάντα  να χεις τόσο αδικό και όμως τοσο  δίκιο!

                                                                      (μια καρτούλα σε όλους σας) 

 ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

 ΣΕ

 ΟΛΟΥΣ!!!

Διαβάζοντας την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία έπεσα πάνω σε ένα αφιέρωμα στις ταραχές φετινού του Δεκέμβρη όπου ζητήθηκε από τεσσερης παλαιότερους υπουργούς Παιδείας να συγκρίνουν τα γεγονότα των διαδηλώσεων επί των ημερών τους με τα πρόσφατα γεγονότα. Ανάμεσα σε αυτούς και η προηγούμενη υπουργός Παιδείας κ. Γιαννάκου της οποίας το άρθρο-άποψη παραθέτω αυτολεξί παρακάτω(οι υπόλοιπο πρώην υπουργοί ήταν Γ. Βαρβιτσίωτης,Β. Κοντογιαννόπουλος,Π. Ευθιμίου) :

<<Τα επεισόδια που ακολούθησαν το θάνατο του δεκαπεντάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου ήσαν τελείως διαφορετικά σε ένταση, έκταση, συμμετοχή και «ποιότητα», απ' ό,τι συνέβη το 2006 και 2007 κατά τη διάρκεια του δημόσιου διαλόγου στο Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας και της κοινοβουλευτικής διαδικασίας για το νέο θεσμικό πλαίσιο για την ανώτατη εκπαίδευση.

Υπήρξαν καταλήψεις τμημάτων από φοιτητές αλλά και άρνηση κατάληψης σε πολύ μεγάλη έκταση, επίσης από φοιτητές. Η πλειοψηφία των φοιτητών, πάντως, δεν συνηγόρησε στο να δημιουργηθούν ευρύτερα επεισόδια, παρά το γεγονός ότι από το 2006 συνδικαλιστικές οργανώσεις εκπαιδευτικών με διάφορες κινητοποιήσεις προσπαθούσαν να διευρύνουν την ατζέντα των κινητοποιήσεων θέτοντας άλλοτε άλλα αιτήματα διεκδίκησης. Παρά τις συνεχείς πορείες προς τη Βουλή, επεισόδια με καταστροφές στο κέντρο της Αθήνας δεν σημειώθηκαν.

Οι κύκλοι που πρωτοστάτησαν στις αντιδράσεις στον δρόμο, ενώ αρνούνταν να έρθουν στο διάλογο και μάλιστα στη Βουλή των Ελλήνων όταν προσκλήθησαν, συνειδητοποίησαν ταχύτατα ότι σε όλες τις έρευνες κοινής γνώμης η πολύ μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου είχε καταλάβει ότι η κυβέρνηση προωθούσε τις αναγκαίες και απαραίτητες αλλαγές για την ποιοτική άνοδο του δημόσιου Πανεπιστημίου και μέσω αυτής την ενίσχυση του πιο αδύναμου οικονομικά μέρους του ελληνικού λαού.

Τα επεισόδια των τελευταίων ημερών, η καταστροφή της Αθήνας από τους γνωστούς πυρήνες των αντιεξουσιαστών, πρόσωπα που κινούνται στο χώρο του μικροεγκλήματος, αλλοδαπούς, μαθητές, σπουδαστές, είχαν ένα πρωτόγνωρο διαφορετικό χαρακτήρα: απέραντη οργή και μίσος εναντίον όλων. Αυτό θα μπορούσε να δικαιολογηθεί αν τα επεισόδια είχαν περιοριστεί χρονικά και η σύνθεση των ταραχοποιών στοιχείων ήταν διαφορετική.

Η ταχύτατη αντίδραση ατόμων όλων των ηλικιών και κοινωνικών ομάδων μέσω του σύγχρονου επικοινωνιακού δικτύου, η συνέχιση των επιθέσεων από μαθητές σε αστυνομικά τμήματα, δείχνει αφ' ενός έτοιμους από καιρό οργανωτικούς πυρήνες που πυροδοτήθηκαν από τον θάνατο του νεαρού Αλέξανδρου και αφ' ετέρου μια εξέγερση νεαρών έτσι χωρίς σαφή οργανωτική βάση, που όμως το δεκαήμερο που πέρασε έγιναν σύστημα.

Σ' ένα βαθμό μπορεί κανείς να διαχωρίσει τους οργισμένους νέους που μαθαίνουν ότι δολοφονείται κάποιος συνομήλικός τους από ένα όργανο του νόμου, σε σχέση με τους επαγγελματίες ακτιβιστές.

