Πες γιατί μόνο αυτό θέλω!Δεν είναι καθόλου σωστά αυτά που κάνεις να το ξέρεις.Καθόλου σωστά δεν είναι.Να σήμερα Χρίστουγεννα και συ που είσαι, πες μου πού είσαι? Σε κείνο το άθλιο χωρίο σου που ούτε καν πως το λένε δεν θυμάμαι τόσα μίλα μακριά!!!

Δευτέρη μέρα πια που δεν έχω αντικρύσει τα όμορφα ματάκια σου και να στέρεψε κίολας η υπομονή μου...

Πες μου όμως γιατί,γιατί τότε?Γιατί εκείνη την καταραμένη νύχτα,γιατί?

Γιατί????

Τόσο καιρό,τόσο καιρο είχες μπροστά σου γαμώτο μου,τόσο καιρό!

Και να μια μέρα πριν φύγεις,κάτω απ' τη βροχή, μέσα στο μισοσκόταδο,εκείνο το καταραμένο βράδυ,τυλιγμένοι μέσα στην απόλυτη ησυχία της νύκτας με αγγίζεις, με φιλάς και όταν σε ρωτω μάτια μου δεν μ' απαντάς.Με τυλίγεις στα φτερά σου μα να,να τι θα κάνω τώρα πια εγώ?Τι?

Αχ μάτια μου,καρδούλα μου πως περιμένω να γυρίσεις, ουτε που ξερεις.Σε περιμένω σ' αυτήν την πόλη,σ' αυτή την άθλια πόλη.Κι 'ναι τόσα αυτά που θέλω να σου πω μα φοβάμαι,φοβαμαι πολύ ματάκια μου. Αλήθεια σου λέω,αλήθεια,φοβάμαι και σωπένω...

Κοίτα τους όλους τόσο χαρούμενοι που είναι!Ήρθαν λέει οι γιορτές πωπω!Και όλοι γελούν και ξερνάνε ευχες.Μα εγώ τους χλεβάζω αι ρωτάω τον εαυτό μου πως θα τους αντέξω μα δεν απαντά.Σωπαίνει κ αυτός.Αυτές όμως,οι γιορτές, αυτές φταίνε για όλα,αυτές και μόνο αυτές!

Πες μου,πες μου πως θα τα καταφέρουμε που όταν έρχομαι θα φεύγεις?

Δεν μου φτάνουν τα τραγουδια πια για να σιγάσουν τον πόνο,δεν φτανουν τα ηλίθια!Και σε ζητώ παντού σε ζητώ μα πουθενά δεν σε βρίσκω και λενας κόμπος ανεβαίναι στο λαιμό,όπως κείνο το βράδυ που με πήρες αγκαλιά

Φοβαμαι ,κάθε μέρε που περνάει φοβαμαι μη φύγεις,μην μου πεις παρέταμαι και ξυπνήσω απ' το όνειρο με μιας

Ξέρεις θέλω να σου γράψω πόσο μου λείπεις,μα ντρέπομαι,ντρέπομαι και λιγοψυχώ

Αχ τι να κάνεις,τι να κάνεις τώρα?

Ξέρεις ματια μου, γκρίζα ματάκια μου δεν τους αντέχω άλλο!Θέλω να έρθω εκεί μαζί σου,να ζήσω μέσα σου για πάντα,να γίνω μια χορδή απ' την κιθάρα σου,κάθε φορά που τραγουδάς να μ' αγγίζεις απάλα και να λυτρώνομαι,να λυτρώνομαι έτσι για πάντα...

Δεν μου φτάνουν πια οι λέξεις.Θυμάμαι να μου λες να προσεχω,αχ πως με κοιτούσες κείνη την στιγμη και υστερα έφυγες,έφυγες και γω να σε κοιτώ που απομακρύνεσαι αμίλητη,απραγη χωρίς να έχω κάτι να σου πω. Μου είπες μην κλαίς,το θυμάμαι,μην κλαις δεν πειράζει.Να ξερες μόνο πως θα ήθελα να μείνεις,πόσο κατηγορώ τον εαυτό μου που σε αφησα να φύγεις έτσι απλά,χωρίς ένα καλό λόγο

Ξέρω,ξερω αγάπη μου δεν σου χω πει τίποτα μα δε φταίω εγώ.Κείνες οι καταραμένες πληγές,κείνες φταίνε.Μονο θέλω μέσα στην αγκαλία σου,εκει να ζήσω για πάντα 

Να σαι καλά όμως ματάκια μου γλύκα όπου και να σε να περνάς καλά και γω να στ ορκίζομαι ότι και να γίνει πια εγώ θα σε θυμαμαι θα σε θυμάμαι για πάντα,για πάντα......

Και να τραγουδάκι ματια μου για σένα να

Έχω ανάγκη μια σου λέξη
μια αλήθεια μες τις αυταπάτες
και μια αγκαλιά να με γιατρέψει
από θανάσιμες αγάπες
έχω ανάγκη να βουλιάξω
μέσα στο πιο βαθύ σου βλέμμα
απ' την αλήθεια να τρομάξω
και να φουντάρω σ' ένα ψέμα

Έχω ανάγκη να σου δείξω
πως είμαι πλέον οπαδός σου
με την παλάμη μου ν' αγγίξω
τον πυρετό στο μέτωπό σου
έχω ανάγκη να σε νιώσω
σαν μια προσωπική μου νίκη
με πόσα βράδια να πληρώσω
τη μοναξιά που μου ανήκει

Μια κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη
ένα σακατεμένο βράδυ
μόνο τα μάτια σου θυμάμαι
δυο φλόγες μέσα στο σκοτάδι
μια κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη
που όσο θυμάμαι με πονάει
έχουν περάσει τόσα χρόνια
μ' αυτή η αγάπη δεν περνάει

Απόψε δε θα βγω στους δρόμους
στα όνειρα μου θα σε ψάξω
ότι δεν έφυγες ποτέ σου
έχω ανάγκη να φωνάξω
σ' όποια αγκαλιά και να κοιμάσαι
εγώ μαζί σου θα ξυπνάω
την πιο γλυκιά σου απουσία
έχω ανάγκη ν' αγαπάω

Κι έτσι για πάντα θα σαλπάρω
στην πλάτη του δικού σου ανέμου
σαν νά' σουν όρκος θα σε πάρω
που δε θα πάταγα ποτέ μου

Αχ οι θλιμένες Δευτέρες....