Τον Πασχαλίδη μου τον είχαν αναφέρει αρκετές φορές και μάλιστα είχε τυχει να ακούσει ένα ,δυο από τα πιο γνωστά του τραγούδια αλλά ποτέ δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία τόσο στους στίχους όσο και στην μουσική των τραγουδίων του.

Στην Θεσσαλονίκη κάπου τον Νοέμβρη στον Μυλο έκανα παραστάσεις ο Θάνος Μικρούτσικος,η Αντωνοπούλου και ο Μίλτος. Συμφωνήσαμε με δύο φίλες μου να πάμε. Ήθελα να ακούσω, θυμάμαι τον Μικρούτσικο από κοντα,αλλά και οι άλλοι δύο μου φαίνονταν αρκετά καλοί. Τις μέρες πριν πάμε να τους ακούσουμε η μια από τις φίλες μου εκείνες τριβέλιζε τα αφτία μας για τον Μίλτο. Μας έλεγε πόσο σπουδαίος τραγουδοποιο'ος είναι και ότι σίγουρα θα μας άρεσε. Εγώ περίμενα να τον ακούσω

Ώσπου έφτασε εκείνο το βράδυ και τσουπ να ο Μίλτος πάνω στη σκηνή έτοιμος να τραγουδίσει. Θυμάμαι, αν και δεν είμαι και απολύτως σίγουρη, ότι το πρ΄λωτο του τραγούδι ήταν το Μικρές νοθείες . Το πρώτο κουπλέ ήταν του Θάνου και μετά μπήκε ό Μίλτος .

Στους πρώτους στίχους μου φανηκε αρκετά καλός.Ωραιά φωνή σκεφτηκα και όλα αυτά μέχρι να φτάσει κάπου στη μέση του τραγουδιού,στην αποκορύφωση του. Η φωνή μου κόπηκε. Δεν μπορούσα να πω τιποτα. Το πάθος του ήταν προτωφανές, εφευγε ο ήχος από τα βάθυ της ψυχής του ταξίδεβε στο χώρο και αντιχούσε στα βάθυ της δικής μου ψυχής. Πως ένα τραγούδι που το είχα ακούσει τόσες χιλιάδες φορές δεν μου έκανε τόση εντύπωση ως τότε, κι ας ήταν ένα από τα αγαπημένα μου;Πως γίνεται να με έχει μαγέψει τόσο πολύ ένας άμθρωπος που ως τα τότε δεν του είχα δώσει και τόση σημασία με ένα και μοναδικό τραγούδι;Δεν μπορούσα να καταλάβω.(Μου είχε ξανατύχει μόνο άλλη μια φορά που δεν μου είναι του παρόντος να την αναφέρω;)).

Από τότε τον ακούω φανατικά  και πραγματικά όσο πιο πολύ τον ακούω τόσο πιο πολύ πείθομαι για την αξία του ως καλλιτέχνης. Οι στίχοι και η μουσικοί των τραγουδίων του ειναι αλήθεια νομίζω κάτι που είχαμε καιρό να δούμε από έναν άνθρωπο στην ελληνικη μουσική.