Οι νέοι διαμαρτύρονται γιατί το σχολείο τους πέφτει βαρύ; Οι σπουδές τους μετά δεν θα τους προικίσουν με σπουδαία διπλώματα; Δεν θα βρίσκουν τη δουλειά που ονειρεύονταν; Προφανώς, τα πράγματα δεν είναι έτσι οργανωμένα στο μυαλό τους ούτε οι παράγοντες αυτοί μπορούν να προκαλέσουν τέτοιο μίσος ή οργή.

Αυτά προκαλούνται περισσότερο από βαθύτερες αιτίες και ψυχολογικούς παράγοντες, από την έλλειψη εμπιστοσύνης στις πάσης φύσεως ηγεσίες και, πάντως, από τη βεβαιότητα ότι οι επίσημες αρχές δεν τους δείχνουν ότι υπάρχουν και όρια.>>

Διαβαζοντας το απλά αναρωτήθηκα αν ζούμε στην ίδια χώρα και στον ίδιο ρημαδοκόσμο και πως  γίνεται σ' αυτή η γυναίκα που ξέρει τόσο λίγο την ελληνίκη νεολαία να νατέθηκε κάποτε η διοίκηση του Υπουργίου Παιδείας!

Τα υπόλοιπα σχόλια δικά σας...

Πέρασε ο καίρος.Τα πάθη τους χθες τα γιάτρεψε ή έστω τα άλλαξε,τα έκανε να συνειδητοποιήσουν τη φύση τους και τώρα,δες τα, με κοιτάνε σα μωρά μέσα απ την κούνια τους

Κάτι τα αστεία μας μηνύματα,κάτι και τα "ματζούνια" του μυαλού μου και να που φώτισε λίγο η μέρα.Δεν ήταν ακατόρθωτο τελικά!

Το ξέρω είναι δυσκολό και κάθε μέρα χωρίς να το βλέπουμε γίνεται ακόμα πιο δύσκολο,αλλά θα τα καταφέρουμε στο τέλος.Το ξέρω.Ότι κι είναι αυτό που ζητάμε,στο τέλος το ξέρω θα δούμε τον ήλιο να ανατέλει.Οι δυο μας.και τότε δεν θα χει η γη αποστάσεις και ο χρόνος ώρες,οι άνθρωποι δεν θα πονούν κάτω απ το ζυγό των προδωμένων τους ονείρων και της ανοησίας που θα γδυθει πια το ντύμα της αχαριστίας τους.

Έτσι θα ναι .Θα το δεις! 

Και με την κιθάρα σου τότε θα ζωγραφίζεις τον ουρανό και δεν θα την γρατζουνάς απλά με απληστία.Οι ήχοι θα χουν νόημα τυφλό και δεν θα μαλλώνουν πια με  την γύρω μας γη ματωμένη.

Αυτό το μονάκριβω δώρο σου κράτω σαν γυρίσεις και με τα αστεία σου πια καθαρή δεν την βγάζεις να το ξέρεις!

Πες γιατί μόνο αυτό θέλω!Δεν είναι καθόλου σωστά αυτά που κάνεις να το ξέρεις.Καθόλου σωστά δεν είναι.Να σήμερα Χρίστουγεννα και συ που είσαι, πες μου πού είσαι? Σε κείνο το άθλιο χωρίο σου που ούτε καν πως το λένε δεν θυμάμαι τόσα μίλα μακριά!!!

Δευτέρη μέρα πια που δεν έχω αντικρύσει τα όμορφα ματάκια σου και να στέρεψε κίολας η υπομονή μου...

Πες μου όμως γιατί,γιατί τότε?Γιατί εκείνη την καταραμένη νύχτα,γιατί?

Γιατί????

Τόσο καιρό,τόσο καιρο είχες μπροστά σου γαμώτο μου,τόσο καιρό!

Και να μια μέρα πριν φύγεις,κάτω απ' τη βροχή, μέσα στο μισοσκόταδο,εκείνο το καταραμένο βράδυ,τυλιγμένοι μέσα στην απόλυτη ησυχία της νύκτας με αγγίζεις, με φιλάς και όταν σε ρωτω μάτια μου δεν μ' απαντάς.Με τυλίγεις στα φτερά σου μα να,να τι θα κάνω τώρα πια εγώ?Τι?

Αχ μάτια μου,καρδούλα μου πως περιμένω να γυρίσεις, ουτε που ξερεις.Σε περιμένω σ' αυτήν την πόλη,σ' αυτή την άθλια πόλη.Κι 'ναι τόσα αυτά που θέλω να σου πω μα φοβάμαι,φοβαμαι πολύ ματάκια μου. Αλήθεια σου λέω,αλήθεια,φοβάμαι και σωπένω...

Κοίτα τους όλους τόσο χαρούμενοι που είναι!Ήρθαν λέει οι γιορτές πωπω!Και όλοι γελούν και ξερνάνε ευχες.Μα εγώ τους χλεβάζω αι ρωτάω τον εαυτό μου πως θα τους αντέξω μα δεν απαντά.Σωπαίνει κ αυτός.Αυτές όμως,οι γιορτές, αυτές φταίνε για όλα,αυτές και μόνο αυτές!

