Ξύπνησα μέσανυχτα και έτρεμα...Δεν ξέρω πως ήρθαν έτσι τα πράγματα...Κοίτα πως τα φέρνει η ζωη..Τι να σου πω τώρα που τέλειωσαν οι λέξεις,τι να σου τώρα που και γω παλεύω να καταλάβω...Τι να πω...

Τίποτα,σωπαίνω...Σωπαίνω,πάντα σώπαινα γαμώτο.Πάντα.Και τώρα πως τα καταφέρα έτσι δεν ξέρω...Να σουν κόντα!Να σουν πάντα κοντά...Πόσο αλλίως θα ήταν.Όμως δεν μπορώ να με καταλάβω,δεν μπορω και με μισώ,με μισώ πολύ,πάρα πολύ

Είναι πο υόταν θα σε βλέπω δεν θα ναι το ίδιο,είναι που φοβάμαι πάλι,ξανά και ξανά

Θύμαμαι τα λόγια σου...Πόσο μπροστά μπορούσες να κοιτάξεις...Ναι τα θυμάμαι και δεν θα ξεχάσω ποτέ ποιος ήσουν.Εγώ φταίω για όλα,εγώ!Γιαυτό με μίσω.Γιατί είμαι ένα μεγάλο τίποτα...Ένα απίστευο μεγάλο τίποτα...Ένα φοβιτιάρικο,ανώριμο χαμίνι.

Και συ είσαι τοσα πολλά... τόσα πολλά.Κοίτ απου έψαχνα μια λύση,κοίτα τα τώρα.Αυτά δνε ήθελα,αυτά δεν σκεφτόμουν.Και τώρα σιωπή...Τιποτε άλλο...Σιωπή...

Μα θα νικήσουμε μην ανησυχεις...Θα μαστε πάντα δυο συντρόφια που ενώνουν τις γροθιές τους και κοιτούν τον ουρανό,που θέλουν να του βάλουν φωτία...Θα μάστε πάντα αυτό και δεν θα αλλάξει ποτέ αυτό...Θα περιμένουμε μαζί την αυγή... σκαρφαλομένοι στο σύννεφο και μπαντίερα την κόκκινη φωτία που καίει στα στήθια μας....Ελεύθεροι,θράσεις και πάντα χωρίς φρένα...αστεράκι μου...