Πες μου,πες μου πως θα τα καταφέρουμε που όταν έρχομαι θα φεύγεις?

Δεν μου φτάνουν τα τραγουδια πια για να σιγάσουν τον πόνο,δεν φτανουν τα ηλίθια!Και σε ζητώ παντού σε ζητώ μα πουθενά δεν σε βρίσκω και λενας κόμπος ανεβαίναι στο λαιμό,όπως κείνο το βράδυ που με πήρες αγκαλιά

Φοβαμαι ,κάθε μέρε που περνάει φοβαμαι μη φύγεις,μην μου πεις παρέταμαι και ξυπνήσω απ' το όνειρο με μιας

Ξέρεις θέλω να σου γράψω πόσο μου λείπεις,μα ντρέπομαι,ντρέπομαι και λιγοψυχώ

Αχ τι να κάνεις,τι να κάνεις τώρα?

Ξέρεις ματια μου, γκρίζα ματάκια μου δεν τους αντέχω άλλο!Θέλω να έρθω εκεί μαζί σου,να ζήσω μέσα σου για πάντα,να γίνω μια χορδή απ' την κιθάρα σου,κάθε φορά που τραγουδάς να μ' αγγίζεις απάλα και να λυτρώνομαι,να λυτρώνομαι έτσι για πάντα...

Δεν μου φτάνουν πια οι λέξεις.Θυμάμαι να μου λες να προσεχω,αχ πως με κοιτούσες κείνη την στιγμη και υστερα έφυγες,έφυγες και γω να σε κοιτώ που απομακρύνεσαι αμίλητη,απραγη χωρίς να έχω κάτι να σου πω. Μου είπες μην κλαίς,το θυμάμαι,μην κλαις δεν πειράζει.Να ξερες μόνο πως θα ήθελα να μείνεις,πόσο κατηγορώ τον εαυτό μου που σε αφησα να φύγεις έτσι απλά,χωρίς ένα καλό λόγο

Ξέρω,ξερω αγάπη μου δεν σου χω πει τίποτα μα δε φταίω εγώ.Κείνες οι καταραμένες πληγές,κείνες φταίνε.Μονο θέλω μέσα στην αγκαλία σου,εκει να ζήσω για πάντα 

Να σαι καλά όμως ματάκια μου γλύκα όπου και να σε να περνάς καλά και γω να στ ορκίζομαι ότι και να γίνει πια εγώ θα σε θυμαμαι θα σε θυμάμαι για πάντα,για πάντα......

Και να τραγουδάκι ματια μου για σένα να

Έχω ανάγκη μια σου λέξη
μια αλήθεια μες τις αυταπάτες
και μια αγκαλιά να με γιατρέψει
από θανάσιμες αγάπες
έχω ανάγκη να βουλιάξω
μέσα στο πιο βαθύ σου βλέμμα
απ' την αλήθεια να τρομάξω
και να φουντάρω σ' ένα ψέμα

Έχω ανάγκη να σου δείξω
πως είμαι πλέον οπαδός σου
με την παλάμη μου ν' αγγίξω
τον πυρετό στο μέτωπό σου
έχω ανάγκη να σε νιώσω
σαν μια προσωπική μου νίκη
με πόσα βράδια να πληρώσω
τη μοναξιά που μου ανήκει

Μια κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη
ένα σακατεμένο βράδυ
μόνο τα μάτια σου θυμάμαι
δυο φλόγες μέσα στο σκοτάδι
μια κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη
που όσο θυμάμαι με πονάει
έχουν περάσει τόσα χρόνια
μ' αυτή η αγάπη δεν περνάει

Απόψε δε θα βγω στους δρόμους
στα όνειρα μου θα σε ψάξω
ότι δεν έφυγες ποτέ σου
έχω ανάγκη να φωνάξω
σ' όποια αγκαλιά και να κοιμάσαι
εγώ μαζί σου θα ξυπνάω
την πιο γλυκιά σου απουσία
έχω ανάγκη ν' αγαπάω

Κι έτσι για πάντα θα σαλπάρω
στην πλάτη του δικού σου ανέμου
σαν νά' σουν όρκος θα σε πάρω
που δε θα πάταγα ποτέ μου

Αχ οι θλιμένες Δευτέρες....

Τον Πασχαλίδη μου τον είχαν αναφέρει αρκετές φορές και μάλιστα είχε τυχει να ακούσει ένα ,δυο από τα πιο γνωστά του τραγούδια αλλά ποτέ δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία τόσο στους στίχους όσο και στην μουσική των τραγουδίων του.

Στην Θεσσαλονίκη κάπου τον Νοέμβρη στον Μυλο έκανα παραστάσεις ο Θάνος Μικρούτσικος,η Αντωνοπούλου και ο Μίλτος. Συμφωνήσαμε με δύο φίλες μου να πάμε. Ήθελα να ακούσω, θυμάμαι τον Μικρούτσικο από κοντα,αλλά και οι άλλοι δύο μου φαίνονταν αρκετά καλοί. Τις μέρες πριν πάμε να τους ακούσουμε η μια από τις φίλες μου εκείνες τριβέλιζε τα αφτία μας για τον Μίλτο. Μας έλεγε πόσο σπουδαίος τραγουδοποιο'ος είναι και ότι σίγουρα θα μας άρεσε. Εγώ περίμενα να τον ακούσω

Ώσπου έφτασε εκείνο το βράδυ και τσουπ να ο Μίλτος πάνω στη σκηνή έτοιμος να τραγουδίσει. Θυμάμαι, αν και δεν είμαι και απολύτως σίγουρη, ότι το πρ΄λωτο του τραγούδι ήταν το Μικρές νοθείες . Το πρώτο κουπλέ ήταν του Θάνου και μετά μπήκε ό Μίλτος .

Στους πρώτους στίχους μου φανηκε αρκετά καλός.Ωραιά φωνή σκεφτηκα και όλα αυτά μέχρι να φτάσει κάπου στη μέση του τραγουδιού,στην αποκορύφωση του. Η φωνή μου κόπηκε. Δεν μπορούσα να πω τιποτα. Το πάθος του ήταν προτωφανές, εφευγε ο ήχος από τα βάθυ της ψυχής του ταξίδεβε στο χώρο και αντιχούσε στα βάθυ της δικής μου ψυχής. Πως ένα τραγούδι που το είχα ακούσει τόσες χιλιάδες φορές δεν μου έκανε τόση εντύπωση ως τότε, κι ας ήταν ένα από τα αγαπημένα μου;Πως γίνεται να με έχει μαγέψει τόσο πολύ ένας άμθρωπος που ως τα τότε δεν του είχα δώσει και τόση σημασία με ένα και μοναδικό τραγούδι;Δεν μπορούσα να καταλάβω.(Μου είχε ξανατύχει μόνο άλλη μια φορά που δεν μου είναι του παρόντος να την αναφέρω;)).

Από τότε τον ακούω φανατικά  και πραγματικά όσο πιο πολύ τον ακούω τόσο πιο πολύ πείθομαι για την αξία του ως καλλιτέχνης. Οι στίχοι και η μουσικοί των τραγουδίων του ειναι αλήθεια νομίζω κάτι που είχαμε καιρό να δούμε από έναν άνθρωπο στην ελληνικη μουσική.

Έχει ξημερώσει αλλά η βροχή συνεχίζει. Ο αέρας δυναμώνει. Βλέπω τις ψιχάλες να κατρακυλούν  πάνω στο τζάμι ,σίγουρες και αποφασισμένες για τον δικό τους αγώνα. Ο αέρας φυσάει δυνατά, σχεδόν με τρομάζει. Αλλά καταλαβαίνω. Οι χθεσινές φωτιές σήμερα έγιναν σταγόνες θυμωμένες  που πέφτουν από ψηλά για να κτυπήσουν τον δρόμο τα κτίρια και τους ανθρώπους με μανία  λες και ζητούσε εκδίκηση

Θυμάμαι όμως την χθεσινή πορεία. Τόσα άτομα, τόσοι ματατζήδες.  Τίποτα δεν έγινε. Ήταν απολύτως ειρηνική . Θυμάμαι όμως εκείνες τις γριούλες που καθώς η πορεία περνούσε κάτω από τα σπίτι τους εκείνες έβγαιναν και μας χειροκροτούσαν φώναζαν που και που μαζί μας και τα συνθήματα και έκαναν το σήμα της ειρήνης με τα  κουρασμένα γεμάτα ζάρες χέρια τους. Έτσι για λίγο μόνο καθώς οι διαδηλωτές χειροκροτούσαν ένιωθες μέσα σου βαθιά ότι υπάρχει ελπίδα, ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος.

Ήταν και η συνέλευση που είχε προηγηθεί . Η απόφαση ομόφωνη. Κατάληψη μέχρι την Δευτέρα και μετά βλέπουμε. Πήγα στο Πολυτεχνείο μετά από πολλές μέρες. Εκείνο που πραγματικά δεν περίμενα ήταν το κατεστραμμένο κιλικίο μας . Κατά τα άλλα  το κτίριο δεν είχε υποστεί σοβαρές ζημιές . Μερικά σπασμένα τζάμια μόνο. Αν ο καιρός βελτιωθεί λίγο πιστεύω  πως οι πορείες θα συνεχιστούν, ειρηνικότερες και μαζικές